Surviving the Twilight Zone

Wat doet een mens zoal tijdens de wintermaanden? De ene stoft zijn historische postzegelverzameling af. De ander volgt een spoedcursus ‘Moleculair Koken voor Beginners’. En nog een ander ruimt zijn donkere zolder op zoek naar verborgen schatten.

En dan zijn er ook de aktievelingen die wat leven in de brouwerij trachten te brengen door het organiseren van evenementen. Zoook de toffe bende van ‘Survival Trophy Voorkempen’ die voor het vijfde jaar op rij genoeg massochisten wisten te vinden om in het kempense Halle gedurende 6 uren rondjes te rijden. Dit jaar meldden maar liefst 73 teams en 36 solorijders zich aan voor de winterse beproeving. Het waren onze ex-ploegmakkers Pat en Zoef die ons een uitnodiging bezorgden en die konden we uiteraard niet weigeren.

Helaas zit Kroki net op dit moment geplaagd met een kniepees-ontsteking en kreeg hij van zijn kinesist startverbod. Maar aanwezig is hij wel zodat hij voor de onmisbare bevoorrading kan zorgen. Ook teamfotograaf MarV heeft het winterse stof van zijn camera geblazen om voor passend fotomateriaal te zorgen. Met heel wat bekenden uit het marathon-wereldje present wordt het nog vóór de start een blij weerzien met de sportvrienden.

Als solorijder 6 uur aan één stuk alles geven is in deze periode van het jaar voor mij wat hoog gegrepen. De conditie is immers nog in opbouw waardoor trainingen meestal korter en minder intensief zijn. De bedoeling is dus om er een lange en rustige duurtraining van te maken om op die manier maximaal voordeel te halen uit dit evenement.

Het weer is ons gelukkig vriendelijk gezind, want amper een week geleden waren het nog diepvriestemperaturen van -5°C. Vandaag echter een vlotte 10 graden, weliswaar met een sterke en venijnige wind en niet aflatende drizzelregen.

Occasioneel trainingsmaatje Wouter Wuilmus is ook van de partij en met eenzelfde wedstrijdinstelling zetten we ons beiden helemaal achteraan het startveld. Heel wat anders dan bij marathonwedstrijden waar de startpositie vaak van groot belang is. Al snel mogen we de nadelen aan den lijve ondervinden: Al bij de eerste passage over de veldritachtige metalen stellingbrug staat er een bus volk te voet aan te schuiven en is het dus geduldig wachten geblazen. Geen stress, we zijn immers niet naar hier gekomen voor de uitslag. Het rondje van ca. 5 kilometer ken ik nog van de vorige edities al werd er hier en daar wat aangepast. Wouter en ik besluiten samen te blijven om op die manier af en toe een klapke te kunnen doen en de eentonigheid van een dergelijk criterium te breken. Het belooft een erg lange avond te worden.

Al na twee ronden – we zijn dan amper een half uur in de wedstrijd – staat elke boom, elke wortel en elke bocht alweer rotsvast in mijn geheugen gegrift. Twee jaar geleden draaide ik al 27 rondjes Halle en ondanks een geheugen als een Hollandse kaas, wordt de herinnering weer springlevend.

En dan plots een leuke verrassing: langs het parcours zijn immers dorpsgenoten Kristel, Chayenn en Philip opgedoken en moedigen ons luidkeels en hartverwarmend aan. Een welgekomen en toffe afwisseling in de sleur van deze wedstrijd.

Het gezamelijke tempo van Wouter en mezelf lijkt voor beiden OK, maar gaandeweg betrap ik er mezelf toch op dat ik zonder het te willen een tandje te groot rij. Bij langeduurritten als deze natuurlijk geen ideale zaak en dus absoluut niet uit het oog te verliezen. Ook mijn kledij was voorzien op een wat rustigere rit en na een dik uur voel ik me reeds als “Anguille au papilotte”: Misschien een lekkernij op de barbeque, maar zelfs bij een trainingsrit is stoven in eigen nat geen echte aanrader.

Intussen draaien we rondje na rondje, na rondje, na rondje, na rondje …

Elk kwartier opnieuw zijn daar de Halmolenweg, De Bergen, de Paddenklank, de Velsterheide, de Halmolenweg, de Flikkersteert, de Halle Velden en de Kerkhofweg. Misschien was voor sommige namen een korte aardrijkskundige verklaring betekenisvol geweest, maar helaas. Ik verdenk de organisatoren trouwens van een tikkeltje leedvermaak want elk rondje laten eindigen op de Kerkhofweg kan naar mijn mening geen toeval zijn.

En dan is daar nog die “Klotebrug”. Nadat je eerst je fiets met een omzichtige ‘one-eighty’ rond een stierlijk in de weg staande haag hebt geplooid, mag je bijna vanuit stilstand een gladde stellingbrug naar boven kruipen. Ideale ingrediënten om op de loer liggende krampen naar de oppervlakte te laten schieten. Andere risico’s zoals daar zijn ‘niet boven geraken’ of ‘een doorslippend achterwiel’ maken me helemaal duidelijk hoe Niels Albert zich moet hebben gevoeld. Alée, weer een nieuw rondje aangesneden.

Intussen zijn we zowat 3 uur aan het bollen en is de avond gevallen. De hoogste tijd dus om onze beproevde Ay-Up-verlichting in te schakelen. Met een dubbele led-lamp op zowel stuur als helm heb ik een ruim en veilig zicht voor me. Een knipperend dubbel Ay-Up-achterlicht maakt de reglementaire uitrusting volledig. De mini-batterijpacks wegen amper 100 gram maar gaan toch minimaal 3 uur mee. Ze zitten respectievelijk bevestigd aan mijn stuurpen, de achterzijde van mijn helm die hierdoor maximaal in balans is en onder mijn zadel. Alle lampjes zijn individueel richtbaar waardoor je zelf je ideale lichtvlek kan creeeren. Door de duisternis en de kunstverlichting ziet het parcours er opeens heel anders uit en wordt het tijdelijk weer wat interessanter. Het is dan ook een meer dan welgekomen afwisseling.

Het tandje te veel begint me stilaan zorgen te baren en wanneer co-rijder Wouter stelselmatig steeds meer kopwerk voor zijn rekening neemt wordt het de hoogste tijd om in te grijpen. Eerst laat hij collegiaal het tempo wat zakken, maar wat later lijkt het me toch het verstandigste voor ons beiden dat we elk onze weg gaan. Het resterende anderhalf uur bepaalt ieder dan ook zijn eigen tempo en dit tot bij de finish. De solo-wedstrijd wordt met twee vingers in de neus en op één been gewonnen door ons bekendste exportproduct in Bulgarije: Wouter Cleppe.

De apres-bike ten huize Zoef was naar aloude gewoonte weer erg hartelijk en we kwamen absoluut niks te kort, waarvoor nogmaals dank. Ondanks de zware inspanning werd er nog nagekaart tot in de vroege uurtjes waardoor ik uiteindelijk om 2u30 in mijn bed lag..

Uiteindelijk bleek deze training heel wat zwaarder dan aanvankelijk gedacht en bedoeld. Ondanks mijn ervaring moest ik toch nog maar eens aan den lijve vaststellen dat je beter van bij het begin je eigen tempo rijdt, ook al waren de rondjes met maatje Wouter mentaal leuker dan het eenzame rondjes draaien. Ook al doet alles nu pijn, de lange duurtraining zit erop en bovenal:

“I survived the Twilight Zone”.

Pepe

Wedstrijd Info

Afstand: 6u

Hoogteverschil: 0 hm

Uitslag

Foto album