Het snot uit de neus in het Erzgebirge

De achtereenvolgende 3 de en 2 de plaats in de mastercategorie, maar vooral het op de valreep missen van de etappeoverwinning van gisteren, heeft intussen bij ons supportteam evenals bij heel wat andere Belgische supporters de verwachtingen naar ongekende hoogtes gedreven. Alsof dit zo maar op bestelling te koop is, wordt er vandaag van Reevax een plaatsje op het hoogste schavotje verwacht. Nu ga ik een uitdaging niet gauw uit de weg en leveren de beentjes de laatste dagen voldoende pk’s, toch is enig realisme en vooral bescheidenheid hier meer dan op zijn plaats. Natuurlijk had ik gisteren slechts 10 seconden achterstand op de winnaar. Natuurlijk had ik af te rekenen met een technisch defect. Natuurlijk heb ik veel tijd verloren door nadien in een singletrail opgehouden te worden. Maar wat hebben mijn concurrenten gisteren misschien meegemaakt? Misschien hadden zij wel een slechte dag of eveneens met mankementen af te rekenen. Hebben ze misschien een pijl gemistr? Alleen maar je eigen tijdverlies in rekening brengen en zo becijferen welke plaats je misschien had kunnen bereiken is dan ook niet meer dan sportieve dromerij. Hoe dan ook, ik was en ben nog steeds super tevreden met het behaalde resultaat tot nu toe. Met een totaalklassement waarin ik geen rol van betekenis meer kan spelen concentreer ik me vandaag dan ook volledig op de daguitslag en neem me voor om voor deze finale rit alle registers open te trekken om de torenhoge verwachtingen van de supporters zoveel mogelijk trachten in te lossen. “Schauen wir mal…”

Pat heeft voor het eerst sinds 2 dagen weer eens goed geslapen en de Droopy-look van gisteren heeft plaats gemaakt voor het gezicht van een frisse veertiger, zij het dan ééntje met wallen onder de ogen als anti-tankgrachten, maar daar zit de oostduitse modder wellicht voor iets tussen. Klagen doet hij naar dagelijkse gewoonte nog evenveel, maar het fonkelvuur in mijn teammaat’s ogen lijkt heropgeflakkerd en hopelijk slaat hierdoor straks tijdens de wedstrijd de vlam opnieuw in de pan. Kroki daarentegen lijkt intussen ook mee te delen in de algemene team-vermoeidheid. Ganse dagen rondhossen van het ene bevoorradingspunt naar het andere, onze Orbea’s steeds startklaar maken en zorgen dat onze schrijfsels zo snel mogelijk professioneel online staan, eist natuurlijk evenzeer zijn tol. Naar eigen zeggen zou het begeleiden van renners zelfs vermoeiender zijn dan het koersen zelf, maar daar ga ik om tactische redenen geen commentaar op geven. Alleen Zoef blijft bruisen als een omgevallen fles spuitwater en lijkt immuun voor de algemene vermoeidheid.

Zomer zal het tijdens deze editie van de Trans Germany waarschijnlijk nooit meer worden want behalve een temperatuur van 16 graden lijkt het ook vandaag alweer de zoveelste herfstdag. Vannacht gingen de hemelsluizen helemaal open maar gelukkig kunnen we vanmorgen droog starten. In de schaduw van de Fichtelberg lopen de startboxen in Oberwiesenthal langzaam vol. Met zijn ligging vlakbij de Tsjechische grens, blijkt Oberwiesenthal trouwens met 914 meter boven zeeniveau de hoogst gelegen stad van Duitsland te zijn en dank zij zijn sportaccomodaties, waaronder 3 springschansen, erg bekend als skioord en olympisch trainingscentrum. Voor de vijfde opeenvolgende keer staan de twee oranje Reevax-helmpjes aan de intussen vertrouwde rechterzijkant van de tweede startlijn. Ik stel me trouwens de vraag of die toppers zich intussen niet afvragen wie die twee overrijpe wortels zijn die de elke dag als bestoft schouwgarnituur de startfoto ontsieren. Welnu, dat zijn Pat en ik en de sponsor wil natuurlijk ook wat en we zijn dan tenminste toch in beeld geweest, hé.

Omdat we het spoor van het plaatselijke toeristische boemeltreintje enkele malen moeten kruisen heeft de wedstrijdleiding beslist de start vandaag een half uur te verlaten zodat we zeker niet opgehouden worden. We mochten dus een ietsie-pietsie langer slapen en na een zware week kunnen alle beetjes helpen. Minder interessant voor onze nog koude spieren is dan weer de 13% steile klinkerweg die we al na amper 550 meter na des start mogen beklimmen. Volgens mij valt dit meer in de categorie alpinisme dan mountainbiken, tenminste zo voelt het tenminste aan. De professionele berggeiten hebben blijkbaar niet zo’n probleem met deze ochtendlijke marteling, maar bij deze steenbok hangt de tong al na minder dan een kilometer ver voorbij zijn sik. Sneller dan de voorbije dagen wordt het hele veld genadeloos in stukken gereten en in de hoop even later te kunnen recupereren geef ik het volle pond om deze verschrikkelijke startpiek te overleven. Voor mij zou de wedstrijd gerust een uur langer mogen duren als ik de start zou mogen overslaan. Oef, eindelijk een beetje lucht: na een kwartier de bodem uit mijn vat gekrabt te hebben, kunnen alle metertjes langzaam terug naar het groene bereik, al moet de snelheid goed hoog gehouden worden. Mijn mikpunt voor vandaag is immers de Oostenrijker Branko Grah, die gisteren in extremis de kaas van mijn zuur verdiende brood is komen snoepen.

De wedstrijd is amper een half uur oud en op een lange, kaarsrechte en wel 4 meter brede bosweg, plots een huiveringwekkend moment. In het 10-koppige peletonnetje wat 50 meter voor me uit rijdt, stuiteren plots enkele fietsen door de lucht en smakken renners zwaar tegen de grond. Bij snelheden boven de 30 km/h weet ik onmiddellijk dat je hier niet ongehavend uit kan komen. Aan de linkerkant van de weg ligt een Noorse deelneemster kermend van de pijl in de greppel en ook een Duitse renner blijft tastend naar de schouder en met een pijnlijke grimas liggen. Snel wordt het noodnummer gebeld en de eersten ter plaatse ontfermen zich over de slachtoffers. Wat een vreugdevolle afsluiter had moeten worden van een week van harde maar sportieve strijd, eindigt voor deze onfortuinlijke deelnemers in mineur. Iedereen is er trouwens even van aangeslagen, beseffende dat het niet veel scheelde of je had er zelf tussengelegen. Het moge duidelijk zijn: tot de laatste meter blijven concentreren en risico’s zoveel mogelijk vermijden.

Intussen heb ik aansluiting kunnen vinden bij mijn Oostenrijks doelwit en bij de eerstvolgende klim rijden we met z’n tweeën weg uit het groepje met onder andere Ester Süss, sympathieke leider bij de dames en landgenoot Hans Planckaert, algemeen 2de bij de masters. Hun enige doel is het veilig stellen van het eindklassement en zonder brokken mag dat geen probleem zijn. Ondergetekende kan er helaas geen wandeling in het park van maken want ik moet alle zeilen bijzetten om de man uit Wenen te kunnen volgen. Ik heb duidelijk het gevoel dat hij me zo snel mogelijk wil afschudden want ook voor hem is enkel de daguitslag nog van belang. Tegen mij eigen principes in bijt ik me als een pitbull vast in zijn achterwiel en wil hem niet laten gaan. Ik voel echter duidelijk dat hij sterker is en ben mezelf op deze manier vakkundig in de vernieling aan het rijden. Na 26 kilometer staan Kroki en Zoef op een steile asfaltbeklimming klaar met de eerste Performance-bidon. Door het aanklampen zit ik intussen meer dan “dik” en voel dat het breekpunt nabij is en dit terwijl mijn concurrent zich ogenschijnlijk soepel naar boven trapt. Niet lang meer en dan is mijn liedje uitgezongen, denk ik voortdurend. Zelfs de peptalk langs de kant kunnen het brandende melkzuur deze keer niet verdunnen en enkele kilometer later zorgt een zoveelste demarrage voor de finale doodsteek. Terwijl Grah onvermoeibaar verder naar voren oprukt moet ik de waarheid onder ogen zien en vaststellen dat een overwinning niet voor vandaag zal zijn. Deze keer echter geen pech in het spel, maar volledig op mijn waarde geklopt. Het stress-niveau zakt en ik kan eindelijk mijn eigen, vertrouwde tempo beginnen rijden in plaats van net boven mijn toeren mijn motor op te blazen. In de verte zie ik dat de Oostenrijker aansluiting heeft gevonden bij een duo met de Tsjech Milan Spolc, leider bij de senior-masters. Vreemd genoeg blijft het trio steeds in mijn gezichtsveld en dat werkt natuurlijk motiverend. Ofwel werken ze niet goed samen, ofwel is de mot er ook bij de anderen wat aan het inkomen. Misschien is het toch nog niet helemaal verloren, denk ik bij mezelf. Op de secties die me het best liggen tracht ik stelselmatig meter voor meter van mijn achterstand af te knabbelen, echter zonder te forceren. Het duurt weliswaar verschillende kilometers, maar het lukt uiteindelijk van het gat te dichten en de aansluiting te maken. Nu is de vraag natuurlijk of ze me bewust hebben laten terugkomen, of dat het viertal niet sneller meer kon. Je vraagt je misschien af wat er zo allemaal gezegd wordt onder elkaar. Wel daar kan ik vrij kort in zijn: niets. Iedereen is geconcentreerd bezig met zijn wedstrijd, tracht de tegenstander te taxeren en wil vooral niet in zijn eigen kaarten laten kijken. Er is naast de fysieke ook altijd een psychologische strijd in het spel.

Al snel na de aansluiting wordt ik door het trio de koppositie opgedrongen. Aan de ene kant vang ik dan wel wat wind, langs de andere kant heb ik het beste overzicht, kan de ideale lijn kiezen en krijg minder van die vervelende moddergruis in mijn ogen. Zonder mezelf choco te rijden tracht ik het tempo zo strak mogelijk te houden en stel daarbij vast dat er niet meer wordt overgenomen en dat is meestal een veeg teken.

Op een glibberige en slingerende modderafdaling door het bos richting Grühntahl, kunnen Branko en ikzelf na 60 kilometer de twee anderen afschudden zodat we voor de laatste 20 kilometer een duel onder ons kunnen uitvechten. Ik voel dat de Wiener ook niet meer zo fris zit, maar van lossen is geen sprake. De beklimmingen blijven elkaar is sneltreintempo opvolgen en bij momenten vraag een mens zich af waar ze die hellingen blijven halen. We bevinden ons trouwens op de kam van het Erzgebirge, bekend voor zijn vele mijnbouwdorpjes. Niet alleen het klimmen valt zwaar, ook de ondergrond is door de regen zompig geworden en zuigt de snelheid uit je fiets. Ook in deze streek kennen ze dus klaarblijkelijk kaboutertjesgrond.

Terwijl mijn eigen spieren branden als een flesje tabasco wat op je tong werd uitgegoten, geeft het gezucht van mijn belager aan dat ook hij bij de beesten aan het afzien is. Vanmorgen hebben we de leider in de masters-categorie ingehaald, en als ik me niet vergis is hij niet meer voorbijgekomen. Ik vermoed dus dat we hier aan het rijden zijn voor de plaatsen 1 en 2 van de daguitslag. Steeds voel ik de hete adem van Grah in mijn nek en soms doet hij pogingen om erover te komen, maar ik wil geen duimbreed toegeven. Ik moet vooral opletten dat hij me in afdalingen niet opnieuw te grazen neemt, zoals gisteren.

Na kilometers lang klimlabeur, op iets meer dan 2 kilometer van de finish nog een laatste technische singletrail-sectie. Hier verwacht ik een Oostenrijkse aanval. Geen tijd dus om even te recupereren, maar angstvallig de deur dichthouden en als eerste het donkere pad induiken is de tactiek. Beneden staat Kroki voor wat spectaculaire foto’s en met 20 meter voorsprong gaan we de laatste twee kilometer van deze Trans Germany in. Nu is het alles of niets. Eerst nog 500 meter vlak over het asfalt en dan een finale bergsprint van 400 met een maximaal stijgingspercentage van 21%. Alles doet zeer. Mijn hartslag bonkt in mijn oren. Mijn ademhaling tracht bij te houden. Het oranje lampje staat al geruime tijd op reserve. Mijn bovenbenen voelen dubbel zo dik aan en kunnen elk moment ontploffen. Het snot druipt uit mijn opengesperde neusgaten. Recht op de trappers en met al mijn gewicht blijven duwen. Ik moet tot tweemaal toe terugschakelen om de pedalen rond te krijgen. Ik kijk achterom en zie dat Branko niet korterbij komt. Gelukkig, maar nu mag ik zeker niet stilvallen. Nog 200 meter. Boven staan toeschouwers te roepen en klinkt muziek. Het applaus wordt steeds luider. “Oben gibts Sekt”, roept een grapjas. Alsof ik daar nu tijd of goesting voor heb. Ik ben er bijna. Zou het dan toch gaan lukken? Nog slechts enkele meter en ik ben boven. “Super, du hast es geschaft!” hoor ik naast me. Ik krijg een gevoel van vreugde en opluchting. “Nur noch ein Kilometer bis im Ziel”, vervolgt de stem. “Waaaaaat?, nog een kilometer ??”. Ik besterf het bijna. Ik dacht dat het gedaan was. Ze zijn hier met mijn voeten aan het spelen. Seffens komt die Wiener-schnitzel er dan toch nog over. Blijven geven, ook al is het vat af. Mond wijd opengesperd, schokschouderend rij ik de ziel en het snot uit mijn lijf en ik weet dat dit echt niet lang meer mag duren. Daar staat de finishboog van Seiffen. Nog slechts 50 meter. Geen Oostenrijker onmiddellijk achter mij en dan eindelijk de verlossende streep. Yes, deze keer heb ik hem verslagen. Vanuit de juichende massa komt een oranje Reevax-fleece op me toegelopen. Ik hang doodmoe over mijn stuur. Zoef vangt me op. “En is het gelukt ?” vraag ik vol verwachting. “Goe gedaan”, antwoordt ze trots, “je bent tweede geworden”. En ik die dacht dat ik voor de overwinning aan het sterven was. Blijkbaar is er toch nog eentje aan mijn aandacht ontsnapt. Van ontgoocheling is echter geen sprake, want ik heb vandaag sportief revanche kunnen nemen op de winnaar van gisteren. Sneller kon ik vandaag echt niet, zodus is dit een eerlijke uitslag en ik ben er apetrots op. Een derde podiumplaats op deze Trans Germany is binnen.

In afwachting van de aankomst van mijn teammakker is het even uitpuffen in het gras en bekomen van een loodzware dag koersen in het mooie Erzgebirge. Een dikke twintig minuten later haalt Pat het in een spectaculaire eindsprint van een andere master en maait hierbij bijna de cameraman weg. “High-five makker en schitterend gedaan” want Reevax mag weer een geslaagde wedstrijd op zijn palmares schrijven. Pat vocht trouwens de hele dag een kat en muis spel uit met een Franse renster uit de Rotwild-stal. Met haar tengere lichaamsbouw en spitse snoet staat ze bij ons al de hele week als ‘de Franse muis’ bekend en afgaande op de anekdotes die Pat van onderweg vertelt, kan ik me vlotjes taferelen à la Tom en Jerry voorstellen. Trouwens, deze keer trok onzen Tom aan het langste eind en eindigt hij op een 21 plaats. In het totaalclassement kaapt Reevax dan ook 2 plaatsjes weg binnen de top 20 en dit op 110 gestarte masters.

Steeds meer deelnemers komen over de finishlijn en het schaarse aantal Belgen feliciteert mekaar hartelijk. De kameraadschappelijke sfeer onder de mountainbikers en hun begeleiders is alom bekend en geprezen en tijdens meerdaagse wedstrijden zoals deze stijgt ze nog eens naar deugddoende hoogten. Zo zorgt ook de aankomst van immer positieve Luc Smits, alias Froggy, voor emosfeer. Enkele dagen geleden nog huilend van de rugpijn op de fiets en nu door wilskracht en volharding aan de finish van deze 7-daagse etappenwedstrijd. Hoewel zijn eigen prestatie bakken respect afdwingt, raakt het me nog meer hoe hij meeleeft met anderen. “En, is het gelukt opnieuw podium te rijden?” vraagt hij me terwijl hij nog aan het uithijgen is. “Yes, we did it again !” val ik hem in de armen. Mijn tweede plek doet hem zichtbaar deugd, alsof hij straks zelf het trapje opmag. Het enthousiasme wat een mooie uitslag bij anderen opwekt, doet me nog meer deugd dan de kick van het resultaat zelf. Dit geldt evenzeer voor al die supporters aan de kant die dag na dag met hun aanmoedigingen de drive vormden om tot het uiterste te gaan en niet op te geven. Elk motiverend woord, elke schouderklop, ieder handgeklap, is een blijk van respect en doet voor een renner wonderen. Zoals een zanger zijn best doet voor zijn publiek, zo gaat een sporter tot het uiterste voor de supporters. Bedankt iedereen voor alweer een onvergetelijke week. Wat kan wedstrijdsport toch mooi zijn.

De finisherparty in het speelgoeddorp Seiffen is naar goede gewoonte een waar feest. Eerst lekker eten, dan de podiumceremonie en uiteindelijk de overhandiging van het verdiende finisher-shirt. De Fransman Thomas Dietsch wint de 3 de editie van de Trans Germany. In de totaalrangschikking toch maar liefst 3 Belgen op het podium:
Rudi Geentjes uit Herentals wordt 2 de bij de senior-masters (vanaf 50 jaar)
Hans Planckaert uit Ieper behaalt een 2 de plaats bij de masters (van 40 – 49 jaar)
Sam Baeten uit Malle behaalt met zijn team Rothaus-Cube een derde plaats in de team-rangschikking.

Alle finishers verdienen echter een plaatsje op het podium want het zijn stuk voor stuk echte doorzetters en harde bikkels. Met een glaasje champagne en kleurrijk vuurwerk is het feest in Seiffen compleet.
Ik kijk trouwens nu al uit naar het volgende evenement. Iedereen weze gewaarschuwd: Marathonbiken is en blijft een verslavende bezigheid.

Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 79 km
Hoogtemeters: 1590 hm

Uitslag

Foto album