Over zijn ca. 250 km lange weg van het zuiden naar het noorden, laat de in de Vogezen ontspringende Saar zich van vele kanten zien. De meest spectaculaire gril van de natuur is de ‘Grosse Saarschleife’ vlak bij Mettlach. Hier heeft de rivier een bijna gesloten lus uitgesleten in het gesteente en langs haar oevers steile rotswanden achtergelaten. Tussen het uitzichtpunt ‘Cloef’ en het water liggen meer dan 300 meter hoogteverschil. In dit indrukwekkende decor en startende vanuit het plaatsje Orscholz, vlakbij het panoramapunt, vindt voor de 8ste keer de Saarschleifen Bike Marathon plaats.

Op donderdagavond nog snel een nieuwe Continental Race King achterband gelegd want met de droge weersvoorspelling en het parcours in het achterhoofd, lijkt een semislick de betere keuze. Tussen de soep en de pattatten vers bandje op de velg gelegd, een goeie kwak Joe’s-No-Flats-latex erin gekiepert en als een gek het wiel beginnen shaken zodat de poriën door de latex luchtdicht worden. Ten minste dat was de bedoeling. Natuurlijk zoals gewoonlijk geen tijd om met de nieuwe setup te gaan rijden, dus gaat het stel wielen zo mee in de auto.

Ik ben intussen de tel kwijtgeraakt, maar we staan hier al minstens voor de 5de keer aan de start en komen steeds met plezier terug voor deze geweldige wedstrijd. De grote variatie in het parcours en de jaar na jaar verbeterde en verzorgde organisatie maken deze marathon tot één van Duitslands meest geprezen mountainbike-races. Het verbaast ons dan ook niet dat de Nederlandse RWP-cup deze wedstrijd al jaren op rij op zijn programma heeft staan. Gevolg: een nog grotere concentratie aan Nederlanders als in onze Belgische Ardennen en als klap op de vuurpijl worden wij met onze oranje fleece-trui ook nog eens voor Hollanders versletens. “Ciao Pino!” zeggen we bij het verlaten van de lokale pizzeria, waarop Pino de bal vakkundig misslaat met “Doei, ragazzi !”. Het is hem vergeven want de pizza was heerlijk.

In totaal starten vandaag zowat 1200 deelnemers voor vier verschillende afstanden. Kroki en ik kiezen voor het volledige menu met de marathon van 101 km en staan samen met 120 andere renners en de zon tot aan onze knieën klaar in de startbox.
Het parcours is droog, het weer keizerlijk en de goesting om te koersen druipt uit onze mondhoeken. Alle ingrediënten zijn dus aanwezig voor een heerlijk dagje mountainbike-racen in de bossen rond de Saar. Renners met licentie mogen in de eerste startbox en deze keer zijn we voor de verandering eens goed op tijd en kan ik vanop de tweede rij zelfs nog even een babbeltje slaan met Ramses Bekkenk, grote favoriet en parcoursrecordhouder met een gemiddelde snelheid van 26,07 km/u over de lange afstand.  “Hallo kroket !”. Diens achterwiel heb ik vandaag beslist voor de laatste keer gezien, denk ik bij mezelf.
Heel veel Belgen zijn er blijkbaar niet, maar Danny, Francis, Geert, Robby, Peter, Chris en nog enkele landgenoten weten deze wedstrijd blijkbaar naar waarde te schatten en tekenen eveneens in Orscholz present. Het is zoals steeds een hartelijk en blij weerzien met de bike-vrienden tussen pot en pint, of beter tussen cappuccino en apfelschörle.
De start verloopt minder rommelig dan ik verwacht had. Vermoedelijk door mijn ideale startpositie kan ik mij deze keer gewoon concentreren op zo hard mogelijk trappen in plaats van te vloeken en het vel van mijn ellebogen op te offeren om mijn plaats in het peleton op te eisen. Al vlug merk ik dat de startsnelheid van mijn fietsende omgeving beduidend hoger ligt dan die van bibi en dat mijn turbo-dieseltje nog even onder stoom moet komen. De hevige racekonijnen laat ik dan ook uit hun pijp komen en hun gang gaan, niet zozeer uit taktische overwegingen, maar gewoon omdat dit konijn zelf niet sneller kan.

Amper 20 minuten in de wedstrijd en met al wat snelle afdalingen en leuke singletrails achter de kiezen voel ik in een linkse bocht mijn achterwiel ongewenst wegdriften. “Verdikke wat is dat nu?” Als ik even later in een ruwere sectie over enkele stenen en wortels dender, wordt het al snel duidelijk dat de luchtdruk in het achterwiel niet meer op peil is. “Allée, da begint hier al goed !”, vloek ik binnensmonds. Er zit dus niets anders op dan een boom uit te kiezen om mijn ros tegen te parkeren en pompen maar. Intussen passeert de ene rijder na de andere en met elke pompbeweging verlies ik een plaatsje in het klassement. Alles behalve goed voor de moral, maar er zit niets anders op dan er het beste van te maken. Hopelijk blijft het vandaag trouwens bij 1 keer pompen en moet ik niet elke 20 minuten van de fiets om mijn achterband nieuw leven in te blazen. Waarschijnlijk waren enkele poriën nog niet helemaal dicht en kon er zo lucht ontsnappen. Zolang je echter blijft rijden is er geen probleem want dan komt er steeds nieuwe latex in de gaatjes. Maar van zodra je wiel stil staat en het gaatje niet toevallig met de latex-melk in contact komt, ben je snel heel wat lucht kwijt. Mijn vroege opstelling in de startbox is dus meer dan waarschijnlijk de boosdoener. Enfin, de achterband is weer op druk dus juu met de geit.
Voordeel is in ieder geval dat ik nu af en toe eens iemand kan inhalen, terwijl ik voordien meestal werd voorbijgereden. Al gauw kan ik landgenoot Francis terug inhalen en die hangt prompt zijn waggonnetje aan. Binnen de kortste keren en na zowat 15km bereiken we voor de eerste keer de Saaroever en beginnen we aan een lange klim langs het beekje de Wolfsbach. Hier en daar is de trail nog nat en modderig maar behalve wat vuile banden zorgt dit voor geen noemenswaardige problemen, behalve dan dat de spieren branden en de benen gloeien. De beloning voor het beulenwerk is onder andere de Sparkassentrail die leuk en uitdagend combineert en vooral met lucht in de achterband heerlijk te rijden is.

Ik heb intussen een andere wagon achter me hangen. Francis heeft immers plaats gemaakt voor Harold, een sympathieke Nederlander met wie ik een groot deel van de wedstrijd zal afwerken. En dan worden we voor een tweede keer door het bos uitgespuwd op het fietspad aan de Saaroever. Van hier gaat het razendsnel, helaas zonder veel tegenwind, richting de houten voetgangersbrug die ons in enkele tellen over het water en in Mettlach brengt. Nu volgen enkele zware klimsecties mekaar op en is goed doseren erg belangrijk. We maken een grote lus aan de andere kant van de Saar en doorkruisen Saarhölzbach. Brede, goed berijdbare boswegen worden afgewisseld met super leuke trails, steensecties en worteltapijten. Het aantal verdwaalde drinkbussen is dan ook niet te tellen. We passeren de Vogelsfelsen. Vrij vertaald zou dit de ‘vogelrots’ moeten zijn, maar het is ons voorlopig nog een raadsel waar de naam op slaat. We kunnen ons natuurlijk de meest uiteenlopende verklaringen voor de geest halen, maar dat zou ons te ver leiden. Na nog een flinke portie hoogtemeters worden we verwend met een pretpark vol speels aangelegde en wild kronkelende singletrails in het bos. Gelukkig geen volk voor de wielen en slingeren dat het een lieve lust is.
Terug beneden passeren we een imposant barok gebouw aan de oever van de Saar. De meer dan honderd meter lange voorgevel van een voormalige Beniktijnerabdij in Mettlach doet sinds jaren dienst als hoofdkwartier van het wereldvermaarde Villeroy-Boch. Dit bedrijf, gespecialiseerd in keramiek en porcelein, is de hoofdwerkgever in de streek en nog steeds in handen van de famillie die het destijds oprichtte. Tijd voor een bezoekje hebben we niet want we zetten als de vliegende bliksem koers naar het sluizenkomplex om de Saar weer over te steken. Via de steile Bitburg-klim bereiken we na 8 kilometer opnieuw het Atrium in Orscholz, waar we vanmorgen gestart zijn. Danny’s vrouwtje Wendy had ons gisteren spontaan aangeboden om ook onze bidons aan te reiken bij de doortocht en daar maken we dan ook graag en dankbaar gebruik van. “Ciekes Wendy !”.

Voila, de eerste ronde zit erop, nu de tweede nog. Nog steeds met Harald van Oranje in het wiel haspel ik kilometer na kilometer af. Nee, het voelde niet aan als een profiteur want hij was zo beleefd om te vragen of het me niet stoorde dat hij mijn schaduw was. “Geen probleem” had ik hem instemmend geantwoord en op een gegeven moment nam hij zelfs wat initiatief en reed ik heel even in het wiel van mijn sympatieke schaduw. Kunnen jullie nog volgen ?
Aan de overkant van de Saar, even voorbij Mettlach halen we twee Belgen in: Danny en Robby. De laatste maakt voor de eerste keer kennis met het schitterende, maar verrassend zware parcours en heeft een tandje moeten terugschakelen. Danny ziet een Belgisch-Nederlandse trein wel zitten en haakt op zijn beurt zijn waggonnetje aan. Akke-akke-tuut-tuut en weg waren wij. Kilometers verstrijken en hoogtemeters worden verteerd. Tussendoor een babbeltje, een slokje en een knabbeltje om niet door de reserves te geraken en het bezinksel uit de tank te rijden. Voor de tweede keer stevenen we op de tunnel af die ons naar de Saaroever en het imposante Villeroy-Boch gebouw brengt. Ik tutter nog het laatste restje uit mijn bijna lege bidon en wil deze dan wisselen met het volle exeplaar. De actie moet echter absoluut afgehandeld zijn alvorens ik de 90-graden-bocht inga want tegen hoge snelheid met 1 hand de bocht nemen kent maar zelden een goede afloop. Met de te krappe deadline in het vooruitzicht en een plotse vlaag van onhandigheid, laat ik pardoes één van beide bidons vallen. En wat dacht je… de volle natuurlijk. “Dat is dan jammer !” roep ik luidkeels, lachend met mijn eigen stommiteit. Tijd om te stoppen is er nu niet, want met amper 9 kilometer te gaan zitten we in volle finale.

Nog een laatste keer alles geven op de Bitburg klim en vervolgens nog wat andere vals-platte en licht oplopende secties bedwingen. Danny, die uiteraard getuige was van het bidon-incident, biedt sportief zijn eigen bidon aan voor een slokje. Het is net een engeltje wat op mijn tong plast. “Merci, maat! Dat is super sportief !” Na nog een laatste snelle afdaling en de stenige en oplopende “Petit-Paris-Roubais”-sectie, zijn de duiven bijna thuis. Als dessertje mogen we nog van een nieuwe, korte maar super leuke singeltrail genieten met een bangelijk uitzicht op de Grosse Saarschleife. Je kan met geen beter beeld een juweeltje van een marathon afsluiten. Met nog slechts een tweehonderd meter te gaan, zet Danny de eindsprint in, maar ik moet helaas passen, te meer daar sprinten niet echt mijn specialiteit is.

Net als ik de rechte lijn van de finish opdraai, zie ik aan de linkerkant een Reevax-shirtje achter de nadarafsluiting staan. Niet te geloven, maar onze goeie vriend en fietsenmaker Xaveer is samen met vrouwtje Marleen en dochter Xandrina speciaal naar Orscholz gekomen om Kroki en mezelf bij de finish te ontvangen. Onwaarschijnlijk ongeloofelijk en gigantisch geweldig. Wat een verrassing.
Met zijn vieren vatten we snel post op het Saarschleife-uitzichtspunt om wat later ook Kroki luidkeels te ontvangen. Ook hij is even sprakeloos door het verrassingsbezoek.
Een douchke later zitten we gezellig op het terras bij Pino en smikkelen een tafelvullende pizza naar binnen. Het was weer een lekker weekend!

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album