Van Gletscherbenen en Alpenruggen

Na de Zillertal Bike Challenge was het de bedoeling dat Reevax eventjes wat rust nam om de vermoeide lichamen weer te laten herstellen. Maar soms is de drang naar marathons sterker dan mezelf en al tijdens de terugrit vanuit Oostenrijk begonnen de beenjes te jeuken. Valt dit onder de noemer verslaving ? Of is het alleen maar een onschuldige afwijking ? Of gewoon goed gek ? Al snel had ik in bevoorrader en fotograaf MarV een medestander gevonden terwijl Kroki wegens een buitenlandse opdracht onmogelijk mee kon. De voorbije week dus snel ingeschreven en een bed gezocht en MarV en ik op vrijdagavond naar Thalfang, voor de Erbeskopf-marathon.

De weersvoorspelling voor het gebied Hunsrück – want daar hoort deze berg toe – was gunstig met wat kans op regen op zondagavond. Geen bezwaar dus om er op uit te trekken. Eigenlijk straf dat ik nog een startplaats kon bekomen want de vorbije twee jaar was deze wedstrijd steeds voortijdig uitverkocht. Voor deze jubileum-editie zijn er vreemd genoeg minder kandidaten. Wel van de partij zijn een hele resem Nederlanders en Belgen waaronder veel bekende vrienden uit de gezellige mountainbike-familie. Bij de pastaparty wordt er dan ook heel wat afgezeverd en worden heroïsche verhalen van vroeger opgerakeld. Heel wat Belgische mountainbike-kameraden rijden deze wedstrijd voor de eerste keer. Ik ben er bijna zeker van dat ze niet teleur gesteld zullen zijn.
Zaderdag is traditioneel de dag waarop we het rustig aan doen en een beetje over het parcours ‘cruisen’. Niet te moe maken, wat fotookes trekken, terrasje inlassen en iets lekkers snoepen. MarV geniet zichtbaar van de mooie omgeving en de afwisselende trails en boswegen. Doel van de dag was de Erbeskopf zelf. Na een week in Oostenrijk temidden van Alpenpieken van twee- en drieduizend meter, worden we natuurlijk aangetrokken door elke molshoop, puist of hobbel in het landschap. Met zijn iets meer dan 800 meter is dit bergje natuurlijk niet te vergelijken met wat we vorige week voor de wielen kregen, maar naar Belgische en Duitse normen kan deze toch al tellen. Onze beentjes kunnen er over meespreken.
In tegenstelling tot vorig jaar, is er de voorbije nacht geen warmteomweer losgebarsten en kunnen we dus op zondagmorgen op een kurkdroog parcours van start. MarV heeft alles tot in de puntjes voorbereid voor zowel de bevoorrading als de fotoreportage. Daar waar het kan steekt hij een handje toe om me te helpen. Vermits ik ruim op tijd bij de start ben aangekomen is er nog even ruimte voor een korte opwarming. Volgens het boekje steeds aangewezen, maar in de praktijk meestal onmogelijk. Ook bij de start valt het teruggelopen deelnemersaantal duidelijk op. Het feit dat deze wedstrijd geen deel meer uitmaakt van een Nederlands regelmatigheidscriterium heeft hier vermoedelijk iets mee te maken.

We starten vandaag voor 112 kilometer en ca. 3000 hoogtemeter en na een korte startlus van een 5-tal kilometer komen we nog even in het centrum van Thalfang voorbij. Vanaf nu kan de wedstrijd echt beginnen. Het parcours telt een breed scala aan diverse ondergronden: gras, schotter, wortels, stenen en vandaag gelukkig geen modder. Al na een dikke 15 kilometer voel ik mijn rug: rechts-onderaan voel ik dezelfde pijn als toen ik vorige week richting Tuxer-gletscher reed. Het vele trekken op de rug heeft de rugspieren toen danig op de proef gesteld en vermoedelijk zijn deze nog niet helemaal hersteld. Elk logisch denkend mens zou na zo’n weekje Oostenrijk eventjes een rustpauze inlassen, maar ja… zoals ik al zei: soms is het sterker dan mezelf.
Behalve een pijnlijk opspelende rug blijken ook de benen nog niet de pk’s te leveren die ik ervan gewoon ben. Daar waar ik vorig jaar de forcing kon voeren en af en toe een gat dichtrijden, sputteren vandaag de koerspoten. Ofwel zijn mijn bougies vuil? Ofwel is mijnen knalpot verstopt? Ofwel zit er vuil in mijne naft? Of zou ook dit met vermoeidheid te maken hebben? Geeuw…

Met al deze signalen is één ding al snel duidelijk: dat gaat hier vandaag ne langen dag worden met vooral veel, heel veel afzien. Om de paar kilometer tracht ik mijn rug door een weinig gracieuze pose in de goede richting te plooien. En effectief, het helpt. Tenminste voor de volle 20 seconden. Want dan komt de pijn weer terug. Dan zit er niets anders op dan het tempo iets te verhogen zodat de benen wat meer zeer beginnen doen. Op die manier voel ik mijn rug dan wat minder. “Hoe bedoel je?” hoor ik U vragen. Awel, ik zal U heel kort mijn theorie over pijn uitleggen: Volgens mij heeft elke mens slechst een heel beperkt aantal pijningangen. Dit zijn de kanalen langs waar hij pijn waarneemt. Het gevolg is dat alleen de grootste pijn via deze pijnkanalen wordt waargenomen. Als je rug dus zeer doet en je zorgt ervoor dat iets anders, bijvoorbeeld je benen, nog meer pijn doen, dan valt de pijn van de rug weg. Zo gezegd, zo gedaan en voila: nu doen mijn benen én mijn rug zeer. Ik moet dus nog wat schaven aan mijn theorie, maar soms werkt ie echt wel, hoor.
MarV legt me vandaag extra in de watten. De aangereikte drinkbussen zijn lekker gekoeld en met dit warme weer een welgekomen verfrissing. Ondanks zijn foto-activiteit lukken de bevoorradingen perfekt. Eén keer zelfs, op een sneller stuk van het parcours, drukt MarV de Performance-bidon trefzeker in mijn rechterhand. Mijn buur keek even verbaasd.
Van echt koersen is vandaag geen sprake. Reageren op aanvallen van andere deelnemers of het wiel houden van een concurrent zit er helaas niet in. Met mijn Gletscherbenen kan ik hoogstens mijn eigen tempo rijden en hopen dat ik zonder in kramp te schieten aan de finish geraak.

Hoogtepunt van de dag, zoals gezegd, de Erbeskopf. De beklimming zelf is niet al te zwaar en goed doenbaar. Grotendeels op schotter en enkel het laatste stukje over een stenige trail. Nu moet ik eerlijk zijn dat die Erbes-”dinges” niet echt een schoonheidsprijs gaat winnen, hoor, want eigenlijk is het maar een lelijk ding. Bovenaan staan twee uit de kluiten gewassen paaseieren, die vermoedelijk als weerstation dienst doen. Verder nog een houten uitkijktoren die naar mijn gevoel op de verkeerde plaats staat. Dan nog een halve rood-witte antennemast die de indruk geeft dat men ergens nog een stuk mast op overschot had en dit dan hier maar heeft neergepoot. Bovenaan is een soort van plateau, ongeveer zo groot als een voetbalveld waarop men een cirkelvormig pad heeft aangelegd waarvan het nut mij voorlopig nog onduidelijk is. ‘What goes up must come down’ en enkele tellen later sjeesen we in een rechte lijn de skihelling van deze berg naar beneden. Weinig opwindend, alleen hier en daar een verraderlijke dwarsgeul die je best met je lichaam afveert om te voorkomen dat je net zoals de Space Shuttle voor de laatste keer naar het ISS gelanceerd wordt.
Beneden gekomen wacht me opnieuw een frisse drinkbus en een resem aanmoedigingen van mijn teammakker. Intussen heb ik er een dikke 80 kilometer opzitten en kan ik stilaan aan de finale gaan denken. Ik weet echter van de vorige jaren dat het einde onverwacht pittig is. Een gewaarschuwd marathonrijder moet dan doseren. Deze keer is de ondergrond niet modderig en zijn enkele venijnig steile hellinkjes net haalbaar. Ondank de pijn kan ik toch genieten van dit welsiwaar zware maar absoluut schitterde parcours. Zoveel afwisseling en met kennis van zake uitgekiend zorgt deze wedstrijd voor kilometers fun.
De krampen blijven gelukkig achterwege en de finale valt beter mee dan gedacht zodat mijn werk er na iets meer dan vijf en half uur opzit. Ik heb hier ooit al beter gereden en met meer strijdlust, maar al bij al ben ik dik tevreden dat ik deze marathon toch kon meepikken. Ondanks vermoeide gletscherbenen en een pijnlijke Alpenrug was het vandaag dank zijn de hulp van teammakker MarV een top-dag. Het sportieve weekend is geslaagd. De werkweek kan weer beginnen.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 110 km
Hoogteverschil: 3100 hm

Uitslag