Eerst trainen, dan koersen !

Enkele maanden geleden kwam de vraag uit Halle om weer mee te doen aan de 6 uren van Halle. Met de lijdensweg van vorige editie nog vers in het geheugen (zware modder, man met de hamer, groggy over de nadarafsluitingen, zot gedraaid, …) had ik serieus mijn twijfels. Langs de andere kant zijn we alweer een jaartje verder en is de conditie er afgelopen seizoen serieus op vooruit gegaan. Bovendien gingen Pat en Pepe ook aan de start staan, dus kon ik niet achterblijven. Pat moest omwille van zijn rugproblemen noodgedwongen als eerste afhaken. Pepe vond ook een excuus door in de toertocht van Herentals zijn pink te breken, en nadrukkelijk om een gips tot aan de elleboog te vragen. Vanuit het niets werd ondergetekende dan maar gebombardeerd tot kopman. Komt daar nog eens een extreem drukke periode op het werk bovenop, zodat er van slapen, laat staan trainen, de laatste 2 maanden amper iets in huis kwam. Met exact 120 km pedalen in de benen tijdens de afgelopen 8 weken zag de voorbereiding er dan ook niet echt optimaal uit.

Maar ja, de ongeschreven Reevax wetten zeggen: inschrijven = starten, dus mag Pepe voor een keertje drinkbussen marchant en fotograaf spelen. De tactiek is simpel: zo weinig mogelijk moe maken, en op die manier proberen uit te rijden. Villa Zoef dient zoals vorig jaar als uitvalsbasis en met de Ay Up! lampkes in de aanslag, 2 paar kousen en een dikke vest ben ik klaar om de net-niet vriestemperaturen en de Hallese nacht te trotseren. Hoop ik toch …

Ook Wouter Wuilmus was zot genoeg bevonden om te mogen deelnemen, en samen begeven we ons iets voor 15h naar de start. Met 6h voor de boeg is er tijd genoeg om op te warmen, en parkoersverkenning is overbodig, dat herinner ik me nog van vorig jaar alsof het gisteren was.
Kanonschot, en we zijn weg voor 6 uurtjes. Zoals gepland, rustig aan. Terwijl iedereen links en rechts voorbijstuift, hebben Wouter en ik een gezellige koffieklets opgezet. Ook bij de eerste opstopping na 500m geen paniek, wij hebben tijd. Als we het bos induiken; krijgen we de eerste modder voor de wielen, en het is dit jaar van de betere soort, best te omschrijven als 4 dagen oude chocomousse: nog net zacht genoeg om er 25 cm in te zakken, maar toch genoeg opgesteven om quasi onmiddelijk stil te staan als je even de druk van de pedalen haalt. Er zijn 3-4 van dergelijke kwaliteitsstroken, afgewisseld met de standard colle-tout. Kortom, het parkoers bolt voor geen meter en ligt er loodzwaar bij, een heel stuk zwaarder dan vorig jaar.

De klok tikt de minuten weg en ik de rondjes. Mijn rondetijden zijn behoorlijk constant, traag maar zeker. Ik let ook goed op eten en drinken, bij dergelijk koud weer verstook ik uit ervaring veel meer energie. Maar tegen het einde van de 7 de ronde, na goed 2 uur, ineens: pfffrrrrttt. Benen leeg, geen jus meer, tempo zakt met 7-8 km/h en zelfs op het asfalt geraak ik niet meer vooruit. Ik ken het gevoel maar al te goed, ik heb er de laatste jaren dikwijls genoeg mee te maken gehad en weet dat dit vandaag niet meer goed komt. Vanaf nu zou het enkel nog voortsukkelen zijn en mezelf in de vernieling rijden. En met nog bijna 4u te gaan, en mijn gezondheidsgeschiedenis in het achterhoofd, is dit absoluut geen goed idee. Halfweg mijn 8 ste rondje laat ik Pepe weten dat hij de resterende drinkbussen zelf mag leegdrinken, en hou ik de 6uren voor bekeken. Niet totaal onverwacht, maar voor iemand die normaal nooit opgeeft, toch wel een mentale tik.

Pepe blijft Wouter van drank voorzien, die heel consistent zijn rondjes afmaalt en vanuit de achterhoede stelselmatig weet op te schuiven om uiteindelijk in de allerlaatste ronde nog de 3 de plaats te pakken.

Als deze 6 uren voor 1 ding goed was, dan is het toch wel om voor mijzelf conclusies uit te trekken: er is nog veel werk aan mijne winkel. Of om het met Piet Huysentruyt te zeggen:

• Ten eerste: minder werken
• Ten tweede: meer slapen
• Ten derde: meer trainen

Kortom: eerst trainen, dan koersen !

Kroki

Wedstrijd Info

Afstand: 6u

Hoogteverschil: 0 hm

Uitslag

Foto album