Reevax tovert wit konijn uit hoed tijdens podiumceremonie !

We schrijven zaterdagmorgen, 9u30, Sundern-Hochsauerland, Duitsland. Geflankeerd door kraaknet onderhouden fabrieksgebouwen en onder een staalblauwe hemel wemelen honderden bondgekleurde mountainbikers heen en weer als nerveuze mieren in afwachting van de start van een heerlijke middagje sportieve zelfpijniging. We zijn te gast op de terreinen van ene Karl Scheffer Klute in het gezellige dorpje Sundern, niet zo ver van Lüdenscheid. “Who the f… “ is die duitse Charel Kluute? Hoor ik je al denken. Wel, de kans is groot dat je al eens een product van dit bedrijf in handen gehad hebt. Sinds 1932 produceert de firma van “de Charel” en beter bekend als SKS (Scheffer Klute Sundern), immers pompen en andere fietstoebehoren voor de wereldmarkt. Niet minder dan 15 miljoen pompen en 1,5 miljoen spatborden gaan hier in Sundern jaarlijks de deur uit. Hoeveelheden waarvan je toch even naar lucht moet happen. Kom vandaag dus niet af dat je hebt lek gereden en je band niet hebt kunnen oppompen.

In een hoekje langs de wel 300m-lange pompenfabriekstraat staat de majestueuze Reevax Enterprise te schitteren in de welgekomen lentezon. De nodige voorbereidingen worden getroffen voor de nakende intergalactische tweewielerstrijd. Vandaag worden ‘captain Kirk’ en de blonde ‘nurse Chapel’ vergezeld van twee aardlingen uit het verre West-Vlaanderen. Dankzij lichtjaren-lange omzwervingen doorheen het mountainbike-universum zijn ‘captain Kirk’ en zijn ega er in geslaagd om met beschavingen uit andere zonnestelsels te communiceren zodat ook sterrenkrijgers Sofie De Wulf en Kristof Schoonbaert van het bevriende Grinvalle-Trostteam zich al snel in hun ruimteschip thuis voelen.

Teamfotograaf MarV had helaas een lucratief contract na te komen en bleef begrijpelijkerwijze dan ook in Belgenland. De twee overblijvende Reevaxers boekten een last-minute ‘ Premiumapartment inklusive Sportlerfrühstücksbuffet’. Verre van onze gewoonte om poepsjieke slaapketen te selecteren, maar in een vlaag van menslievendheid, zelfcompassie en vermoedelijk om indruk te maken op onze ‘mystery guest’, had Kroki zich bij de boeking ogenschijnlijk laten gaan. En of het ‘premium’ was ? Een hypermodern keukenblok met breedsmoel-Siemens-oven en dito afwasmachine. Allemaal geweldig praktisch, maar niet gebruikt. Een inrijdouche waarvoor je zelfs geen parkeerhulp nodig hebt maar waarvan het water je wel in de gang tegemoet komt. Evenzo geweldig praktisch en wel gebruikt. Een Finse sauna en stoombad: de ideale manier om je dierbare tweewieler na een stoffige wedstrijd weer proper en glanzend te krijgen en ideaal om een vettige ketting weer zijn showroom-shine te geven. Geweldig praktisch en vanzelfsprekend gebruikt.

Oh ja, die mysterieuze gast waarvan sprake: Spring-in-het-veld Wouter Wuilmus, team Prancipio, hunkerde om eindelijk eens een degelijk georganiseerde Duitse marathon te rijden en werd na ettelijke voorrondes en bikkelharde audities gestoord genoeg bevonden om zich als gast bij onze bende te voegen. Vooral zijn imitatie van Filip Geubels leverde heel wat punten op. Kroki’s pijnlijke knie had zich al een weekje koest gehouden zodat hij voorzichtig de halve afstand zou trachten uit te rijden en dit zonder te forceren. Dat laatste is natuurlijk even hypocriet als een kip die zou beweren dat ze een ei gaat leggen zonder te kakelen. Enfin, je begrijpt wat ik bedoel.

Het startveld is indrukwekkend want in de corridor tussen de fabrieksgebouwen staan maar liefst 1500 deelnemers te popelen om erin te vliegen. Zouden die allemaal een pomp bijhebben? Sofie, Kristof, Wouter en ikzelf staan samen met de andere licentierijders in het eerste startblok en het aftellen is begonnen. Nog snel een high-five of zes en het startschot galmt tussen de gebouwen. De eerste kilometer moeten we nog verplicht achter de neutrale wagen blijven, maar bij de eerste oplopende asfaltstrook barst de hel in alle hevigheid los en tracht iedereen een goede positie te kiezen vooraleer we een tweesporige veldweg induiken. Wouter is al direct vlot langs de linker-buitenkant naar voor geschoven terwijl ik wat plaatsjes moet prijsgeven. Zo vergaat het me echter meestal, dus ook nu geen reden tot paniek. Bij de eerste off-road beklimming vallen blijkbaar al enkele snelstarters terug en kan het deelnemersveld in zijn sportieve plooi vallen.

Even later zijn ook Wouter en ik weer samen en mijn kompaan besluit om bij me te blijven. De beklimmingen zijn niet al te steil en de ondergrond is perfect berijdbaar. Het tempo ligt bijgevolg automatisch erg hoog. Nu zit iedereen natuurlijk nog fris en er wordt hier en daar kwistig met de krachten gegoocheld. Eens benieuwd of er uiteindelijk een konijn uit de hoed of eerder een aap uit de mouw gaat komen. Al snel verbrokkelt het peloton in kleine groepjes en tracht ik aan te sluiten bij een groepje van een man of zeven met hierin al zeker één concurrent uit mijn leeftijdscategorie. Ik ken de Duitse collega immers nog van vorig seizoen en herinner me dat we mekaar toen waard waren. Wouter, die ik vanwege zijn spierwitte outfit vandaag “Witte” noem, plakt aan mijn achterwiel. Tot de Witte me plots meldt dat hij een gedwongen pitstop moet maken om zijn loskomende stuurpen opnieuw vast te zetten. Niet zo’n goed moment want er wordt alles behalve getreuzeld. Terwijl ons groepje vlotjes doorkachelt, maakt Wouter even later verbazend snel de aansluiting, na zijn pitstop. Alle onderdelen staat weer vast en er kan weer ongehinderd gevlamd worden.

Teammakker Pat – nog steeds revaliderend van zijn rugblessure – heeft vandaag de taak van meester-bevoorrader op zich genomen en post gevat op één van de mooiste stukjes van het parcours: de skihelling. Van hieruit heeft hij een goed overzicht en ziet de renners al van ver aankomen. De lage snelheid op de lastige klim is ideaal om een verse bidon aan te nemen en dat lukt dan ook zonder problemen. Gesteund door wat peptalk zetten we koers richting centrum van het dorpje Hagen, waar de finish ons straks zal verlossen. Maar eerst moet er nog een korte technische passage worden afgedaald en vooral een pijnlijk steile helling worden bedwongen alvorens we na 55 kilometer voor de eerste maal onder het finishspandoek doorrijden. Op naar de tweede ronde.

Gewapend met een foto-Canon wacht Zoef ons bij de eerstvolgende helling op en dank zij haar nieuwe en supersnelle toestel slaagt ze erin om niet alleen enkele schitterende actiefoto’s te schieten, maar aansluitend ook nog een nieuwe Performance-bidon aan te reiken. Ergens halfweg de tweede ronde komt plots onze vriend Sam Baeten aansluiten en we maken even een praatje over vroeger. Zonder dat ik er erg in heb haakt intussen de Witte af en zoekt verstandig zijn eigen tempo. Op een vlakker stuk van het parcours zetten Sam en ik in ploegentijdritstijl de achtervolging in op een voorligger die er even later moet aan geloven.

Bij velen begint de afstand zo langzaam zijn tol te eisen en één na één schuif ik plaatsjes op. Ook ik zit niet meer zo fris als de eerste ronde maar van krampen zoals vorige week heb ik nu gelukkig geen last en het tempo zakt niet al te veel. God zij dank dat Pat met de volgende bidon wat eerder is gaan staan dan de eerste ronde want wegens het goede weer zit ik alweer door mijn drankvoorraad heen. “Kom op, goe bezig !” roept hij me toe en dat verlicht de pijn en de vermoeidheid. Nog een laatste keer de venijnige k..-helling op kruipen en dan resten er nog enkel 4 kilometer tot aan de finish. Ik wou vandaag een betere tijd neerzetten als bij de vorige editie en dat is gelukt. Aan de finish wachten teammaatjes Zoef en Kroki, die ondanks een gammele knie toch de 55 kilometer heeft kunnen afwerken. Als zijn beenscharnier de volgende dagen niet plots begint te piepen, ziet het er niet slecht uit voor de meerdaagse wedstrijd in Italië van volgende week.

Dank zij het fantastische weer is de sfeer aan de finish uitgelaten en gezellig en overal staan, liggen en hangen mensen. Mijn finisher-t-shirt is weliswaar veel te groot en het alcoholvrije bier wat we bij de finish in onze handen gedrukt kregen niet te zuipen: proeft naar overgekookte patatten en letterlijk niet mijn bier. Het wordt een onophoudelijk en hartelijk weerzien van allerhande vrienden uit het mountainbikewereldje, na een lange winter van eenzame en donkere trainingen. Ook good-old Luc-Froggi-Smits is weer van de partij en heeft zijn dierbaarste bezit in een nieuw jasje gestoken: zijn fris gespoten groene fietsframe bulkt van de kleine, schattige kikkertjes en waar je ook kijkt, overal staren mini-frogskes je met hun kleine kikkeroogjes aan.

Wie sprak daarstraks weer van degelijk georganiseerde Duitse marathons? In die reputatie is vandaag toch wel een kleine barst gekomen want er blijkt een probleem te zijn met de opname van de transponders en de computerverwerking. Resultaat hiervan is dat er voorlopig enkel een algemene uitslag bij de dames en de heren kan worden opgemaakt. De rangschikking in de verschillende leeftijdscategorieën dient manueel te gebeuren en zal niet voor de eerste uren zijn. ‘Deutsche Gründlichkeit” , Jazeker: ze hebben het blijkbaar ‘gründlich’ in de soep gedraaid.
Verdikke toch, dat valt beetje tegen want een podiumplaats zou er kunnen inzitten, maar voorlopig kent niemand de juiste uitslag. Wel bekend is dat onze landgenote Kim Saenen de marathon bij de vrouwen gewonnen heeft en dat Sofie De Wulf algemeen 3de is geworden. Zij mogen zich alvast klaarmaken voor een podiumceremonie.

Omdat het intussen al vrij laat is geworden en een duidelijke uitslag niet voor direct is, besluiten Kroki, Wouter en ik terug te fietsen naar ons ‘ Premiumapartment’ voor een deugddoende douche en dito sauna. De vermoeidheid en het stof worden bij 80°C helemaal uit ons lichaam gestoomd. Als we enkele uren later onze teammakkers bij de mobilhome opnieuw ontmoeten blijkt dat we een uniek spektakel hebben gemist. Blijkbaar had de organisatie dan toch sneller dan verwacht een resultaat voor de verschillende leeftijdscategorieën kunnen opmaken. Een 3de plaats in de senioren 2-categorie gaf dus wel degelijk recht op een podiumplekje, maar helaas lag ondergetekende op dat moment te stomen op een houten bankje. Gelukkig kwam er toen, geheel onverwacht, een wit konijn uit de Reevax-hoed zodat het podium uiteindelijk toch nog compleet raakte. Nog nooit waren de andere renners op het podium zo enthousiast als vandaag wanneer Zoef de honneurs voor plaats 3 bij de senioren 2 voor haar rekening nam en het podium besteeg. Het publiek schreeuwde het uit en de fotografen deden flink hun best.

Ondanks alle verwarring dan toch nog een Reevax-shirt op het podium. Eind goed, al goed en trouwens een dikke proficiat voor onze Zoef want haar inzet voor het team verdient immers meer dan een podium. Oh ja, euhh…, als ik me niet vergis zegt het teamreglement wel dat een podiumbeest de ploeg op een ijsje dient te trakteren ? Voor mij graag een horentje met drie bollen pistache alstublieft.

Beam me up Scotty en schollekes !

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 55/100 km

Hoogteverschil: 1280/2400 hm

Uitslag