BIO

Naam: Peter Paelinck
Roepnaam: Pepe (uitspraak pépè)
Geboren: 23 december 1967
Woonplaats: Bekkevoort – Vlaams-Brabant – België
Gestalte: 1,73 m
Gewicht: 67 kg
Beroeps-activiteit: Verantwoordelijk voor Customer Service in robotica-sector
Sportverleden: Basketbal, skiën, schaatsen
Mountainbikesport: Sinds 1993
Favoriete gerecht:  Penne met pikante tomatensaus en pesto
Favoriete drank: Cappucino en koffie in het algemeen
Favoriete wedstrijd: Breck Epic in Colorado – USA
Zwaarste wedstrijd: Crocodile Trophy 2002, 147 km-lange zandetappe naar Mumburra
Lievelingsparcours: Steile technische klimpassages, tijdritpassages, bangelijke singletrails
Haat: Slecht weer, baggeren in de modder, kasseien en vooral te veel en te diep zand
Hou van: Fysiek afzien, adembenemende landschappen, flow-gevoel op de fiets
Droomwagen: Maakt niet uit, zolang mijn droomfiets er maar in kan
Favoriete vakantiebestemming: Lago di Garda – Italië
Favoriete activiteiten buiten mountainbiken: teamorganisatie, gezellig etentje met vrienden, fotografie, reportages schrijven, mensen enthousiasmeren
Opvallendste karaktertrekje: Koffie ! Altijd en overal, zelfs in de drinkbus !

Favoriete uitspraken:

• Pain is only temporary but quitting is forever. (Jeremy H.)
• Winning means you’re willing to go longer, work harder, and give more than anyone else. (Vince Lombardi)
• Champions aren’t made in the gyms. Champions are made from something they have deep inside them — a desire, a dream, a vision. (Muhammad Ali)
• You don’t always get what you wish for, you get what you work for (Unknown)
• Quitters never win and winners never quit. (Vince Lombardi)
• Stay Hungry. Stay Foolish. (Stewart Brand)
• Life’s too short to drink bad coffee (PJ Collins)

Pepe’s woordje

Effe voorstellen:

Hoi, Pepe, is de naam en ik ben mountainbikefanaat in hart en benen. Hoezo ?

Nietsvermoedend word ik op 24 april 1993 besmet door een op het eerste zicht, onschuldig lijkend virus. Door enkele verhalen op het werk en de toenmalige fietsrage, koop ik immers mijn eerste mountainbike. Aanvankelijk is het vooral de natuurbeleving die me tijdens kleine tochtjes in mijn uppie aanspreekt, maar al snel blijken her en der georganiseerde mountainbike-ritten plaats te vinden. Hier kan ik, tussen vele andere ‚gestoorden’ telkens weer nieuwe parcours ontdekken.

Na touren in Vlaams-Brabant en Limburg proef ik na enige tijd ook van de prachtige tochten in de Ardennen. Ik herrinner me nog levendig (of beter gezegd: stervende) mijn eerste deelname aan de Ardennen Trophy in Theux waar de ‚kortste’ afstand 40 km lang blijkt te zijn. In 1995 besluit ik om lid te worden van de de plaatselijke mountainbike-vereniging ‚De Megabikers’ waardoor ook het groeps-gevoel en sociale contact worden versterkt. Vanaf dan komt alles in een stroomversnelling terecht.

In september van datzelfde jaar trekken een clubmakker en ikzelf als begeleider van één van de clubrenners naar het wereldkampioenschap in het Duitse Kirchzarten. We proeven er voor het eerst van de internationale vriendschap en de competietiesfeer. Het mountainbike-virus heeft ondertussen zijn veroveringstocht verdergezet en de patiënt is het ‚point of no return’ ondertussen reeds gepasseerd. Het gevolg hiervan is een eerste kennismaking met het Alpengebied rond het Gardameer in Italië in 1996 tijdens een bike-vakantie. De prachtige panorama’s maar vooral de technische trails laten een onuitwisbare indruk na (littekens ?). Hier blijkt een mountainbiker echt zijn hart te kunnen ophalen.

Via de mountainbike-club fiets ik ondertussen Domie tegen het lijf en ook hij blijkt een uitdaging geenszins uit de weg te gaan. Enkele mountainbikes later voelen we in het voorjaar van 1998 de drang om eens een echte lange-afstands- of marathon-wedstrijd te rijden en schrijven ons in voor de Riva-Bike-Marathon.

De trend is hierdoor gezet: MEER, LANGER, BETER, …

In eerste instantie is het vooral: ‘MEER afzien‘, ‘LANGER afzien‘ en ‘BETER thuis gebleven‘, maar met als doel: ‘MEER genieten‘, ‘LANGER genieten‘ en ‘BETERE resultaten halen‘ worden de uitdagingen een stuk aangenamer. Van één marathon komen twee marathons en nog één en nog één en eens de trein vertrokken blijkt er geen houden meer aan: de patiënt is nu echt ongeneeselijk ziek. Slechts één remedie: deelnemen aan de Transalp Challenge in 1999 met Domie als teampartner. Het unieke van deze meerdaagse Alpen-wedstrijd doet de honger naar meer marathon-wedstrijden echter alleen maar toenemen.

De jaren daarop werken we dan ook een volledig jaarprogramma af met de Duitse MV-Master-Serie (5 marathons in Duitsland en Italië) als rode draad en de Transalp Challenge als hoogtepunt. Het is dus geen wonder dat ook Kroki op een gegeven moment ons beider marathon-pad kruist: “soort zoekt immers soort”. Het is uiteindelijk Kroki die me met zijn verhalen en zijn gezaag over Australië overtuigt om in 2002 deel te nemen aan wat men “de zwaarste mountainbike-wedstrijd ter wereld” noemt: de Crocodile Throphy. En dat het de zwaarste was, dat zullen we geweten hebben. Vooral mentaal is deze wedstrijd een bikkelharde noot om te kraken: maar we zouden geen marathon-freaks zijn als ook dit leed weer snel vervaagt en plaats maakt voor nieuwe uitdagingen. De avonturen volgden elkaar in een hels tempo op en de overwinningen in de TransPortugal in 2007, Rally di Romagna in 2010 en Breck Epic in Colorado in 2011 waren de kers op een rijk gevulde taart.

Het succes van de afgelopen jaren, de respons van onze websitebezoekers, het enthousiasme van zovelen en de blijvende drang naar kicks, avontuur en sportieve uitdagingen hebben Reevax doen besluiten om te blijven doorgaan en verder van zich te laten horen.