Grand Prix d’Houffalize – Formule-XXL

We schrijven het laatste weekend van augustus. De nog overgebleven Chirokampen zijn opgebroken. Pukkelpop is uitgezongen, de wei verlaten. De schoolvakantie is bijna ten einde. Velen nemen met weemoed de dagelijkse draad weer op na een immer te kort verlof. En de zomer…, die heeft blijkbaar al zijn koffers naar het zuiden gepakt. Vervaarlijk dreigende wolken en amper 11 graden – gelukkig boven nul – geven het anders zo gezellige Ardense Houffalize een troosteloze aanblik. Geen zonnekloppers, geen terrasjes, geen kanovaarders. De saucisson d’Ardennes hangt veilig op een droge plek want de herfst heeft zijne 46 brutaal en ongevraagd tussen de voordeur gestoken. Een lange onderbroek, een extra jasje en een vettig zalfje tegen wintertenen ledigen de eerste nood.

Maar weer of geen weer: ‘the show must go on’ en dit weekend viert het race-circus hoogtij. In de provincie Luik staat Francorchamps op zijn kop en amper 50 kilometer verderop in de provincie Luxemburg is het marathon-race-circus neergestreken aan de oevers van de Ourthe in Houffalize. Voor de 7 de keer al wordt er hier een poging gedaan om de jaarlijkse Houffalize Mountainbike Marathon op poten te zetten. Al ontelbare keren vergruisd en toch heeft dit evenement een magische aantrekkingskracht op massa’s bikers uit binnen- en buitenland. Is het de locatie? De erfenis van de wereldbekers? De triomfen van Meirhaeghe, Sauser, Paulissen en Absolon? Het parcours blijft in ieder geval één van de highlights van het race-circuit en zo denken ook honderden mountainbikers erover.

Het racegeweld kan beginnen: Welkom op de Grand Prix d’Houffalize – Formule XXL.

De paddock langs de racetrack loopt sinds vrijdagavond langzaam vol met campers van de verschillende piloten. Temidden van de internationale mountainbike-jetset, is ook de Reevax Enterprise neergestreken en heeft trots zijn teamvlag gehesen. Dit weekend helaas geen volledige Reevax-renstal op de startgrid. Hoewel alle Orbea-bolides nochtans vlot door de technische controle zijn gekomen en hun CO-uitstoot zelfs door de Groenen acceptabel werd bevonden, liet Kroki deze internationale Grand Prix toch aan zich voorbijgaan. De astronomische overwinningspremies en overvloedige naturaprijzen van onschatbare waarde ten spijt konden de zwartharige Reevax-piloot blijkbaar niet overtuigen om van zijn belastingsparadijs in Berlijn af te zakken naar het vaderlandse circuit. Vermoedelijk ligt het torenhoge basiscontract en de opbrengsten van de lucratieve nevenactiviteiten voor zijn Duitse teamchef, honderden malen hoger dan de nochtans royale beloningen die hier in de Ardennen te rapen zijn. We zullen het maar de macht van de dollars noemen zeker en hopen dat hij er volgende keer wel weer bij kan zijn.

Op zaterdag is er tijd voor de officiële trainingen en de verkenning van het circuit. De bandenkeuze wordt erg belangrijk want in deze omgeving van rotsen, bosgrond, slijk en blubber is grip de basis voor een veilige race. Verkeerd rubber en je belandt zonder pardon in het decor of de grindbak. Bovendien zijn pitstops in onze discipline uiterst nefast voor het resultaat. Voor een pole-position hoeven we gelukkig niet te strijden. Deze wordt vastgelegd naargelang de resultaten van de vorige manche waardoor er een eerlijke startopstelling voor alle piloten gegarandeerd wordt.

Wel veel aandacht vandaag voor de keuze van de refueling-locations, of bevoorradingspunten. In overleg met het technische assistentieteam onder leiding van Zoef wordt via ingewikkelde wiskundige formules en computersimulaties de afstand bepaald die de piloot met zijn racebolide kan afleggen zonder bij te tanken. Dit alles rekening houdend met het brandstofverbruik, de omgevingstemperatuur, de hoogte en de luchtdruk. Om een zo groot mogelijke verhouding motorkracht/eigengewicht te bekomen trachten de piloten zo licht mogelijk van start te gaan. Een niet te onderschatten opgave die we met ons raceteam professioneel trachten aan te pakken door ook de details niet uit het oog te verliezen: Om te beginnen een zo laag mogelijk bidongewicht. Verder zo weinig mogelijk haar op het hoofd en tot slot uiteraard het verplichte bezoek aan het locale Toi-Toi-hokje want elke kilogram telt.

De door jarenlange ervaring ontstane computermodellen, berekenen vervolgens de GPS-coördinaat van de meest ideale bevoorradingslocatie op het parcours zodat Zoef tijdens de race op zondag zich perfect kan posteren. Deze geavanceerde berekening staat of valt natuurlijk met de juistheid van het verbruik van de oude dieselmotoren van onze Reevax-piloten, en die wil af en toe nog eens anders uitdraaien dan verwacht.

Zondagmorgen 6u30 in de Reevax Enterprise

Terwijl de catering reeds volop in actie is geschoten, rekken Pat en ikzelf de nachtelijke stijfheid uit onze spieren. Het enthousiasme loopt eraf als een geut Meli-honing uit een versuikerde bokaal. Buiten is het nog donker en de pitlane is voorlopig nog ondergedompeld in een vredige stilte. Donkere wolken schuiven over het rennerspark en de eerste druppels tikken op het plexi van ons dakraam. Terwijl we ons halstarrig opwarmen aan een verse tas koffie en de zin of onzin van onze uit de hand gelopen hobby overdenken, stromen meer en meer piloten en publiek toe. Toch een verademing en geruststelling dat we niet de enigen zijn bij wie het gezond verstand bij momenten wat zoek is geraakt. Niet veel later arriveert ook wedstrijdfotograaf MarV en trouwe supporter Monique bij de teambus voor een dagje onvervalste Formule-XXL-sfeer.

Intussen is ook de startgrid helemaal tot leven gekomen en krioelt het van piloten, bolides, pitspoezen en ander blinkend schoon. De muziek galmt reeds door de speakers, de motoren staan al te proefdraaien en het zal niet lang meer duren of het vredige Houffalize wordt herschapen in een wilde en oorverdovende raceatmosfeer.
En ziedaar: ook de tweede supportersbus is inmiddels aangekomen. Kristel, Chayenn en Philip hebben alle drie één van de uiterst schaarse VIP-kaarten kunnen bemachtigen die hen een plaatsje vlak bij het racecircuit verzekert. Ook zij zullen ons tijdens de wedstrijd met hart en ziel, stem en longen ondersteunen.

De hoogste tijd nu voor Pat en mezelf om in onze raceplunje te springen en ons helmpje op te zetten, want we moeten de banden nog warm rijden. Een beetje als een dronkenman links en rechts sturen en de motor wat in de toeren jagen moet volstaan om voldoende voorbereid plaats te nemen op de startgrid. Geen verkenningsronde zoals bij de Formule-1, maar een start vanuit stilstand bij deze Formule-XXL. Het startlicht staat op rood. De countdown loopt. Het gejoel van het publiek zwelt aan. Iedereen is geconcentreerd. Plots steekt mijn teammaat zijn hand in de lucht. Er is blijkbaar iets mis met zijn bolide. Is de motor afgeslagen? Scheelt er iets met de turbodruk? Ontbreekt er een wiel? Blijkbaar zitten de veiligheidsvorkjes niet op de remklauwen van zijn luchtgekoelde schijfremmen. Ogenschijnlijk een detail, maar eentje wat grote gevolgen kan hebben. Op die manier kunnen de remschoentjes immers onverwacht uit de klauwen gekatapulteerd worden en dat is bij de snelheden die in deze Formule-XXL ontwikkeld worden allerminst een aanrader. Het zou de eerste niet zijn die midden in de wedstrijd plots het decor induikt, overkop slaat en in brand vliegt. De technische staf aan de rand van de pitlane is gelukkig uiterst alert en zet de sprint in om de ontbrekende onderdelen nog net op tijd af te leveren.

De spanning stijgt. De motoren gieren. De supporters schreeuwen zich schor. En dan plots groen licht en start vrij voor de Grand Prix d’Houffalize – Formule –XXL.
De pace-car schiet weg en het 219 bolides sterke startveld zet zich met piepende banden in beweging. Vanop de startgrid stijgt een witte rookpluim op. De geur van verbrand rubber prikkelt de reukorganen. De CO-neutrale uitlaatgassen grijpen de piloten naar de keel. Met een rotvaart gaat het bergaf over de Rue de La-Roche richting camping. Aan de linkerkant staat de brandweer paraat om onmiddellijk in te grijpen mocht één van de turbo’s onverwacht vuur vatten. Scherp links, onmiddellijk gevolgd door een kleine chicane over de brug en de eerste helling ligt voor onze wielen. Snel terugschakelen met de versnellingshendels aan het stuur, net als bij de Formule-1 en er volgt al een eerste afscheiding. De helling is maar van korte duur want even later zoeven we al voor een tweede doortocht door het centrum. Via de busstelplaats steken we opnieuw door naar de ander oever van de Ourthe en zo verder naar de Place de Roi Albert en de Rue Saint-Roche in, die met zijn lange en steile asfalthelling het hele veld onverbiddelijk uit elkaar sleurt. Een Duitse Panther tank uit de tweede wereldoorlog is weerom stille getuige van een hevige strijd en oeverloos afzien. Pat en ik wensen mekaar nog even het allerbeste en rijden vanaf nu elk onze eigen race. Het komt er immers op aan zijn eigen tempo te kiezen en nauwkeurig de motorparameters in het oog te houden. Aan een snelle tussentijd afklokken heb je niets als je even later je turbo opblaast en je brandblusser moet bovenhalen. Ook het eerder aangehaalde brandstofverbruik moet nauwlettend in de gaten worden gehouden om niet ergens midden op de racetrack met een lege tank geparkeerd te staan.

De ondergrond blijkt ondanks de regen van de voorbije dagen meestal goed berijdbaar. Op sommige delen van het parcours is modder onvermijdelijk en we zijn dan ook tevreden over onze bandenkeuze. Genoeg grip waar nodig en voldoende rollend vermogen waar het kan. De regen van vanmorgen heeft gelukkig niet doorgezet zodat we geen extra water voor de wielen geschoven krijgen. Ook veel leuker voor de supporters langs de kant natuurlijk, alhoewel die zich door de schrale wind met moeite warm kunnen houden. Ook bij deze 7 de editie blijft het parcours er eentje boordevol afwisseling en op en top mountainbike. Krachtrovende hellingen worden afgewisseld met hoge snelheids-afdalingen en doorspekt met uitdagende en technische singletrails. Dit alles temidden van een ruw maar machtig mooi landschap wat de naam “Ardennen” draagt. Jammer dat het koele en bewolkte weer de panorama’s vandaag helaas niet tot uiting doet komen.

De bepijling van het wedstrijdparcours is voor het eerst sinds jaren op het niveau wat een wedstrijd als deze verdient. Voldoende en duidelijke richtingsbordjes, aangevuld met fluo-groene markeringen op het asfalt en hier en daar een kalklijn als extra indicatie. De aanduiding van de splitsingen voor de verschillende afstanden is helemaal de max: splitsingsborden van een meter op een meter in verschillende kleuren maken duidelijk welke richting je moet volgen. Van zo één splitsingsbord maken ze bij de Grand Raid Godefroy in Bouillon makkelijk honderd richtingsbordjes. Geen wonder dat men daar steeds verloren rijdt. In Houffalize vandaag echter geen reden tot klagen, de signalisatie is op niveau. Ook heel wat marshalls op de been, al waren er ook kruispunten die helemaal niet bewaakt werden.

De refueling verloopt zoals gepland en de computermodellen schijnen te kloppen want onze brandstoftanks worden steeds op het juiste moment bijgevuld. Het regelmatig weerzien met de supporters en de crew geeft ons piloten steeds weer een boost om het tempo erin te houden of waar mogelijk zelfs op te drijven. Monique staat steeds op uitkijk en verwittigt Zoef wanneer we eraan komen. MarV tracht omgeving, wedstrijd en emoties in unieke beelden te vangen. De jongste supporter Chayenn gooit er vol overtuiging een high-five in. Kristel schreeuwt zich warm en schor. En Philip duikt gewapend met zijn fotokodak her en der vanuit het niets uit de struiken op.

In tegenstelling tot de vorige editie had ik mezelf voorgenomen om deze wedstrijd afwachtend in plaats van aanvallend te rijden. Kwestie van op het eind nog voldoende kruit over te hebben om het laatste uur deftig door te komen. De veel zwaardere ondergrond in vergelijking met 2009 kost natuurlijk heel wat meer motorpower en voor ge het weet zijn uw kleppen verbrand of hebt ge uw vis platinees opgestookt. Touring wegenhulp bellen is op dat moment dan ook de enige remedie. Hoewel ik kopwerk zeker niet schuw kan af en toe wat slipstreamen toch ook deugd doen. Met je voorspoiler precies onder de achterspoiler van je voorganger hangen scheelt een slok op een borrel. Alleen bij technische passages is dit je reinste zelfmoord. Zoals wel vaker bij oldtimers komt de motor pas goed los na voldoende rodage. En inderdaad, in de tweede wedstrijdhelft maakt de zwarte doemp plaats voor licht blauwe vlammen. Dat half flesje tabasco op de pasta van gisteren-avond kan hier toch voor niks tussenzitten, ofwel ?

Met nog iets meer dan 10 kilometer te gaan doemt plots teammakker Pat voor me op. We schrikken ons beiden zo ongeveer de pleuris. Niet dat we elkaars gezicht niet gewoon zijn, hoor, maar de vraag is: Wie is er nu verkeerd. Al snel wordt duidelijk dat Patje in alle hevigheid en overtuigd van het parcours, één van de nochtans gigantische splitsingsborden over het hoofd heeft gezien en verkeerd is gereden. Er zit niets anders op dan snel rechtsomkeer te maken en z’n fout recht te zetten.

Ondanks alle voorzichtigheid en het inbouwen van een ruime veiligheidsmarge sukkel ik op amper 400 meter van de geblokte vlag toch nog onverhoopt het Ardense decor in. Op een technisch singletrailtje moet ik een tragere deelnemer van een andere afstand voorbijgaan. Ik vraag hem vriendelijk of ik voorbij kan waarop hij me gewillig voorbij laat. Net op het moment dat ik hem passeer verliest de man even zijn evenwicht en stoot me lichtjes aan. Net genoeg om me aan de andere kant in het struikgewas te doen belanden. Hilariteit alom en we konden er beiden goed om lachen. De man excuseerde zich trouwens prompt voor zijn onopzettelijke en ongelukkige manoever. De race-commisaris langs de kant zorgde met de gele vlag dat andere piloten tijdig verwittigd werden.

Na dik zes uur achter het stuur van mijn race-bolide is het afvlaggen op de Place de l’Eglise de beloning voor een hele dag werken. De crew en de supporters zijn weer present en ook zij verdienen een pluim voor hun inzet en enthousiasme. Pat komt twintig minuutjes later over de finishlijn nadat hij zijn vergissing heeft rechtgezet. Reevax bekleedt hiermee de 5 de en 8 ste plaats in de masters-categorie. Geen ijskreem deze keer maar wel een kado van onze jongste supporter: Chayenn schreef tijdens de wedstrijd voor ons team een persoonlijk en uniek strijdlied en dat willen we jullie natuurlijk niet onthouden:

Olé, olé, olé,
Het is weeral congé.
Wij zijn Pepe en Pat.
We rijden nooit meer plat.
Wij rijden overal heen,
Als ‘t moet zelfs op één been.
Al eens over berg en dal,
Soms al eens met een val.

Olé, olé, olé,
Het is weeral congé.
Overal waar wij gaan,
Kunnen wij alles aan.
Pepe houdt van zon,
En Pat van de mobilhome.
MarV is fotograaf,
En Zoef is altijd braaf.
Zij zorgt voor een banaan,
Dan kunnen ze alles aan.
Dit doen ze keer op keer,
Met goed of slecht weer.

Olé, olé, olé,
Het is weeral congé.

Prachtig, ontroerend en veel beter dan een ijskreem ! Merciekes aan het jeugdige schrijftalent.

Na alle kritiek van de voorbije jaren kunnen we vandaag toch stellen dat de Bernie Ecclestone van de Grand Prix d’Houffalize eindelijk zijn huiswerk heeft gemaakt. Het schitterende parcours van Houffalize kreeg deze keer de organisatie die het verdient: Duidelijke bepijling; een leuke startlus; water in de douches; warme pasta aan de finish. De benaming van de verschillende afstanden M, L, XL en XXL doen wat onwennig aan, maar het heeft wel iets. Bovendien kunnen de afstanden wat soepeler gehanteerd worden. Zoals steeds is er altijd nog ruimte voor verbetering, maar dat houdt de organisatoren tenminste scherp. Wat mij betreft zijn we volgend jaar opnieuw van de partij.

Deze Grand Prix – Formule XXL zit er voor ons op. Wij gaan onze bolides oppoetsen en in orde brengen voor de volgde wedstrijd. Want over 7 dagen staat er immers een nieuwe uitdaging te wachten.
Olé, olé, olé, nog zes keer slapen en dan is het weeral congé !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 118 km

Hoogteverschil: 2910 hm

Uitslag