Reevax lapt vliegverbod boven Bladel aan zijn laars !

Ik schrok er zelf even van, maar het bleek al van september vorig jaar geleden te zijn dat ik nog eens in mijn pen was gekropen om een schrijfseltje op onze site te publiceren. Gelukkig zorgde een steeds wisselende Reevax-redactie dat U wel op de hoogte bleef van onze avonturen. Na meer dan een half jaar dus de allerhoogste tijd om de stylo van onder het vulkaanstof te halen, onder mijn schoenzool te reanimeren en de literaire draad weer op te nemen.

De XXL-Siberische winter leek wel eindeloos en zorgde niet alleen in het verkeer voor blikschade. Spiegelgladde trails en houten paaltjes die niet tijdig opzij sprongen, zorgden ook bij Reevax voor averij. Medio-januari gooide een gebroken pink immers onverwacht roet in het trainings-eten. Een operatie en enkele roestvrij stalen pennen waren niet direct de ideale seizoensvoorbereiding maar intussen is mijn rechter aan de beterhand. Teammakker Pat daarentegen viel eind vorig jaar onverwacht uit met een ernstige rugblessure en herstelt intussen langzaam van een delicate operatie. Kroki kreeg dan weer recent af te rekenen met knieproblemen en moet noodgedwongen tijdelijk aan de kant blijven. Aan deze ATB-Challenge in Bladel zal dus helaas slechts één Reevaxer deelnemen.

Ik had me vandaag voorgenomen om deze vier uur durende wedstrijd als intensieve training op te vatten waarbij efficiëntie en koerstactiek van ondergeschikt belang waren. Vermits vliegen op grote hoogte niet was toegelaten, zag ik een middagje laagvliegen in Zuid-Nederland wel zitten. Eveneens van de partij op deze ‘vliegmeeting’ zijn teammakkers Zoef, Pat en MarV die langs het parcours zullen postvatten. Verder zijn ook Monique, Michel, Kristel en Chayenne extra vroeg opgestaan om te komen supporteren. Gewoon te gek.

Op mijn fonkelnieuwe carbon race-jet, taxi ik naar de startbaan en wacht met spanning de vrijgave van de controletoren af. Nog even een laatste checkup van alle vitale elementen zoals richtingsroer, aandrijving, reminrichting. Het ziet er OK uit zodus we kunnen starten. De solo’s vooraan, de teamrijders daarachter.

Klokslag 12 uur wordt de airshow op gang geschoten en met een hels kabaal stuiven de deelnemers over de startbaan. Na amper 20 meter zoeft de eerste teamrijder me al met een rotvaart langs rechts voorbij. Niet aantrekken, denk ik, gewoon vol gas geven en de snelheid opdrijven. Vlugger, vlugger, vlugger…Daar komt de eerste bocht … minimaal vertragen en dan weer het gas erop. Verder accelereren. De speed-indicator gaat de hoogte in. Takeoff-speed bereikt. Recht op de trappers voor extra vermogen en nu de neus optrekken…. Shit ! Mijn stuurknuppel staat blijkbaar niet vast genoeg want ik trek mijn rechter barend gewoon naar boven. Enfin we zijn in ieder geval airborne en vliegen op lage hoogte door de Bladelse bossen.

Het parcours is ten opzichte van vorige edities ietwat veranderd. Enkele lange rechte stukken werden ingekort en hier en daar werd een venijnige “one-eighty” of ‘-graden-bocht gelegd die de snelheid er helemaal uithaalt. Ook de hoge stellingbrug is weggevallen en heeft plaats gemaakt voor een halfwas loopbruggetje over een verdwaalde greppel. De ondergrond is kurkdroog maar gelukkig vast en her en der liggen losse zelfmoordtakken op de loer om in je wiel of versnellingsapparaat te springen. Aan stof is er in deze bossen geen gebrek en vandaag doet de ‘Aaajaa-fjatjaa-jookeutel’ – of hoe heet die reutelende, mediageile, Ijslandse bevroren molshoop – hier letterlijk nog een schepje bovenop. Als dat stof straks maar niet in mijn straalmotor sukkelt. Staatssecretaris Schouppe had ons immers gewaarschuwd en die kan het weten.

De Reevax-ground-crew is vandaag bijzonder talrijk en zorgt langs de vluchtroute voor de onmisbare assistentie: De spotters leveren spectaculaire kiekjes. Het refueling-team zorgt voor het aanreiken van verse Performance-bidons en dat in volle vlucht. De timekeeper houdt me op de hoogte van de posities. De gehele crew schreeuwt zich schor, motiveert en drijft het adrenalineniveau van de piloot bij elke doortocht steevast de hoogte in.

En wie rijdt er steeds vooraan van ons peletonnetje? : Inderdaad, ondergetekende bepaalt het tempo en rijdt ronde na ronde in de spits. Voor buitenstaanders lijkt het een domme manier van koersen en dat is het normaal gezien ook. Voor mij is het echter een heel bewuste keuze. De uitslag is vandaag immers, zoals gezegd, van ondergeschikt belang. De hele tijd zitten dus een hele reeks andere piloten in mijn slipstream en voelen zich er ogenschijnlijk goed bij. Laat die met z’n oranje helmpje maar werken, moeten ze gedacht hebben. Na amper 1,5 uur wedstrijd merk ik plots nog 2 bekende koppen langs het parcours op: Bert en Philip, twee bikers van de Bekkevoortse mountainbikevereniging zijn per fiets naar Nederland gekomen om te supporteren. Bovendien bereiden ze zich op die manier voor op de “1000km van kom op tegen kanker” van 13 tot 16 mei ( www.mtb-demegabikers.be/1000km/ ).

Verdikke, nog steeds geen bidon leeg. Daar moet ik dringend iets aan doen want zonder kerosine vallen de motoren onvermijdelijk stil. De supporters-bende –intussen dus 9 koppen sterk- blijkt zich goed te amuseren en zorgt bij elke doortocht voor de nodige motivatie. Als ik na 3 uur wedstrijd een zwak moment ken, is dit blijkbaar bij de crew ook opgevallen want plots roept de kleinste van allemaal “Komaan Pepe, volhouden !”. Alsof ze opeens een nieuwe gasfles hebben gestoken, zo wakkert mijn vuur weer in alle hevigheid aan. Ik kijk dan ook keer op keer uit naar de ontmoeting met de supporters en ben benieuwd wat er geroepen zal worden. Bert heeft het energieverslindende kopwerk opgemerkt en schreeuwt bij een volgende doortocht dat ik de anderen ook maar wat moet laten werken. Natuurlijk heeft hij gelijk, maar het was nu eenmaal mijn keuze. Misschien toch geen slecht idee om even een rustmoment in te bouwen.

“En mannen, gaat het ? Niet te lastig zo 3 uur in het wiel zitten ?” draai ik me plots om. En of die gasten even schrokken. “Ben al blij dat ik kan volgen” verdedigt mijn directe schaduw zich. “Zal dadelijk ook wat kopwerk doen” belooft mijn achtervolger “en aan de finish zal ik je zeker niet voorbij rijden” zo zegt hij. Wel sportief, moet ik zeggen want er zouden er anderen zijn die van deze situatie durven profiteren. Blijkt even later dat schaduw “Georges” enkele jaren geleden tot tweemaal toe te gast was op de Reevax-foto-en video-avond. Een gelijkgezinde dus en dat doet extra plezier.

Intussen gaan in mijn cockpit steeds meer rode lampjes flikkeren en wordt de vlucht minder vlot als voorheen. Een beginnende kramp tracht zich, net als een barstje in een autoruit, langzaam een weg te banen van de onderkant van mijn linkerkuit naar de binnen-bovenkant van datzelfde been. Oeps, dat wordt super voorzichtig wezen want voor je het weet ligt je hele voorruit eruit. Met enkele onopvallende stretchhoudingen tracht ik de ongewenste stuiptrekking onder controle te krijgen zonder te veel aan snelheid in te boeten. Ik wil ook niet dat mijn mederijders merken dat er een kink in de kabel zit. “Mayday, mayday !”. “Houston, I have a problem!”. Het zijn weliswaar maar slechts twee ronden meer te gaan, maar met een kramp tot achter je oren is dat een niet zo geruststellende gedachte. Misschien snel Carglass bellen ?

En dan passeren we de verzorger van mijn schaduw “Georges” die ons oppeppend toeroept: “De vorige solorijder ligt amper 20 seconden voor. Die pakken jullie nog!”. En voor ik het goed en wel besef heeft mijn schaduw de leiding genomen en spoort me aan zijn wiel te volgen. Alarmcode rood. Alle motoren full throttle. Naverbrander aanschakelen. Gelukkig heb ik vandaag geen hartslagmeter om, want die had vast en zeker beginnen roken. Georges moet geregeld wat inhouden want het verschroeiende tempo is na een hele dag in de aanval net te hoog. Het stof van de ‘Aaajaa-fjatjaa-jookeutel’ heeft zich blijkbaar vastgezet op mijn turbineschoepen en de stuwkracht is fors gedaald. De spieren branden als gloeiende kolen, de benen staan op ontploffen, maar we komen dichter en dichter. We zijn in het tweede deel van de laatste ronde en plaats 5 is in zicht. “Op de brug pakken we hem” roept mijn persoonlijke beul en bij het ingaan van de laatste rechte lijn over de Palsbrug zet Georges zich sportief en zoals beloofd opzij. Nu moet ik het afmaken. Alleen heeft nummer 5 intussen onraad geroken en gooit er nog een eindsprint tegenaan waardoor hij buiten schot blijft. Ons plannetje mislukt, maar we landen veilig op Bladel-Airport. Georges en ik bedanken mekaar.
Thanks for flying Reevax-Airways.

De supporters zijn allen op post. High Five ! Jullie waren een fantastisch team. Pasta en taart lonken. Een wasbeurt zal nodig zijn. Een eerste zomerse dag met een toffe bende zit erop. De laatste druppel kerosine eruit geperst en stijf van de krampen gefinisht. Dat heet dan gelukkig zijn !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 4u

Hoogteverschil: ?

Uitslag