Ik vertelde al dat het een hele poos geleden was dat ik nog iets anders dan asfalt, beton of rollen onder de wielen had maar daar komt deze week stelselmatig verandering in. Na duur-, interval-, klim- en rijermaaroplosandhavefun-training moet dringend het techniek-blik worden opengetrokken en opgewarmd.

Je hoort de banden van contentement zuchten wanneer ik hun ventieltje opendraai en ze na maanden van 3,5 bar hoogspanning aflaat tot een mountainbikeband-waardigere druk onder de twee bar. De ondergrond is ruw maar voorlopig nog niet technisch, dat is voor straks. Stenen zijn er om te ontwijken, of om los over te knallen naargelang de situatie. Bochten met gruis en zand neem je heel anders dan ‘ne virage sur le tarmac’. En greppels zijn bedoeld om water af te voeren en geen mountainbikers. Het voelt weer zoals in de tijd dat we in het voorjaar naar Riva trokken en na een lange winterslaap oog in oog stonden met de uitdagingen van het off-road rijden. Alles verloopt volgens plan en gaandeweg begint het gevoel op de bike terug te komen. Voor- en achterrem gedoseerd gebruiken, rechtstaan, zitten, insturen en gewicht naar achteren brengen. Het komt me allemaal wel bekend voor maar eerlijkheidshalve moet ik toch zeggen dat ik een behoorlijke veiligheidsmarge neem, kwestie van niet bij de première op mijn snuffel te gaan natuurlijk. Yeehaa, dat smaakt naar meer!

Eerst nog een strookje asfalt, vervolgens enkele kilometer grintweg en dan volgt een bangelijke, deze keer wel technische singletrail. Ik kan me haast niet herinneren hoe vaak ik deze trail al gereden heb maar per trainingsstage staat deze klassieker toch ten minste twee keer op het programma. Ik weet dan ook maar al te goed dat de trail enkele tricky secties in petto heeft. En zoals het spreewoord zegt: Een verwittigd biker… stuurt nog altijd even slecht als een niet verwittigd biker. Want ja hoor, al bij bocht drie – ik schrijf dit overigens met schaamrood op de wangen, maar eerlijk is eerlijk – gaat het mis. Te veel van het één en te weinig van het ander zeker, ik zou het niet weten. Feit is dat mijn voorwiel blijkbaar schrok van een veel te grote dode steen, in paniek terugdeinsde en de ruiter zomaar van zijn paard werd gegooid. Klinkt prozaïsch maar het was gewoon dom, lomp, onnozel en belachelijk.

Gelukkig is er niemand in de buurt om mijn gevloek te horen en ik hoop dat ook de nieuwe Paus zijn hoorapparaat afstaat. Getver! Getver! Getver! …
Het is niet de eerste en het zal waarschijnlijk ook niet de laatste keer zijn, maar vandaag heeft mijn linker elleboog weer last van rots-eczeem.

Leve de Isobetadine!

PS: Voor al diegenen die nood hebben aan een deugddoend streepje zon kan ik niet meer doen dan hier een downloadlinkje te posten.

Pepe