Ondanks troefkaarten, toch open miserie!

Vooreerst even mijn excuses voor het laattijdige verslag.
Blijkbaar zaten er al een aantal mensen vol spanning te wachten op ons volgende schrijfsel. Wel wachten wordt beloond. Veel leesplezier.

Een dikke 30 kilometer ten oosten van Trier, in de Duitse deelstaat Reinland-Pfalz, ligt het kleine dorpje Thalfang. Niet echt een plaats op de wereldbol om over naar huis te schrijven want de plaatselijke pizzeria heeft onbegrijpelijk genoeg geen terras en ook de rest van het wat onderkomen centrummetje is helaas ‘Tote Hose’. Wat zoekt een mens hier dan, vraagt U zich af? Wel, even verderop bevindt zich de hoogste heuvel van de streek waaraan de locale mountainbikemarathon zijn naam dankt: de Erbeskopf is een puist van 818 meter en tegelijk de hoogste berg van de Hunsrück, het voor ons bijna onuitspreekbare laaggebergte gelegen tussen Rijn en Moezel en voor marathonorganisatoren een godsgeschenk om anderen te laten afzien.

Ondanks de wereldbeker voetbal zakten toch duizend deelnemers af om in de verzengende hitte de kilo- en hoogtemeters onder hun wielen door te trekken. Hiermee is de wedstrijd voor het tweede jaar op rij kompleet uitverkocht en kan het orga-team met trots een pluim op haar eigen hoed steken. Zij kiezen klaarblijkelijk voor kwaliteit boven kwantiteit en met een maximum deelnemersaantal wil men de fun voor iedereen garanderen. Op de afspraak vanzelfsprekend heel wat Duitsers, hoe kan het ook anders, maar daarnaast zijn het vooral ‘hup-Holland-hup’-renners die aan de start van deze marathon staan. Wij Belgen zijn dus in de minderheid, maar dat mag de pret zeker niet bederven, integendeel.

Bij een korte parcoursverkenning op zaterdag weten we gelijk wat ons ‘s anderdaags te wachten staat: een broeierig hete dag van ongemeen zwaar afzien. De tracks zijn immers kurkdroog en stoffig, het gras krakend geel en licht ontvlambaar en de zon schroeit met plezier je onbeschermde huid vuurrood. Naast het anders al loodzware parcours krijgen we er morgen als extraatje gratis een voorverwarmde bakoven bij. De bandenkeuze is snel gemaakt: Continental semi-slicks met een lage rolweerstand moeten ons voldoende grip en snelheid verschaffen. Voor het eerst sinds lang maak ik maar liefst tien bidons klaar, goed voor zo’n 6 liter Performance-drank. Wie onvoldoende drinkt is morgen in deze Duitse bakoven met zekerheid “ein Fögel für die Katze”, of anders gezegd “goe gezjost”.

Amper hebben we ons horizontaal gelegd in onze rustige Ferienwohnung of de okselvijvers en zweetbeekjes ontspringen spontaan. Het is bloedheet, laf en benauwd. Dé ideale ingrediënten voor een kletterend zomeronweer. Niet veel later horen we het niet alleen in Keulen donderen, ook de complete lichtshow krijgen we er zomaar bij. Het water valt met bakken uit de hemel. De volgende ochtend is de grootste hitte van gisteren letterlijk geblust en zijn afgerukte takken en bladeren getuige van de storm die vannacht over de streek raasde. Tentjes zijn gaan vliegen en toi-toi-hokjes liggen op hun zij. Hopelijk was iedereen tijdig van de pot af. Vooral de campeerders vreesden voor hun hebben en houden, terwijl wij ondanks het noodweer goed geslapen hebben.

Tijd voor de koers nu. Een lekker lange en zware wedstrijd betekent dan wel afzien als de beesten, maar laat dat nu net spek naar mijn bek zijn. Dank zij eerdere deelnames heeft het parcours amper nog geheimen en heb ik er dus alle vertrouwen in. Krachten doseren en mijn race indelen zijn de sleutels tot een succesvolle finish. In deze wedstrijd zit het spreekwoordelijke venijn immers in de staart van de laatste 15 kilometer. Kroki kiest voor de halve marathon maar die is met zijn 65 kilometer en 1900 hoogtemeter verre van een makkie. Patje en ikzelf gaan samen met nog een 200-tal andere renners voor de volle afstand van 110 kilometer. Een regelmatige bevoorrading is vandaag van onschatbare waarde en Zoef zal zich volgens afspraak met een karrenvracht aan bidons strategisch opstellen. Voor foto’s is er zeker voldoende licht en aan bekketrekken zal het evenmin ontbreken zodat teamfotograaf MarV zich vast en zeker zal kunnen uitleven.

Alsof de omgevingstemperatuur op zich nog niet hoog genoeg is, heeft de juffrouw van de accreditatie me ook nog eens een straf startnummer toegestoken wat ik naar keuze zelfs ondersteboven kan monteren. De kaarten voor de wedstrijd liggen dus niet slecht al worden ze bij de start zoals gewoonlijk flink geschud. Daar waar ik vorig jaar al na tweehonderd meter tevergeefs als een visje op het droge naar adem snakte en al danig dik zat, voelen de beentjes vandaag vederlicht en bevalt het ingehouden tempo me opperbest. De raketstarters laat ik met plezier hun fusée opstoken want ik pas aanvankelijk bewust voor overdreven inspanningen. Na aan 7-tal kilometer volgt de doortocht aan het start-finish-complex en baggeren we dank zij de korte stortbui van gisterenavond door een verse modderkuil.

Er heeft zich intussen een klein groepje gevormd met naast mezelf, een Duitse collega, Egon Mutsaerts en Kristof Schoonbaert van het Belgische Trust-team. Dit 4-tal klit de eerste 30 kilometer aan elkaar als een strook velcro. Bij kilometer 35 plots een jeugdherrinering: ‘Die Biene Maja’ komt zomaar onuitgenodigd langs één van de vele verluchtingsopeningen in mijn helm op bezoek, vermoedelijk aangetrokken door de hevige oranje kleur. In mijn jeugd was ik nog fan en vond ik het een schattig, lief klein bijtje. En nu boort die zwart-geel gestreepte feeks zonder reden haar angel in mijn weerloze hersenpan. “Aaaiuw, er zit een beest in mijn helm!” schreeuw ik het uit. “Rij maar door jongens” roep ik de collega’s toe. Ik moet even stoppen en snel mijn helm afzetten om zeker te zijn dat mormel Maja weg is. Lap, dat begint hier al goed. Een pijnlijke bobbel op mijn hoofd en groepje weg door de pitstop. Er zit niks anders op dan er achteraan te gaan en een inhaalbeweging te starten. Of Maja er voor iets tussenzit weet ik niet, maar nu begint ook mijn achterversnelling te protesteren. Zonder commando schakelt de ketting zomaar van het ene naar het andere kroontje. Niet aleen super vervelend, maar tegelijk nog gevaarlijk ook, vooral als je op de trappers loopt. Mogelijk heeft is versnellingskabel wat gerokken en zit de versnelling net op zijn limiet geregeld. Gelukkig is er een regelschroef aan de versteller op het stuur waarmee ik het probleem hoop op te lossen. Het kost me weer nodeloos tijd en deze hapering kon op geen slechter moment komen.

Enfin, even later dan toch opnieuw bij ons oorspronkelijke groepje aangesloten, al doet de derailleur nog steeds raar. Enkele kilometer later voert het parcours ons in een rechte hoek van 90 graden rond een weide. Met nog 2 rijders in het wiel steven ik op de hoek af wanneer ik plots merk dat één van hen de hoek afsnijdt en over het weiland een voorsprong neemt. Verdikke, wat is dat nu? Snel een viteske hoger schakelen en de aansluiting opnieuw verzekeren. In de singletrail die volgt ga ik in mijn gretigheid helaas iets te onstuimig over een op de loer liggende gladde wortel en belandt in het decor. Op zich is de val niet erg maar mijn fiets is hierbij op mijn onder spanning staande rechter kuit gebotst. Alsof ik net een gigantische kramp heb overleefd, zo pijnlijk voelt de gekneusde spier aan. Ik moet er even naast de fiets van bekomen en wat dacht je: groepje weer weg. Het lijkt wel een soort jojo-spelletje.

Aan de miserie schijnt vandaag geen eind te komen want de versnellingsproblemen houden aan en telkens ik wat kleinere versnelling nodig heb sta ik voor joker. Ik besluit nog maar eens om even halt te houden om via de regelschroef de afstelling toch ietwat te verbeteren. Om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet precies wat er aan de hand is en zonder goede diagnose is de geschikte remedie vaak moeilijk te vinden. Gelukkig kan ik bij het klimmen heel wat van de verloren tijd goed maken al komen de anderen in de afdaling vaak terug. Rond kilometer 70 is dan eindelijk de beklimming van de Erbeskopf aan de beurt. Deels op brede schotterbanen, maar voor een stuk ook op trails. Op een gegeven moment lijkt het erop alsof iemand tegen mijn achterband schuurt. Kristof, die vlak achter me zit, laat me echter direct weten wat de oorzaak is. “Uw achterwiel zit los!” roept hij. Ik zet me onmiddellijk aan de kant en stel inderdaad vast dat de achterste snelspanner losstaat. Hoe is dat in hemelsnaam mogelijk. Dat heb ik in mijn hele carrière nog nooit meegemaakt. Is die wedstrijd vandaag echt behekst of hoe zit dat, vraag ik me af. Van kleine miserie naar grote miserie tot uiteindelijk open miserie.

Gelukkig is er vandaag niet alleen kommer en kwel. De o zo nodige bevoorradingen verlopen immers vlekkeloos. Zoef zorgt op het goede moment voor verse bidons en voor extra morele steun. Met een ander startuur paste Kroki’s rijschema aanvankelijk helemaal niet in het bevoorradingsplan. Hij heeft bijgevolg ook geen bidons klaargemaakt. In de praktijk blijkt echter dat Zoef hem toch meerdere keren treft, maar hij noodgedwongen zichzelf moet bedienen aan de officiële bevoorradingsposten. Volgende keer trachten we dit zeker beter af te stemmen.

Pat is vandaag met weinig ambitie gestart maar het afwachtende en voorzichtige koersen levert hem geen windeieren. Zonder zichzelf perte-totale te rijden is hij bezig om een sterke prestatie neer te zetten, zeker als je weet dat hij nog steeds wat achterstand heeft ten gevolge van zijn rugoperatie. Tijdens het laatste gedeelte van de wedstrijd beginnen de ontelbare achtervolgingen stilaan zijn tol te eisen. En ook de schakelproblemen hebben hun effect niet gemist. Vooral bij de beklimmingen zorgt de onzekerheid voor snelheidsverlies. Wanneer op 5 kilometer vóór de finish Wim Tollenaere na een lekke band komt aansluiten, zie ik mezelf niet meer in staat om het duel met een sprint te beslechten. De fut is er zowat uit en ik wil zeker geen risico lopen wanneer mijn ketting plots ongevraagd zou verspringen. Na 5:41:32 finish ik als 6de senior 2. Kroki eindigt als 45 ste in zijn kategorie op de middenafstand en is daarenboven 2 de Belg. Pat komt als 14 de senior 2 over de streep en lijkt tevreden.

Na de finish blijkt dat stappen een pijnlijke zaak is want de geblesseerde kuit wordt bij het stappen nog meer aangesproken. En bezoekje bij de dokter op maandag doet een interne kneuzing en mogelijk een kleine spierscheur vermoeden. Ontstekingwerende pillen en even geen zware belasting moet soelaas brengen. Ik hoop alvast dat deze kuitblessure zo snel mogelijk geneest zodat ik de training kan hervatten.

Een zesde plaats bij de senioren 2 is zeker een goed resultaat, maar er zat vandaag meer in. De benen voelden goed, het parcours was een kolfje naar mijn hand en de koershonger was groot. Ondanks troefkaarten toch open miserie. Volgende keer dan maar beter.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 65/110 km
Hoogteverschil: 1900/3100 hm

Uitslag