Zon, bergen en bike!

Het wedstrijdseizoen dat voor de deur staat in combinatie met de ontnuchtering van enkele weken geleden tijdens de 6 uren van Halle lieten er geen twijfel over bestaan: het is 5 voor 12 wat mijn conditie betreft. Met slechts 300 km op de kilometerteller dit jaar en nog maar een 6-tal weken te gaan tot de Rally di Romagna, wordt het hoog tijd om het het geweer van schouder te veranderen. Of beter: mijn luie kont van zetel te veranderen. Het niet-ideale trainingsweer, lange werkuren en een overbelaste pees in de knie tijdens de 6 uren van Halle zijn slechts halve uitvluchten, maar om die alvast uit de weg te ruimen werd een zuiders plan gesmeed: een weekje Gran Canaria met als afsluiter de lokale marathon, moet alvast de aanzet geven van een nieuwe start. We waren in december al eens een weekje naar hier afgezakt, en dat was toen uitstekend meegevallen.

Zo gezegd, zo ge daan : vliegerke geboekt, hotelleke gereserveerd, veloke geprepareerd en samen met Megabiker Bert en Reevaxer Pepe richting zon vertrokken. Aaaaah, wat een verschil: van winterse vriestemperaturen naar een aangename 27 graden, daar valt mee te leven. Wat ons ook onmiddelijk opvalt: tegenover december, toen het eiland overwegend bruin zag, is dit nu vooral groen. De veelal kale rotsige valleihellingen van 3 maanden geleden zijn nu begroeid met grassen en kleine struiken en heeft groen als hoofdkleur gekregen. Blijkbaar regent het hier dan toch af en toe. Zolang het deze week maar niet is heb ik daar niks op tegen. Aangekomen in het hotel, onmiddelijk onze Orbea’s ineengedraaid en een opwarmrondje naar Ayagaures en het bijhorende stuwmeer gemaakt, uiteraard inclusief opwarmterrasje. Eerste pijnlijke vaststelling: niet-ingesmeerde winterkiekens worden in een mum van tijd tot pijnlijke kreeften getransformeerd. Tweede pijnlijke vaststelling: mijn knie speelt nog altijd op. Bij elke trap op het pedaal een pijnscheut door de knie, enkel op de allerkleinste vernellingen gaat het pijnloos. Lap, daar gaan de zware trainingsplannen voor deze week, ik zie me al verplicht er een terrasweek van te maken. Niet dat dat zo hard zou tegenvallen, maar ik was toch vooral naar hier gekomen om af te zien.

Dag 2 en de knie voelt alvast beter. Geen stekende pijnscheuten meer. Pepe en Bert willen de Pico de las Nieves, de hoogste top van het eiland, bedwingen, en dat nog wel langs de steilste kant. Dik 50 km klimmen, waarvan enkele kilometers continu aan 20% (gelukkig op asfalt!) zie ik niet goedkomen, en ik verkies dan ook om de knie nog wat rust te gunnen met een rustig kanarie-vlak toertje. Dat blijkt een goede zet te zijn, want de knie geeft tijdens de dag en ook ‘s avonds geen krimp meer. Tijd dus om het betere werk te plannen voor de 3de dag: kilometers, hoogtemeters en omdat we mountainbiker zijn liefst ook wat off-road. De kaart bovengesleurd en alvast een op papier leuk toertje gezocht.

Initieel geen liefhebbers voor de eerste off-road test van deze week. Pepe verkiest om voor de 2 de dag op rij een lange asfaltrit te maken, Bert ziet geen van beide zitten na de lange klim van gisteren en wil een korter toerke op asfalt. Dus we vertrekken alvast samen richting Puerto Mogan, en onderweg zullen we alledrie een andere richting uitgaan. In Arguineguin verlaat ik de grote weg, maar ik krijg een onverwachte compagnon: Bert ziet zijn eigen geplande toertje niet meer zitten en met de gedachte “de Kroki zal het met zijn knie toch rustig aan doen” werken we ons onder een loden zon een lange gravelweg omhoog in de richting van de Tauro-berg, terwijl Pepe de Ojeda-pas onder wielen schuift. 1.5h en een pick-nick pause later zijn we beland waar ik hoopte uit te komen: aan het begin van een singletrail die de verbinding vormt tussen de vallei die naar het stuwmeer van Soria gaat, en de vallei die verder omhoog gaat naar de top van de Tauro. Volgens internet kommentaren landschappelijk moeilijk te kloppen, en technisch “gemakkelijk” berijdbaar. Kan dus niet anders dan een succesnummer worden !

Na 100m wordt het ons snel duidelijk: we bevinden ons op een richel in de rotswand, op vele plaatsen nauwelijks een stuur breed, met diep onder ons de asfaltweg die naar Soria gaat. Daartussen: een quasi-vertikale rotswand ! Omvallen naar rechts ten strengste verboden ! Sommige stukken zijn inderdaad vrij makkelijk te rijden (als je je zenuwen onder controle kan houden tenminste, vooral niet naar beneden kijken !), op andere plaatsen gaat het via voetbalgrote keien 20% naar beneden. Het kleinste foutje wordt meteen beloond met een spectaculaire 300m duikvlucht, met gegarandeerde harde landing. Met een goed uitgeruste fully, maar vooral heel veel lef, is hier misschien wel te rijden. Maar met mijn Orbea Alma hardtail zet ik toch mijn joker in en trek mijn wandelschoenen aan. Qua uitzicht is dit wel een schitterende trail, als je tenminste geen last hebt van hoogtevrees. Ongeveer 2.5 km verder, waarvan bijna de helft met de wandelschoenen, komen we op de asfaltklim naar Soria terecht. Er is geen discussie nodig over het feit of we al dan niet een terras verdiend hebben. Pepe blijkt net enkele minuten (volgens eigen zeggen ) op hetzelfde terras te zitten.

Onze wegen scheidden alweer: Pepe gaat via het asfalt terug, wij via een volgende singletrack en gravelafdaling langs de andere kant van de vallei. Eerste opdracht: de stuwdam van Soria oversteken. Wel even schrikken: terwijl we in december nauwelijks een druppel water gevonden hadden achter de gigantische Soria dam, en ons afvroegen waarom die dam dan wel zo hoog moest zijn, blijkt de boel nu helemaal vol te staan en bijna over te lopen. Gelukkig was dit net niet het geval, want we moeten via de overloop naar onze volgende singletrail. Sneller en makkelijker berijdbaar, maar daarom niet minder fun, en zodoende geen fotos Als tussendoortje nog een 1 km lange 20% klim op losse gravel, om dan op enkele kilometers een goeie 400 hoogtemeters verder af te dalen tot we naast het riviertje op de valleibodem staan. Er resten ons nog een goeie 30 km beukwerk tegen de wind, waarna we de dag afsluiten met een groot stuk tarta de manzana op ons ondertussen vaste afsluit-terras. Na dik 85 km en ’0 hm is dat welverdiend.

Na een relatief rustige woensdag op asfalt is het donderdag de laatste kans om een zwaardere toer te maken voor de marathon van zaterdag. Mijn compagons zijn geinteresseerd, maar haken resoluut en onmiddelijk af als ik het woord “lange singletrailafdaling” uitspreek. Zou dat iets te maken hebben met het feit dat ik hun in december de verkeerde super-bangelijke singletrail ingeloodst heb en we meer dan 1h met de bike op de rug de berg onderaf gelopen zijn?

Zoals altijd als je logeert aan de kust van Gran Canaria, mag je de dag beginnen met een lange klim. Onder de 20 km klimmen kom je hier niet weg, en als je de betere trails wil bereiken moet je rekenen op minstens 30-35 km klimmen (of je laten omhoogrijden met een shuttle natuurlijk). Maar we zijn hier om te trainen, dus gaat de GC604 naar het Chira-stuwmeer en dan verder door naar Cruz Grande onder de wielen. Na een 5-tal opwarmkilometer, gaan de eerste 20 km van de klim steeds weer op en af over asfalt, telkens 80-100 hoogtemeters stijgend, om dan weer 20-30 hoogtemeters terug te dalen. Lijkt een beetje op de processie van Echternach, maar is wel goeie training. Bovendien zijn de uitzichten schitterend en is er zo goed als geen verkeer op deze weg. Echt genieten dus. Jammer genoeg worden de uitzichten vandaag belemmerd door de kalima: de stevige hete scirocco wind die komt overgewaaid van de sahara en een hele lading fijn zand meebrengt, waardoor het lijkt alsof er een dichte nevel hangt. Na 20 km klimmen veranderd het asfalt in een lastige off-road, nog steeds aangeduid als GC604 met officiele kilometerpalen. Wel best een goeie 4×4 meebrengen als je dit met de auto wil proberen. Gelukkig wordt de weg na enkele km iets beter, want ik ben nog maar net voorbij halfweg met het klimwerk. Na een korte schotterafdaling en een goeie 36 km sta ik aan de stuwdam van het Chira-meer. Dankzij de recente regenval is, net zoals de andere stuwmeren, het meer tot aan de rand gevuld en de turquoise kleur van het water in december veranderd in een bruin, troebel goedje. De weg gaat nu nog een 13km verder over asfalt tot aan Cruz Grande. Hier verlaat ik het asfalt en klim nog een kilometertje verder tot aan het begin van de singletrailafdaling. De teller geeft net 50 km aan, waarvan een 10-tal bergaf. Zeker niet slecht getraind dus

Het harde werk is achter de rug, en de beloning mag komen. Steeds op- en afgaand slingert de singletrail zich langs de bergflank. Op enkele uitgespoelde haarspeldbochten en supersteile beklimmingskes met losse rommel na, alles vlot berijdbaar. Af en toe enkele secties met grotere rotsblokjes om de stuurvaardigheden bij te schaven. Na een 4-tal km is er een splitsing. Rechtdoor blijft aan de westkant van de bergrug en hadden we in december al eens gereden, vandaag sla ik linksaf om langs de oostkant van de bergrug te blijven. Het pad blijft zich langs de bergrug slingeren, maar al snel is de fun er af. Blijkt dat door hevige regenval elke 30-50m het pad weggespoeld is of bedolven onder een steenlawine. Hierbij komt geregeld het betere klauter-, balanceer- en springwerk kijken om onder/over/langs de rotsblokken of gapende gaten te geraken zonder mijn Orbea Alma in het ravijn te verliezen. En onder het motto: och, het zal wel de laatste zijn, blijf ik dapper voortgaan. Terugdraaien is opgeven he

Na een goed halfuur en naar schatting 2 km te voet, begin ik er zelf toch ellendig van te worden. Mijn voedsel- en drankvoorraad begint ook aardig te slinken, en ik moet stilaan aan rantsoeneren beginnen te denken, aangezien er hier geen terassen groeien. Bovendien staat de zon al bedenkelijk laag, en gaat de dag stilaan naar zijn einde. Enkele Duitse wandelaars die me tegemoet komen, weten me echter te vertellen dat het pad weer beter berijdbaar wordt na een 500m. En gelijk hebben ze: met een gezonde 30km/u vliegen de stenen alle richtingen uit. Gelukkig zijn de steenmannetjes die de weg aangeven hier iets dikker, want het is soms moeilijk te zien waar het pad juist loopt. Een paar minuutje later sta ik zelfs op iets wat op een gravelweg trekt. Aha, dat moet dus de gravel weg zijn die ik daarstraks in het dal zag liggen, en die dus quasi recht naar Maspalomas afdaalt…. Mis gedacht: na een korte afdaling gaat die dus terug omhoog, maar de kaart vertelt me dat ik geen andere keus heb, dus beginnen we vol enthousiasme aan de steile en lastige klim. Dat enthousiasme wordt echter snel de kop ingedrukt: na ongeveer 1 km klimmen is er een scherpe bocht naar links waarna de schotterweg gewoon stopt “in the middle of nowhere”!

Ok, hier ben ik dan, aan het einde van de wereld, op een plateau op 1000m hoogte terwijl ik op zeeniveau moet zijn, met de zon die ondertussen achter de horizon verdwenen is, met lege drinkbussen en zonder eten, met nog minstens 20 km te gaan waarvan 12km onbekend, en met als enige alternatief de weg terug naar boven die ik gekomen ben en waar ik al dik 2h op onderweg ben, en vanwaar ik dan nog eens 2h nodig heb om aan het hotel te geraken. Lijkt me dat ik het groot lot gewonnen heb !

Hoogste tijd om alle beschikbare informatie bij mekaar te leggen: die Duitsers van daarnet vertelden dat het pad tot in Maspalomas ging, en zij kwamen vanuit die richting en moeten dus van ergens gekomen hebben. Tot nader order komen die nog niet uit de lava rotsen gekropen. In de laatste klim waren ook mountainbike bandensporen te vinden, dus ik ben hier alvast niet als eerste geweest, en bij gebrek aan skeletten en verroeste wielen zijn die anderen hier niet achtergebleven. Bij goed kijken zie ik diep onder mij in de vallei iets wat een wandelpad zou kunnen zijn. Conclusie: singletrail scanner aanzetten en ogen opentrekken. En inderdaad, een goeie 100m terug heeft er zich een mini singletrailtje tussen de lentefrisse, grasgroene struikjes verstopt.. En wel nog eentje met enkele tricky haarspeldbochten, later gevolgd door een soort van lavaplateau waar steenmannetjes een schitterende trail afbakenen tussen de uitgeharde en ge-erodeerde lavastromen. Magnifieke, grandioze, mega-bangelijke supertrail en dit enkele kilometers aan een stuk. Fantastisch !

Aangezien de batterijen van de camera leeg waren, de zon al achter de horizon verdwenen en de trail veel te plezant was om te stoppen, zijn er geen fotos. Als je wilt weten hoe dat er daar uitziet, moet je zelf op zoek
Wel nog even vermelden, dat je, om uiteindelijk toch nog van die plateau af te geraken, je nog een goeie km de fiets op de nek mag dragen. De laatste negatieve hoogtemeters worden dan tegen 60km/h op asfalt verspeeld, om net voor het donker mijn stuk tarta de manzana op te eisen. Met in totaal meer dan 8h onderweg, een goeie 90 km op de bike, en zowat 4 km onder de bike ben ik best behoorlijk perte-total.

Vrijdag, laatste dag voor de marathon en serieus ‘dikke benen’ van gisteren. Volgens de ideale trainingsvoorschriften moet je de dag voor de wedstrijd beperken tot een uurtje losrijden en vooral veel rusten. In overleg dan maar beslist om heel rustig naar Puerto Rico en terug te rijden langs de grote weg. Alles behalve vlak, maar op een klein verzetje mag dat geen probleem zijn. Een uurtje later zitten we met onze vermoeide kont al op het terras in Puerto Rico. Dan komt Pepe ineens met het idiote idee om verder door te rijden naar Puerto Mogan. Onder het motto: “uitrusten kan volgende week op het werk” zijn we er dan ook maar aan begonnen. De weg is hier al veel minder vlak en de klimmetjes worden langer en steiler. Maar het terras in de haven van Puerto Mogan maakt alweer veel goed. Vandaag moeten we immers een extra terras doen, want morgen in de koers is er geen voorzien. De terugweg is afzien: geen jus in de benen en de stevige kalima kopwind zorgen ervoor dat ik zelfs in de afdalingen moet bijtrappen om beneden te geraken. Ons uurtje losrijden blijkt uiteindelijk 80km met bijna 1000 hoogtemeters te zijn. We zouden dus helemaal los moeten zijn nu !

Marathondag. Extra vroeg uit bed, om 6h al notabene. Wanneer gaan de heren en dames koersorganisatoren eindelijk verstaan dat dat niks voor mij is. Tijdens de 5 km naar de start heb ik al prijs: los uit de wielen gereden door Pepe en Bert. Die mannen rijden op hun doodsaaie gemakske en bij de eerste de beste positive hoogtemeter moet ik hun laten rijden. In de benen zit vandaag blijkbaar absoluut niks in. Dat wordt nog leuk met 90km en bijna 2000 hoogtemeter voor de boeg. Doordat enkele trails volledig zijn weggespoeld deze winter, is het parkoers aangepast en mogen we na het parkoers van de middelste afstand (dat een extra lus bevat ten opzichte van de kleine afstand), de kleinste ronde nog eens doen. Na nog een klein uurtje rondhangen is het tijd vor de start, de eerste kilometers geneutraliseerd tot als we van de drukke wegen weg zijn. Dan wordt de start vrijgegeven, en begint het lijden. De eerste 10 km gaan vals plat omhoog naar de stuwdam van Ayagaures. Die weg kennen we ondertussen al, maar wel tegen een iets bescheidener tempo als vandaag. Ik probeer met te handhaven in het groepje waar ik terecht gekomen ben, maar dat is wel op karakter en met flanellen benen. Toch zie ik na enkele kilometers Bert voor me opdoemen. Ah bon, hij ook slecht bezig of ik toch niet zo slecht? Maar dan schakelt het vals plat een tandje bij, ik gedwongen een tandje terug en moet ik hem ook weer terug laten gaan. Na de stuwdam gaat de klim verder op gravel. Ik haal wat volk in, maar wordt vooral ingehaald. Ik probeer mijn eigen tempo te rijden, maar dat lukt niet echt met die zware benen, ik val gewoon helemaal stil. Het enige dat min of meer werkt is continu op de verzuringsgrens te rijden, soms net eronder, dikwijls net erboven. Dan doen de benen wel pijn, maar is tenminste dat ellende-gevoel weg. Maar of dat blijft goedkomen….

In de afdalingen probeer ik rustig te blijven en wat te recuperen. Bovendien staat er hier aan de lopende band volk te pompen als gevolg van snakebites, en daar heb ik absoluut geen zin. Ook Bert is bij de ongelukkigen en mag pompen, en dat spoort me nog extra aan om dubbel uit te kijken in de afdalingen. Na de splitsing tussen de middelste en kleinste afstand is er enkele kilometers gravel weg met verkeer in beide richtingen. Niet altijd ongevaarlijk, maar voor mij viel het nogal mee. Op dit stuk kruis ik de leider in de wedstrijd, de Nederlander Henk-Jaap Moorlag van het Rabobank Offroad team. Hij lijkt met 2 vingers in de neus sneller bergop te rijden dan ik bergaf op datzelfde stuk. We komen dan op het asfalt maar het extra lusje langs Fataga blijkt geen kado te zijn. Ik ben net aan het eten als we ineens rechts steil omhog moeten. Van de schrik schiet de Performance Cherry Coconut in mijn longen in plaats van mijn maag met veel gehoest, gereutel en geblaas tot gevolg. Bovendien ben ik zo druk bezig met te proberen niet te sterven, dat de ketting nog altijd op mijn middenblad ligt, en ben ik zo van mijn melk dat ik de kleine vanvoor niet gevonden krijg. Dat is ondertussen wel zure melk en de beentjes schreeuwen luidkeels dank je wel als de ketting eindelijk een statie onderaf valt.

Even verder is Kim Saenen lekgereden, en probeert samen met Peter Geldhof terug lucht in de band te krijgen. Aan het gevloek en de discussies te horen, lukt dat niet echt vlot. Dan komt de 15km lange afdaling, waarvan er afgelopen week straffe verhalen de ronde deden dat die helemaal uitgespoeld is. Met de kennis van in december vonden we het niet nodig die te verkennen, we zullen wel zien. Het eerste deel ligt er alvast niet heel slecht bij, maar de combinatie steil, losse rommel en haarspeldbochten maken het toch een beetje tricky. In een van de bochten bots ik verkeerd op een grote steen, en sta ik halvelings in de kant geparkeerd, tussen de agave struiken en ander groen tandestoker geweld. De afdaling wordt nog onderbroken door een kort maar steil kuitenbuitertje, en hier voel ik langzaam de velg achteraan op iedere steen botsen. Miljaar, een leegloper. Ik vloek driehonderd duizend keer op mezelf, want ik was met een tubeless systeem naar hier gekomen, maar eerder in de week al verplicht geweest een binnenband te gebruiken, en gisteren te lui geweest om dat wiel terug tubeless te maken. Niets anders op dan de binnenband te vervangen, na uiteraard de buitenband grondig nagekeken te hebben op doorns en andere scherp geweld. Niets gevonden. Dan maar de kapotte binnenband opblazen om te kijken waar de lucht gaat lopen. Ook niets, ben ik zo choco gereden? De tandenstoker zal nog wel aan de kaktus hangen denk ik bij mezelf en prop de nieuwe binnenband op het wiel. Het vervolg van de afdaling ligt er inderdaad veel slechter bij dan in december. De gravelweg blijkt op verschillende plaatsen door de rivier meegespoeld en we krijgen dus geregeld natte voeten. De droge stukken liggen bezaaid met voetbal-grote keien en net als ik in het spoor rijdt van een tragere deelnemer van de 35km, voel ik dat de achterband precies niet heel hard meer staat en geen 2 seconden later bots ik met de velg keihard op een grote vierkant steen die onder mijn voorganger zijn wiel wegrolt. Psssttttt, en alle lucht weg. Alweer miljaar, want nu moet de 2 de en laatste binnenband er in, goed wetende dat er toch nog ergens een tandenstokerke in de buitenband zit. Tweede grote controle van de buitenband, maar alweer niets gevonden. Nieuwe binnenband en hopen dat die het houdt voor het 2 de kleinere rondje.

Ik ben nog maar enkele kilometer verder en net terug op het asfalt richting Ayagaures en voel dat de achterband weer druk verliest. Wat nu doen? Er mee stoppen? Doorrijden met het risico om de band nog eens kapot te rijden en een heel stuk te voet te moeten terugkomen, in het slechtste geval een kleine 20km? Aangezien we naar hier gekomen zijn om te trainen, kies ik voor het laatste met de wetenschap dat ik elke 15min de band terug mag oppompen en dat ik in de afdalingen dubbel voorzichtig zal moeten zijn om de boel heel te houden. De taktiek luidt dus: tijdens de klimmen blijven rijden tot de band bijna op de velg staat, en bovengekomen de band weer bijpompen om dan voorzichtig af te dalen.

Na 4h40 rol ik over de finishlijn en wordt daar door Pepe, Bert, Zoef en Patje verwelkomd. Zoef en Pat zijn vanmiddag aangekomen voor een weekje verlof om Pat’s rug rustig verder te laten herstellen en de beslommeringen van de laatste maanden even uit hun hoofd te zetten. Henk-Jaap Moorlag heeft uiteindelijk gewonnen met een gemiddelde snelheid van bijna 30km/h. Ikzelf hang met net geen 20km/h onderaan het klassement. Ja watte, veel rap volk aan de start hier. De pompstrategie viel al bij al nog mee, want met 3x pompen was ik ervan af. Maar geen 5 minuten na de aankomst is het laatste restje lucht toch uit de band verdwenen.

Wanneer we een uurtje later naar het hotel willen terugrijden, is de voor de hand liggende strategie om de band een laatste keer op te pompen, dat zou moeten volstaan om terug te geraken. Weer mis gedacht dus, geen 2 minuten later is die helemaal terug leeg. Er zit dus niks anders op dan bij Pepe een binnenbandje af te troggelen, maar eerst de boosdoener te zoeken. De volle 15 minuten hebben we met 2 man nodig om het minuskule kopspeldje in de buitenband te vinden en er uit te krijgen. Moraal van het verhaal: als je ergens gaat fietsen waar tandenstokers groeien, wees dan niet te lui om je wielen tubeless te maken !

Met deze marathon wordt een superweekje trainen onder de zon afgesloten. Pepe blijft nog een weekje, maar deze medemens wordt maandag terug op bureau verwacht. Het weer op Gran Canaria tijdens deze week was fantastisch met temperaturen tussen de 25 en 32 graden. Het landschap is magnifiek en laat toe om schitterende toeren te maken, zowel op de weg met de koersfiets, als off-road met de mountainbike.

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 90 km

Hoogteverschil: 2000 hm

Uitslag

Foto album