Hoogtepunt als finale – Steil maar zonder stijl

De hemel boven Chalet Tirol is muisgrijs, maar het lijkt droog. De hoogste bergtoppen zijn bedekt met een fotogeniek wit laagje poedersuiker en buiten is het rillerig koud. De vertikale designradiator op de badkamer heeft de hele nacht zijn best gedaan om onze stinkende fietskledij droog te stoken. Heerlijk geurende Kaisersemmel, zoals je die enkel in Oostenrijk kan vinden, liggen te wachten op de ontbijttafel. Het aroma van vers gezette Lavazza-koffie verspreidt zich door onze muffe Alpenhut. Terwijl ik geamuseerd de steeds wisselende webcambeelden van bergpanorama’s op televisie bekijk, klinkt een olijk Tirolerdeuntje waarvan je spontaan op je billen en lederhose zou beginnen kletsen. Mijn twee teammakkers, weliswaar onder de levenden, staren als onder hypnose naar een geleibokaal in het midden van de grenen keukentafel. De bokaal geeft geen krimp.

De Zillertal Bike Challenge gaat vandaag zijn laatste dag in. Aan het muziekpaviljoen in het centrum van Mayrhofen staat de hele hofhuishouding aan de start: Kings en Queens, Princes en Princesses en vandaag ook de Conquerors en Conqueresses. Deelnemers uit deze laatste categorie rijden enkel de laatste rit en zijn bijgevolg nog kakelvers en zonder spierpijn. Iets wat niet kan gezegd worden van de andere overlevenden van dit avontuur want de 7000 hoogtemeter op twee dagen was je helaas niet zomaar onder de douche weg. Voor de finale van deze uitzonderlijke wedstrijd heeft het Zillertaler Tourismus Verbund voor een passende afsluiter gezorgd: finischen aan de gletscher in Hintertux: zonder enige twijfel een erg pijnlijk cadeau, als je het mij vraagt.
Fotograaf MarV heeft gisterenavond de wedstrijddag minutieus voorbereid en kan dank zij het moderne skiliften-netwerk moeiteloos bergtoppen bereiken waarvoor Kroki en ik hektoliters zweet moeten produceren. Als compensatie krijgt onze teamfotograaf een paar gevulde bidons en een met beton volgestorte fotoruggzak mee. Kwestie van een beetje solidair te zijn met de rest van de ploeg.

Voor de derde dag op rij staan we aan de start in korte broek, met lange vingerhandschoenen en armstukken aan en daarenboven nog een brede rode band aan de rechterarm. Een bizarre kronkel van de organisatie die beweert dat ze hierdoor beter de deelnemers van de verschillende categorieën kunnen herkennen. Raar want de stuurbordjes hebben allen een duidelijk verschillende kleur. Al twee dagen rij ik als een socialistische ‘delegé’ door de groene alpenweiden, sterk twijfelend aan het nut van deze rode rechtse rekker.
De eerste 20 koerskonijnen uit het klassement mogen als eerste vertrekken en 10 minuten later is het onze beurt. ‘Drei, zwei, eins en ju met de berggeit !’ We zijn vertrokken voor… voor wat eigenlijk ? Awel, vandaag is het op één afdaling van 8 kilometer na uitsluitend bergop. Tiroler-spek naar de bek van pluimgewichten, klimkonijen en bergbeklimmers dus. Gedurende de resterende 44 kilometer zijn er dus 3170 hoogtemeter te verteren. ‘Heeft er iemand misschien een Rennieke ??’ want dat wordt super zware kost.

Na een korte toeristische rondrit door centrum Mayrhofen draaien we het asfalt op richting Finkenberg. Nu zijn er bij ons ook straten die op ‘berg’ eindigen, maar als in Oostenrijk iets ‘berg’ heet, dan voelt dat toch net iets anders. Finkenberg dus en wat had je gedacht: klimmen natuurlijk! Om op te warmen gelukkig een spiervriendelijk stijgingspercentage van rond de 7%. Daar waar mijn poten gisteren de eerste 25 minuten van de wedstrijd dwars lagen als een spoorwegbiels en kraakten als een oude houten planchée, krijg ik vanmorgen vlotte medewerking van mijn onderste ledematen. Geen brandende naalden, geen stekende dolken geen tegenpruttelende hespen. Daarentegen een gezonde spanning op de spierkabels en een vlot reagerende hartslag. Dat neemt natuurlijk niet weg dat er al van ‘s morgens vroeg flink gewerkt moet worden want voor ons is er geen kabellift weggelegd. Tussendoor even tijd voor een korte socio-babbel met enkele van de in verhouding talrijk aanwezige Belgen. Na een eerste onbekende sectie bereiken we na 5 kilometer het dorje Finkenberg. Dank zij onze ritten tijdens het begin van de week is het verdere parcoursverloop ons niet onbekend. Het geeft een gevoel van zekerheid wanneer je weet wat er komt. Tenmimnste in dit concrete geval, want de beklimming tot aan het eindstation van de Penkenbahn op ’0 m is goed doenbaar en niet al te steil. De brede gravel-baan slingert zich in weide bochten langzaam de berg op. Geregeld rijden we onder de kabels van de skilift waarmee de deelnemers van de Prince en Princess-categorie naar boven gevoerd worden. Ondanks het feit dat we nu al dag drie zijn, schrik ik nog steeds wanneer plots een electro-bike me moeiteloos passeert. Een dubbel gevoel flitst door mijn hoofd: die gasten met hun electrische hulpmotor zijn geen ‘echte’. Aan de andere kant ben ik toch een ietsiepietsie jaloers op hun luxesituatie. ‘Foei Pepe !’ weg met die gedachten! Echte mountainbikers moeten afzien, lijden, pijn hebben. Anders is de fun eraf. Sommigen zullen mij begrijpen. Ikzelf soms ook.

De beklimming van de Penken verloopt vlotter dan verwacht en met een tandje groter heb ik het gevoel dat ik hier mogelijk zelfs wat plaatsjes aan het winnen ben. De laatste dag moet er niet meer sparend gereden worden. Vandaag rij ik trouwens ook zonder rugzak en dat scheelt een slok op een borrel. We moeten immers maar weinig afdalen zodat ik wat kledij thuis heb kunnen laten.
Intussen heb ik het eindstation van de Penkenbah bereikt en wordt het uitkijken waar MarV zich verstopt heeft. We hebben immers afgesproken om hier levensnoodzakelijke drinkbussen aan te nemen, die ons voor de rest van de dag tegen uitdroging en krampen moet beschermen. Voorlopig geen fel oranje jas te bespeuren en ik begin me wat zorgen te maken. Tot ik plots merk dat er nog een tweede gondellift in werking is die hogerop tot op Christa’s Skialm gaat. En inderdaad, wat verderop hoor ik in de verte al ‘Komaan Pepe!’ roepen. Een fel opgeschoten oranje wortel in een groen Alpenlandschap: een grappig gezicht. Terwijl MarV met allerhande lenzen als een bezetene van links naar rechts door de wei schiet, op zoek naar het meest sprekende plaatje, tracht ik ondanks het afzien een fotogeniek gezicht te trekken. Helaas voor de moeite. Misschien kan Photoshop nog uitkomst bieden ?

Het hoogteprofieltje wat rond mijn stuurpen is geplakt geeft een korte ‘zoenk’ in het parcours aan. Het korte stukje bergaf, hoe miniem ook, voelt aan als een feest. Eindelijk de rug eens goed doorstrekken en de spieren verse lucht gunnen. Een heerlijk gevoel. Maar helaas niet voor lang want aan de andere kant van de ‘zoenk’ wacht ons een ramp van meer dan 20% bovendien bezaaid met spoorwegkeien. Na die korte adempauze komt het dubbelhart aan, maar we hebben geen keuze en kruipen langzaam de 100m lange helling omhoog. En dan eindelijk de echte afdaling, de enige echte voor vandaag. Tengevolge van de stenige ondergrond is het nog goed uitkijken en opletten voor defecten en valpartijen. Tijdens de afdaling zorgt de rijwind voor een fikse afkoeling van mijn door en door bezwete kleren. Ik heb echter gekozen om geen windvestje mee te nemen en moet dan maar even op de tanden bijten tot ik het dal in Vorderlanersbach bereikt heb.
Via Jungs en Madseit gaat het nu snel richting Hintertux. Eerst is er nog een leuke off-roadsectie om een plaatselijke festiviteit te omzeilen, en dan gaan we over het asfalt bergop naar het basisstation van de Sommerbergbahn in Hintertux op een hoogte van 1500m. De oplopende asfaltbaan daagt uit om flink tempo te rijden, maar met wat komt in het achterhoofd tracht ik de benen niet helemaal ‘dik’ te rijden. De laatste loodjes wegen immers meestal het zwaarst en dat is vandaag een waarheid als een alpenkoe.
Onderaan de skilift is een podium en heel wat publiciteit opgebouwd want hier zal straks de eindceremonie plaatsvinden. Daarvoor is het nog te vroeg, de gletscher roept.
Samen met een Duitse renner uit Türingen zet ik de 7km lange klim naar de Sommerberg in. Deze vormt het tussenstation alvorens we het laatste steile stuk naar de Tuxer-gletscher aanvatten. De Sommerberg blijkt een mountainbiker-vriendelijke berg die ons met zijn matige helling niet al te veel pijn doet. De dag is echter al in zijn tweede fase en de hoogtemeters beginnen zich meer en meer op te stapelen. Het gesprek met mijn Duitse collega wordt steeds minder want ik voel een dipje aankomen. De hoogste tijd dus om een Performance-energelleke naar binnen te slurpen. De vloeibare energieleverancier werkt verbazend snel en verhindert dat de dip doorzet. Toch moet ik mijn metgezel laten rijden en noodgedwongen mijn eigen tempo kiezen, anders gaat het verhaal slecht aflopen.

Voorlopig heb ik nog geen idee waar we naartoe moeten maar ik zie hogerop wel pakken sneeuw liggen. En dan sturen ze ons plots van de schotterweg af en een stenig wandelpad op. Er komt plots bijna 10% helling bij en de kleinste versnelling moet worden bovengehaald. Bovendien is het laveren en spoor zoeken op dit overigens schitterende wandelpad. ‘Miljaar, dat is lastig en dan moet het zwaarste stuk nog komen’, denk ik bij mezelf. Het betonnen gebouw van de Sommerbergbahn brengt verlossing. Oef, hier zijn we al geraakt. De gletscher zou nu stilaan dichter moeten komen.
Na een korte maar verfrissende afdaling van slechts enkele honderden meters starten we aan wat de finale beklimming zou moeten zijn. Ik kijk even rond en monster de omgeving. Groene alpenweiden hebben plaatsgemaakt voor een desolaat grijs maanlandschap. Links en rechts vervaarlijk uitziende rotsformaties met her en der een overgebleven sneeuwveld. De temperatuur als in de koelcel van de Colruyt: aangenaam als je actief bent, koud en kil als je stilstaat. Links van mij loopt een kabelbaan met blauwe bakjes met het opschrift ‘Gletscherbus 2′. Mijn ogen volgen de kabels en de pilonen hogerop, waar het steeds witter wordt. En dan plots… ‘Nee, dat kan niet waar zijn !’ Nog pijnlijk ver verwijderd maar vooral nog zoveel hoger ontwaar ik een groot, donkerbruin gebouw. Is dat het Tuxer-Fernerhaus waar wij naartoe moeten? Zo te zien loopt die kabelbaan effectief naar daar. Mijn lieve help, dat wordt nog een zware dobber. ‘Ik wil ook met de gletscherbus!’ Er slingert zich een grauw-grijze, troosteloze schotterweg door het maanlandschap. Het lijkt wel alsof ik zwart-wit-TV kijk want alles is grijs en wit. Niet één kleur is in het landschap te bespeuren. Of ja toch: tegen de berg kruipen bondgekleurde mountainbikers als slakken omhoog. Een enkeling rijdend, velen echter te voet. Hun snelheid, of moet ik zeggen traagheid doen het ergste vermoeden en ik vrees nu al dat het moordende steigingspercentage ook mij tot lopen zal dwingen. Nog één bocht gaat het redelijk, maar dan lijkt het alsof ze plots een knik in de weg hebben gelegd en wordt de helling zo steil dat ik zelfs mijn kleinste versnelling amper rondkrijg. Een dergelijk zware belasting kan je wel heel even aanhouden maar dan mag het niet te lang duren. Dat laatste is in deze omstandigheden nu net het probleem: het is nog lang….heeeel lang.

Een Nederlandse lotgenoot naast me trapt zich samen met mij de pleuris. Onze fietstijl lijkt intussen meer op surplace dan op fietsen en het is alle zeilen bij zetten om niet om te vallen. Vandaag zouden zijwieltjes van pas komen. Mijn benen staan op ontploffen. Ik geraak amper nog over het dode punt van mijn pedaalslag. Het lijkt wel slow-motion. En slow-motion is het ook. Tergend traag vreten mijn banden zich de monsterberg op. Ik trek het niet lang meer. Alles kraakt, alles doet pijn. Nog even en ik moet stoppen en te voet gaan. Eén verkeerde beweging en ik blijf achter een kei hangen. Als mijn achterwiel zou doorslippen is het gedaan. Shit, ik kan toch niet afstappen terwijl die Hollander blijft rijden. Ik heb tegelijk respect voor hem en toch vervloek ik die kerel. In stilte hoop ik dat hij het opgeeft en van de fiets stapt. Dan kan ik ook van de fiets stappen. Dan heb ik een excuus. Dit doet pijn. Plots slipt mijn buurman’s achterwiel door en onmiddellijk staat hij stil. Ok, nu kan ik ook zonder blozen afstappen. Alleen is er iets in mij wat zegt: ‘Kom aan, doorbijten! Niet opgeven! Net nu ik nog rij moet ik trachten te blijven rijden. Ik concentreer me op mijn voorwiel en de meter berg er net vóór. Bijten! Het is buigen of barsten. Ondanks de steilheid lijk ik amper hoogte te winnen. Er komt geen eind aan de bochten. Er is amper wind maar het beetje wind laat zich toch voelen. Bij elk keerpunt voel ik duidelijk de windrichting en hoop al op het volgende stukje wind mee. Alle beetjes helpen.
Mijn hele lichaam is als een opgespannen boog: Mijn beide handen nijpen de laatste druppel uit mijn barends. Intussen zijn aan elke hand de pink en ringvinger van de druk gevoelloos geworden. Mijn onder- en bovenarmen staan gespannen alsof ik met mijn volle gewicht aan een pull-up baar hang. Mijn kin hangt bijna op mijn stuurpen. Om nog iets te zien moet ik mijn hoofd zo ver omhoog draaien dat ook mijn nek zwaar op de proef wordt gesteld. Mijn rug staat gekromd als een boog en onder hoogspanning. Mijn onderrug voelt aan alsof ik zonet de hele berg met een kruiwagen heb weggevoerd. Daar waar de inhoud van mijn shirtzakjes tegen mijn onderrug drukt is deze ook gevoelloos geworden. Ik denk er aan om mijn bidons leeg te gieten en zo lichter te worden, alleen moet ik daarvoor een hand van mijn stuur halen en dat is onmogelijk.
Ondertussen ben ik al een hele tijd aan het spartelen om te blijven rijden. Waar blijft die verdomde hut? Ahaa, daar rechts zie ik een hut. Deze lijkt alleen veel kleiner dan het gebouw wat ik voordien gezien had. Volgens mijn theorie zouden gebouwen toch groter moeten worden naarmate je dichter komt? Van een fietstijl is al lang geen sprake meer. Mijn enige doel op dit moment is om trachten boven te geraken en dit zonder af te stappen. Vandaag ondervind ik dat mijn kleinste versnelling (28-36) voor dit soort werk eigenlijk te zwaar trapt. Maar ja, the only way is up. De laatste 1,7 kilometer gelden vandaag voor het classement van de ‘Toughest Climb”. Niet dat wij daarvoor in aanmerking komen, maar ik vrees toch dat als er nog iets ‘tougher’ komt het voor mij over and out zal zijn en ik zo wie zo te voet zal moeten.

Oef, eindelijk de witte boog die het begin van de Toughest Climb aangeeft. Vanaf nu is het slechts 1,7 kilometer. Normaal een peulschil, maar bij deze helling een helse klus. En dan een lichtpuntje in het grauwe landschap: MarV duikt plots met zijn camera’s op. Enkele woorden van aanmoediging verlichten de pijn een heel klein beetje en geven me net dat beetje kracht wat ik nodig had. ‘Koman, nog efkes !’ roept hij en loopt al fotograferend mee. Heel af en toe gaat de helling enkele procentjes liggen. Amper de moeite maar toch net genoeg om de hartslag ook enkele slagen te laten zakken. Ik zie de finishballon opduiken en hoor muziek en een omroeper. Het einde is nabij. Dat van mij trouwens ook. Nog een allerlaatste bocht. Voor mij doemt het uitende van de imposante Tuxer-gletscher op. Goed ingeduffelde snowboarders komen gezwind en sierlijk de gletscher af. Een schril contrast met de schaars geklede en harkende bikers die de berg opkruipen. ‘Die Nummer 30 kommt im Ziel’ hoor ik door de speakers en via een speciaal aangelegde oprit rij ik het terras van het Tuxer-Fernerhaus op. 2660 Meter hoog en met een gletscher die over je schouder meekijkt: een ongeloofelijk gezicht. Aan de overzijde majestueuze drie- en vierduizend meter hoge besneeuwde Alpentoppen. Een wonderlijk panorama. Maar wat een klus. Wat een beest van een berg. Wat een monster van een helling. Na meer dan 40 minuten onder uiterste hoogspanning gestaan te hebben worden nu alle spieren opeens ontspannen. Een vreemd maar zalig gevoel. Mijn hartslag zakt terug naar twee-cijferige waarden. Langzaam komt er terug leven in bijna afstorven lichaamsdelen. De koude versterkt het hoogtegevoel en ik zuig enkele grote teugen gletscherlucht naar binnen. Hier ruikt het voor het eerst deze week eens niet naar bergkoeien. Ik blijf even genieten van het uitzicht en het einde van een hele dag beulwerk.

De organisatie heeft ons rugzakje met droge kleren klaarhangen en in een kamertje van het enorme Tuxer-Fernerhaus kunnen we snel douchen en droge kleren aantrekken. Ik haast me want ik wil de aankomst van teammaatje Kroki niet missen. Goed ingeduffeld in droge kleren en met een warme muts zet ik me op uitkijk en speur naar een oranje helm. Eén voor één druppelen de deelnemers binnen en iedereen wenst iedereen proficiat want of je nu eerste of laatste bent, wie hier boven aankomt heeft zonder de minste twijfel een respectabele prestatie neergezet.

Daar komt ie! ‘Komaan Kroki !!’ roep ik vanop afstand en zie hoe ook hij de laatste meters de berg opkruipt. Hoewel getekend door de inspanning, zoals iedereen trouwens, meen ik toch een verborgen grijns van trots op zijn gezicht te ontdekken. En of ie trots mag zijn ? Sjappoo, man, we hebben het allebei gehaald! Even later komt ook MarV te voet tot op het terras en met een welverdiende high-five bezegelen we het Reevax-succes. Met z’n allen hebben we niet alleen de Tuxer-gletscher klein gekregen maar hebben we deze Zillertal Bike Challenge tot een goed einde gebracht. Alhoewel die titel voor anderen bedoeld is voelen we ons toch heel even ‘King of the Mountain’.
Hiermee komt een eind aan wel een heel speciale koers. De hoogtemeters vlogen ons de laatste drie dagen om de oren en aan beklimmingen was er geen gebrek. De afdalingen waren vaak erg snel en weinig uitdagend maar daarvoor zijn er dan weer andere wedstrijden. Wil je eens je grenzen, vooral dan in de hoogte, verleggen, dan kan je bij deze Zillertal Bike Challenge menig bergje platfietsen. Vergeet echter nooit dat je in de bergen zit en het weer hier een flinke vinger in de Alpenpap heeft. Ondanks de geringe techniciteit heeft deze Alpenpap ons toch gesmaakt en de kick van het uitrijden was elke pijnscheut meer dan waard.
Now the challenge is yours. Op naar de volgende uitdaging!

Pepe

Etappe Info – Wat de organisator zegt

Afstand: 51.9 km
Hoogtemeters: 3170 hm

Uitslag

Foto album