Le Roc d’Azur – De mythe

Vooraleer af te zakken naar Europa’s grootste bike-festival, de Roc d’Azur, parkeert Patje de mobilhome aan de voet van de Mont Ventoux. Bedoeling is om enkele dagen asfalt te vreten op en rond de mythische berg, vooraleer verder af te zakken naar de Franse zuidkust. Aangekomen in Frejus blijkt het alvast een heel stuk warmer te zijn dan aan de Mont Ventoux. Goed, want op de altijd-wind-berg was het toch maar frisjes. Een kleine verkenning van het parkoers is aan de orde, en wat onmiddelijk opvalt zijn de her en der opgestapelde caravanwrakken als gevolg van de overstromingen in juni. De meeste campings in de buurt hebben 1-1,5m onder water gestaan en alles wat niet vast stond is meegespoeld en wat wel vaststond is ondertussen weggerot. Enkele campings zijn nog steeds gesloten terwijl men druk in de weer is om de caravanwrakken met bulldozers en graafmachines op te ruimen. Een van de slachtoffers van de overstromingen is de brug over de Argens waarlangs de start traditioneel verloopt, die is namelijk comleet weg en zelfs de fundamenten zijn deels weggespoeld. Moet toch wel indrukwekkend geweest zijn. Dan maar de omweg over de weg, zoals in het programma boekje aangekondigt zal de start langs hier verlopen.

Even verder een aangename verassing: na de eerste klim gaat het niet onmiddelijk een singletrail naar beneden zoals vorig jaar, maar nog een heel stuk verder omhoog over een bredere weg. Ideaal om de gigantische files en bijhorend tijdverlies van vorig jaar te vermijden. De trails liggen er relatief goed bij, na de heveige stortregens van afgelopen maandag. Vooral niet teveel moe maken is de boodschap, want de marathon staat voor de deur, en na 5 maanden buitenland zonder bike zijn er toch wel wat vraagtekens of de marathon rijden wel een goed idee is. Vorig jaar had ik veel meer kunnen fietsen, en ben toen gigantisch doodgegaan nog voor ik aan Col Bougnon, ¾ in de wedstrijd, was.

Vrijdagmorgen, marathondag. Pat en Pepe zijn al op weg naar de startbox, ikzelf sta in de 3 de startbox en heb dus nog een half uurtje meer tijd. Het weer lijkt omgeslagen, de hete zomerzon van gisteren lijkt zich te verstoppen achter een dunne bewolking en komt slechts sporadisch even piepen. Het voordeel is dat het ‘s morgens niet echt koud is. Het opstellen in de startboxen verloopt naar goede Roc gewoonte rimpelloos en de speaker van dienst brengt op een ludieke manier de ambiance onder rijders. Het enige weerkerende probleem met de Roc d’Azur: de alombekende bollekes met mini-tandenstokertjes in de startweide. Wie niet met een of andere vorm van tubeless onderweg is, heeft gegarandeerd prijs. Overal in en om de wei, maar dan ook overal, zie je mensen de bolletjes uit de banden trekken om daarna de lekke banden te repareren. Zelf geen last van, bij het ronddraaien van het voorwiel zie ik in een enkele oogopslag 3-4 doornen zitten, maar de Joe’s No Flats latex dicht alles mooi af.

Dan valt het startschot en zijn we weg. Het voordeel van de 3 de startbox is dat er al heel wat rustiger gestart wordt. Ondanks dat ik het zelf ook rustig aan doe, kom ik och met de eerste helft van het pak uit de wei, en zo de eerste traditionele opstopping vermijden.

En dan: Surprise !
In plaats van de mooie brede klim die we verkend hadden, sturen ze ons een onmogelijk steil padje op dat vers uit het bos gehakt is. De bikers van de vorige startbox staan hier nog aan te schuiven, om voetje voor voetje hun bike tussen de struiken naar boven te werken. Waarom hebben ze dat nu weer veranderd, die andere klim was ideaal om het pak uit mekaar te trekken zonder files te veroorzaken?

Het voordeel is dat ik wat kan uitblazen van de start vooraleer we dan voorgoed kunnen vetrekken. De dag zou vooral bestaan uit bikers inhalen, maar ook af en toe ingehaald worden uiteraard. Op de steilere hellingen en technische singletrail afdalingen is het meestal aanschuiven, maar meestal gelukkig zonder veel tijdverlies. Ik moet wel dikwijls op het slechte spoor rijden om voorbij te kunnen, en let er behoedzaam op om niet te veel in het rood te gaan bij het passeren van anderen. Voorbij Roquebrune beginnen we aan de lastige klim naar de Col de Valingarde. Steeds relatief kort maar steil bergop met grote stenen en rotsblokken, om dan iedere keer weer een stuk af te dalen. Het lijkt soms de processie van Echternach wel. Ik heb veel meer last om die hellingen op te kunnen als vorig jaar en moet dan ook geregeld te voet op stukken die ik vorig jaar kon oprijden. Blijkbaar is enkele maanden buitenland inderdaad niet goed voor de conditie. Aan de andere kant voel ik me wel frisser als vorig jaar als ik na iets meer dan 3u boven op de Col de Valingarde toekom.

Er volgt er een langere, plezante afdaling, vooraleer we op de golfplaat naar Car Brulé gezet worden: steeds kort op en af over uitgespoelde rotsen. Terwijl ik vorig jaar compleet perte-totale aan de bevoorrading van Car Brulé toekwam en een kwartier nodig had om een bettje op “mijne effen” te komen, gaat het deze keer zonder verpinken ineens verder naar Col de Bougnon. Op deze 200m lange klim zijn het steeds weer Alpe d’Huez toestanden: honderden supporters staan rijen dik om de bikers aan te moedigen. Althans toch wanneer je vooraan in de wedstrijd zit, wanneer ondergetekende sukkelaar enkele uren later passeert is de berg alweer bijna leeg en blijft er nog slechts een handvol ramptoeristen achter die vooral totaal verkrampte bikers willen zien lijden. Maar deze keer niet met mij. De col ligt al snel achter mij en het laatste stuk achter de villa’s van Saint-Aygulf kan komen. Van de zeven-acht steile hellingen die volgen, moet ik bijna overal een stukje te voet doen, ofwel wegens tragere deelnemers die het pad blokkeren, ofwel omdat ik er gewoon niet opgeraak. Vreemd, want ik herinner me van vorig jaar dat ik ze toen bijna allemaal opgereden ben. Achteraf zou blijken dat de meesten veel minder hellingen konden oprijden in vergelijking met andere jaren. Zal dan toch niet aan mij liggen zeker?

Er rest nog het verplicht nummertje langs de Chemin du Douaniers om dan nog snel het strand van Saint-Aygulf over the steken en via het fietspad terug koers te zetten naar de Base Nature, waar de finishlijn getrokken is. Na 5h43 is het voor mij afgelopen, meer dan een vol uur sneller dan vorig jaar. Daarenboven ben ik niet compleet kapot, als het nog wat langer geweest was, hadden we gewoon verder gedaan.
Conclusie: Niet trainen is dus blijkbaar goed voor de conditie

Terwijl de marathon-freaks zich op vrijdag hebben kunnen uitleven tijdens de 80 kilometer lange Roc Marathon, is het vandaag de beurt aan de cross-country-konijnen voor de mythische Roc d’Azur. Met zijn 56 kilometer en 1860 hoogtemeter is dit de meest prestigieuze wedstrijd van het weekend en goed voor zo’n 4500 starters. Voor ons was natuurlijk de marathon hét hoogtepunt van het evenement, maar net zoals zo velen, willen we geen van allen deze afsluitende wedstrijd missen.

Eén probleem: De Roc d’Azur is helaas slachtoffer van zijn eigen succes geworden en dat zal ook in deze 27 ste editie niet anders zijn. Om alles iet of wat in goede banen te leiden worden er om het kwartier 500 deelnemers op het parcours losgelaten tot alle 4500 mountainbikers zich op de trails bevinden. Je kan je wel indenken dat er wegens de grote niveauverschillen tussen de deelnemers desondanks her en der opstoppingen ontstaan. En hoe later je start, hoe meer files en oponthoud. Ikzelf heb geluk: ten gevolge van mijn licentie en eerder behaalde uitslagen mag ik starten met de eerste groep. Kroki zit in de 6 de startgolf en Pat zelfs in de 8 ste en laatste, 1u45min na de eerste start. Zij zullen gegarandeerd last hebben van opstoppingen.

Gelukkig is het niet echt koud, maar de lucht ziet er dreigend uit en er werd regen voorspeld. Aan de zeekant is het nog vrij licht, maar aan de bergkant hangen donker wolken. Ik ben wat te vroeg om plaats te nemen in de startbox en besluit de beentjes wat op te warmen door rondjes te draaien op de piste die rond het naburige voetbalveld ligt. Als ik uiteindelijk een half uurtje vóór de start de startbox inga, blijkt dat er toch al enkele honderden deelnemers voor me hebben plaats genomen. Niet zo’n goed begin dus. Het zal er dus op aankomen om tijdens de startstrook plaatsen op te schuiven.

Het gebeuren krijgt heel wat mediabelangstelling en wordt zelfs uitgezonden op de nationale zender. De televisiehelikopter schiet intussen plaatjes van de startmeute en komt bij momenten vervaarlijk laag overvliegen. Als dat maar goed gaat. De profs en vedetten hebben op de eerste rij plaatsgenomen en staat klaar in de startblokken. En we zijn vertrokken.

Explosieve starts zijn helaas niet voor mijn diesel-beentjes weggelegd en hoezeer ik ook mijn gashendel opendraai, een mysterieuze begrenzer verhindert dat ik sneller kan rijden. Alsof er een dikke kabouter aan mijn fiets hangt. De ondergrond is bovendien erg hobbelig en door het stof zie ik amper een hand voor mijn ogen. Mijn keel voelt binnen de kortste keren als P75-schuurpapier en voor doorspoelen is het nu echt niet het moment. Zo goed en zo kwaad mogelijk probeer ik de eerste kilometer te overleven, maar zoals te verwachten staan we bij de eerste wegversmalling al vast. Een smalle passage over een smalle passerel zorgt voor de onvermijdelijke file en er zit niks anders op dan geduldig aan te schuiven. Daarnet nog bijna een stuk uit mijn longen gefietst en nu sta ik hier stil. Rustig blijven is de boodschap.

Eens de eerste ‘bouchon’ doorgewurmd, gaat het weer tegen hoge snelheid over geaccidenteerd asfalt richting de eerste beklimming. Helaas bestaat deze beklimming uit een smal en steil zandpad waarop blijkbaar enkel de 3 eersten hebben kunnen rijden. Alle anderen moeten netjes in de rij en te voet naar boven. Een processie van een 5-tal minuten. Eindelijk kunnen we aan de wedstrijd beginnen want vanaf nu zijn de tracks heel wat bredere en is het startveld trouwens ook helemaal uiteengeslagen. Het parcours is een kortere variant van het parcours van de marathon van vrijdag met hier en daar een klein verschil. In ieder geval zijn de meeste stroken ons niet onbekend.

Na een eerste lange beklimming vormt de Fournel-afdaling een eerste technische uitdaging. Het publiek is talrijk aanwezig en heeft zich links en rechts verspreid. Ik kies opnieuw voor de lijn die Pat me enkele dagen geleden had getoond en die me bij de marathon goed was bevallen. Op die manier kom ik snel en toch veilig beneden en kan ik zelfs enkele plaatsjes opschuiven. Oef, dat hebben we al overleefd. Volgende highlight is de langste en steilste beklimming van de dag naar de Flute. Spek naar mijn bek en ondanks brandende bovenbenen toch een zalig gevoel. De daarop volgende afdaling is een wild slingerende singletrail met diepe groeven, wortels en stenen. Tegenover vrijdag is het spoor vloeiende geworden en kan er met meer ‘flow’ naar beneden geslalomd worden. Ooit was dit voor mij een horror-stuk, vandaag rij ik met plezier naar beneden.

Intussen is me duidelijk dat het moeilijk zal worden om nog heel ver naar voren op te schuiven. Het oponthoud bij de passerel heeft voor enkele blokken gezorgd die intussen al behoorlijk ver uit elkaar liggen. Voeg daar nog bij dat het hier om een relatief korte wedstrijd gaat, en ik weet al dat ik mijn lange afstandsvoordeel niet zal kunnen uitspelen. Maar we blijven in ieder geval ons best doen. Intussen blijkt de wind steeds in kracht toe te nemen maar het blijft gelukkig droog. Het is vandaag de laatste wedstrijd van ons seizoen en ik probeer de risico’s in de afdalingen zo veel mogelijk te beperken.

Volgend hoogtepunt is de mensenmassa op de Col de Bougnon na ca. 35km. De brede kaarsrechte helling is herschapen in een mensenzee en enkel een smalle doorgang in het midden laat ons nog toe om naar boven te rijden. Het publiek schreeuwt en tiert en doet even de pijnlijke benen vergeten. Het is alsof je plots het voordeel van een stevige rugwind ondervindt. Wat nu nog volgt is een speelterrein van singletracks met uitdagende, korte en steile klimmetjes. Daar waar ik tijdens de marathon geregeld van de fiets moest lukt het vandaag wel op boven te rijden. Frisser door de kortere afstand? Ondergrond beter geworden? Rugwind? De echte reden weet ik niet, maar ik ben er alvast niet rouwig om. Na nog een laatste tricky afdaling rest ons enkel nog het strand in Saint-Aygulf en de Chemin des Douaniers langs de rotskust.

Op het strand heeft men het parcours noodgedwongen verder landinwaarts moeten leggen. De zee heeft door de hevige wind een groot stuk van het strand ingepalmd. Ook langs de rotsige singletrail aan de waterkant, beuken de golven met wilde kracht op de kust. De televisieheli zorgt nog voor extra opspattend zeewater. Nu nog 3 kilometer langs het fietspad richting Féjus, maar wel met de neus pal in de wind. Ik maak me zo klein mogelijk en tracht op het laatste stukje nog eens alles te geven. Bij de finish op de Base Nature staan de vlaggestokken schuin van de stormwind en het is beuken om over de streep te geraken. Na 3u11min zit de laatste wedstrijd van het jaar erop. Snel gaan douchen en het fototoestel gaan ophalen om nog te trachten enkele kiekjes te maken van mijn later gestarte teammakkers.

Het Reevax-seizoen zit er op, de wedstrijdkalender is ten einde. Ondanks wat verdiende rust zullen we echter niet lang bij de pakken blijven zitten want we broeden nu al volop op plannen voor 2011.
U zal nog versteld staan, maar voorlopig houden we jullie in spanning. Dus blijf onze site bezoeken en blijf vooral genieten van het mountainbiken, ook in de winter.

Van ons allen: U was een geweldig publiek !

Kroki & Pepe

Wedstrijd Info

Roc Marathon
Afstand: 83 km
Hoogteverschil: 2700 hm

Roc d’Azur
Afstand: 53 km
Hoogteverschil: 1700 hm

Uitslag

volledige uitslag

Roc d’Azur

volledige uitslag

Foto album