Na vorige week in Daun de strijd te moeten staken hebben voordat die begonnen, had ik zowat 16u non-stop onder mijn dons gelegen voordat het zondagavond richting Stuttgart ging met een grote valies Dafalgan. Gelukkig was tegen maandagmorgen de koorts gezakt, maar de kop vol snot zou me tot nu blijven parten spelen. En dat in combinatie met lange werkdagen is niet de beste voorbereiding voor een etappekoers. Gelukkig waren er ook enkele voordelen: vanuit mijn uitvalsbasis is de Trans Zollernalb slechts een klein uurtje rijden, wat een lange verplaatsing op donderdagavond spaart. Daarenboven is het parkoers niet extreem zwaar, er wordt dan wel evenredig harder gereden, maar je hoeft niet noodzakelijk mee te rijden met de rappen. Al zou dat laatste moeilijk blijken…

Trans Zollernalb – Dag 1 – Van Bad Imnau naar Balingen

Slak door de Schwäbische Alb

De eerste etappe start slechts in de namiddag, en dus hebben we nog een relaxte morgen. Inkopen doen, ontbijten en dan langzaamaan de auto inladen voor de verplaatsing van ons centraal gelegen appartementje naar de start. De administratieve zaken verlopen vlotjes en dus zijn we een goed halfuurtje later klaar voor een driedaags rondje door Zollernalb, zowat het hoogst gelegen deel van de Schwäbische Alb, naast het Zwarte Woud het grootste middelgebergte van Zuid-Duitsland. De eerste etappe is met 58 km, 900 hoogtemeters en vooral gravelwegen supersnel. Er hangt een donker wolkendek, maar de lokale Sabine Hagedooren heeft ons belooft dat het droog zou blijven, en de komende dagen zelfs terug een beetje zomer zou worden.

Stipt om 14u worden we op gang geschoten, en na een korte opstopping bij de start, zijn we voorgoed vertrokken. De gravelwegen in het bos liggen er hier en daar nog wat vettig bij, maar dat heeft weinig invloed op het tempo, dat van in het begin verschrikkelijk hoog ligt. Doordat het parkoers weinig selectief is, duurt het een hele tijd vooraleer er groepjes gevormd worden. De korte klimmetjes zijn keer op keer pijnlijk, maar ik doe mijn best om aan het wiel van mijn voorganger te blijven hangen. Ondertussen loopt de snotproductie op volle toeren, en hoest ik geregeld mijn longen bijna uit mijn borstkas. In beide gevallen worden er non-stop geel-groene jongens geproduceerd die nu deel uitmaken van het Schwabische decor. Ik denk bij mezelf dat ik beter wat rustiger zou rijden, in plaats van gaas open aan de rekker te bengelen, zeker gezien ik niet helemaal in orde ben. Maar ja, met een nummer op het stuur, en bijna 600 anderen die je dan voorbijsteken, marcheert dat rustig rijden bij meestal niet, en dus worden longen en hartslag vandaag extra op de proef gesteld. Technisch valt er vandaag sowieso geen verschil te maken aangezien er slechts een volle 100m singletrail in het parkoers zit. Vooral snelle gravel en asfalt, afgewisseld met stukjes door de wei.
Na 2u33 kom ik als 52ste aan de finish in Balingen, hopelijk maakt de inspanning mijn gesnotter niet nog erger. Pepe finishte dik 20 minuten eerder op een 9de plaats.
Voor diegenen die de eerste etappe willen narijden, gewoon het slijmspoor volgen.

Trans Zollernalb – Dag 2 – Van Balingen naar Albstadt

Licht uit, spot … evengoed uit!

Dag 2 van deze Trans Zollernalb is meteen de langste en heeft het meeste klimwerk. We gaan van Balingen naar Albastadt over 81 km en iets meer dan 1700 hoogtemeters door een bergrug ten zuiden van beide stadjes. De zon is vanmorgen al vroeg van de partij, net zoals wijzelf. We zijn bijna een uur te vroeg aan de start en bijgevolg staan zowel Pepe als ikzelf zo goed als op de eerste rij van onze startbox. Het is lang wachten, maar om 10u30 worden we dan als een bende dolle honden losgelaten. Zo helemaal vooraan starten is toch wat anders dan midden in het pak als gisteren: ik wordt langs alle kanten voorbijgereden, alhoewel is veel sneller gestart ben dan gisteren. Het steile klimmetje 1 km na de start doet de beentjes meteen branden, en tijdens de volgende kilometers probeer ik een goed groepje te zoeken om mee te rijden. Ik rijd echter vooral veel te hard, en pas een eind na de eerste bevoorrading op km 16 vind ik enkele medestanders om bij aan te pikken. Het gaat eigenlijk toch nog te snel voor mij, maar de koppigaard in mij wil niet afgeven. De hellingen vandaag zijn een stuk steiler dan gisteren, en het kleine kettingblad, gisteren nog werkloos, doet vandaag wel geregeld dienst. Mijn metgezellen rijden een stevig tempo in de klimmen, waar ik het keer op keer lastig heb om te volgen. Telkens weer kom ik precies tussen 2 versnellingen terecht: het ene net te klein waardoor ik mezelf koffiemolen trap, het volgende net te groot. In beide gevallen wordt de melkzuur productie nog wat extra aangezwengeld en brandt het heilige vuur nog wat heviger in de benen. De afdalingen daarentegen zijn qua tempo ontgoochelend. Het maakt niet uit wie er op kop rijdt, keer op keer schat de koprijder de bocht verkeerd in, snijdt die verkeerd aan en gaat bijna altijd net niet uit de bocht op de losse gravel. Gevaarlijke situatie dus, maar ik ben zo diep aan het gaan dat ik niet op kop geraak voor de afdaling. Wanneer me dat 12km verder dan toch eens lukt, heb ik meteen enkele tientallen meters voorsprong bij het begin van de volgende klim. Ik kan nu het tempo zelf kiezen en dat gaat me beter af. Mijn metgezellen zitten in geen tijd terug aan mijn achterwiel, maar nemen niet meer over. Zo traag zal het dan ook weer niet gaan, denk ik bij mezelf, zeker niet als we regelmatig kleine groepjes inhalen.

Ongeveer halfweg koers staat een ongeduldig rondspringend Reevax-konijn me op te wachten met een verse drinkbus. Net op tijd want de Performance-voorraad was al goed geslonken. Er voelt zich nog altijd niemand bereid de kop over te nemen, tot als we enkele kilometers verder aan de volgende lange klim beginnen. Op het eerste steile stuk zijn ineens alle anderen gaan vliegen, terwijl ik op mijn klein viteske zo snel mogelijk probeer boven te geraken. Het steile stuk duurt slechts 200m, maar is voldoende om goed 50m achterstand te hebben. Een poging om het gat snel te dichten mislukt, en het gevolg is dat ik de volgende 10 kilometer op achtervolgen aangewezen ben. Het parkoers verandert nu ook van goed bollende schotterwegen door het bos, naar slechte bollende graspaadjes door open weides. Het gaat door de wei lang omhoog naar het militaire radarstation op de top van de Weichenwang, de beentjes zitten ondertussen boordevol melkzuur, en het benodigde verzet wordt steeds maar kleiner. Maar dat blijkt ook zo te zijn voor mijn eerdere metgezellen, die ik langzaam maar zeker een voor een terug inhaal. Hun gezicht spreekt boekdelen, stuk voor stuk stervende zwanen, en hun schuchtere poging tot aanpikken is gedoemd om te mislukken. De steile asfaltklim naar Messstetten gaat tergend langzaam en doet verschrikkelijk pijn, zelfs op het allerkleinste verzetje. Het is duidelijk dat mijn beste kruit ook verschoten is. Eenmaal boven mogen we achter de kerk achterdoor en dezelfde weg terug naar beneden. Deze keer met 75 km/h in plaats van 0.75 km/h. Het zoevende geluid van de noppenbanden op het asfalt klinkt als muziek in de oren, want dat betekent enkele minuutjes recuperatie.

Mooie liedjes duren niet lang, zeker niet bij 75 km/h, en dus gaat de helling weer in de andere richting voor de laatste 15km van deze etappe, grotendeels bergop. Langzaam maar zeker gaat het licht nu ook bij uit. Vlakkere stukken gaan nog enigszins, maar bergop gaat het tempo er helemaal uit. Geen kracht meer in de benen, The Force has left me. Het is zo erg dat ik bijna moet afstappen op hellingen die die naam niet waardig zijn. De ene na de andere die ik de afgelopen uren achtergelaten heb, komt nu terug voorbij. Aanpikken is er niet meer bij, ik ben al lang blij dat ik niet van de weg geblazen wordt als de anderen passeren. Ik moet diep in de reserve-voorraad karakter gaan om alsnog te blijven verder doen. De benen staan immers ondertussen helemaal stijf van het melkzuur en ik krijg nog amper de pedalen rond. Het is meter voor meter aftellen, en hopen dat er snel een eind komt aan de laatste kilometers. Na ruim 45 minuten komt dan de verlossende laatste afdaling, maar zelfs dat gaat helemaal niet vlot meer. Als ik dan eindelijk uit het bos in de wei kom, rest er nog de laatste verlossende 100m vooraleer ik me na ruim 4 uur in het gras laat vallen. Kapot, perte totale, choco, goed voor de vuilhoop. Allemaal behoorlijk eufemistisch uitgedrukt, veel meer als een hoopje ellende blijft er niet over. Ik heb de etappe zwaar onderschat en verlies daardoor ruim 30 plaatsen in de laatste 45 minuten. Dat ik daarbij nog op de 44ste plaats in mijn categorie finish, is een half mirakel. Ik ben veel te snel van stapel gelopen en ik werd pijnlijk erop gewezen waar mijn plaats is.

Pepe volgde een betere strategie, pakte de etappe verstandiger aan en raapte in het laatste uur de lijken op om zo 6de te eindigen. Volgende keer misschien ook maar beter die strategie volgen…

Trans Zollernalb – Dag 3 – Van Albstadt naar Hechingen

Ambras met den Duits

De laatste etappe, met 71 km en iets meer dan 1000 hoogtemeters, belooft alweer een supersnelle rit te worden. Ook de zon trekt nog een viteske bij en dus is het bij de start aangenaam warm. Met 15 seconden vertraging worden we op gang geschoten, en al onmiddelijk is het duidelijk: het zal vandaag een uiterst pijnlijke rit worden. De beentjes voelen even pijnlijk aan als na de finish gisteren, alhoewel er een hele nacht slaap tussenzit. Ik probeer dan ook wat rustiger te starten dan gisteren, en mijn eigen tempo te zoeken, kwestie van deze keer wel de finish op een deftige manier te halen. Na de startklim van zowat 3 km pik ik voor de afdaling aan bij een klein groepje. Zoals meestal hier bestaan die vooral uit vlakkere en licht dalende stukken, met regelmatig kort oplopende stukken. Ik kan relatief makkelijk mee, enkel in de oplopende gedeeltes moet ik een tandje bijsteken. Aangezien het grootste deel bergaf is valt dat dus nog wel mee. Ik blijf deze keer in de afdaling mooi in het wiel zitten en pas me aan aan het tragere daaltempo van de koplopers, de beentjes doen al pijn genoeg. Dan wisselt het gravel voor bosweg, die er door de mist en dauw van vanmorgen nat bijligt. De eersten gaan zeer behoedzaam naar beneden, te langzaam wat mij betreft, maar ik ging mijn beentjes sparen. En dan volgt er een haakse bocht naar rechts, iedereen zit aan een relatief traag tempo in het goede spoor aan de rechterkant, maar den Duits voor mij beslist op het laatste moment toch dat hij de bocht niet gaat halen, remt bruusk en wijkt uit naar links. Ik ben totaal verrast door het manoeuver, heb geen andere keus dan mee links te gaan en de bocht veel scherper in te sturen dan ik eigenlijk wil. En ik heb gelijk, want aan de buitenkant liggen natte, bemoste keien en alsof ik op bruine zeep rijd schuift mijn voorwiel weg. Corrigeren is onmogelijk en ik schuif zowat tussen de stoeltjes van de mannen van het rode kruis, maar geen van beide voelt zich geroepen om na te vragen of alles ok is. Wel enkele andere rijders, maar gelukkig is er buiten een geschaafd ego geen schade.

Na mezelf bijeengeraapt te hebben en een snelle check van bike en manneke kan ik met het volgende groepje aansluiten. Nu nog behoedzamer voor onhandige Duitsers en deze keer wel de grootste onhandigen voorbijstekend in de afdaling. Even verder volgt een 180 graden haarspeldbocht, waar de bosweg op de gravelweg uitkomt. Ofwel ga je hier helemaal buitenom, daar waar de onhandige Duitsers net zijn, ofwel binnenkant bocht het 30 cm taludje af om ineens 3-4 man voorbij te steken. Den Duits voor mij heeft blijkbaar hetzelfde plan, kiest vastberaden voor de binnenkant om dan net als zijn voorwiel onderaan het trapje is te beslissen dat ie toch maar beter afstapt. Dat komt uiteraard niet goed en in slow motion zie ik hem net voor mij over het stuur gaan, hoofd eerst in de grond. Ik word alweer geforceerd van onvrijwillige keuzes te maken, deze keer erop en erover, evengoed met mijn hoofd eerst in de grond. Godver, godver, is er dan gene ene Duits die kan sturen ?!???!
Tot overmaat van ramp is de hele wei in mijn cassette en achterderailleur gedraaid, en gaat de ketting overal naartoe, behalve waar ze naartoe moet. Het duurt een e-e-u-w-i-g-h-e-i-d voordat ik alle gras uit de vitessenbak geplukt heb. Ik ben 10 km ver, ik heb 2x tegen het dek gelegen, ben 10 min kwijt en mijn benen doen nog altijd zeer. Toffe sport

De achtervolging wordt ingezet, eerst nog met wat reserve (pijnlijke benen he), maar naarmate het vordert toch met meer overgave. De melkzuurbenen van gisteren worden vervangen door benen met vers melkzuur, maar ik kan wel stelselmatig opschuiven van het ene groepje naar het andere. Op de een of andere manier doet vers melkzuur op een andere manier pijn dan belegen melkzuur. Halverwege staat Stekkie dan ook nog eens klaar met verse aanmoedigingen en een verse drinkbus, zodat we er voor de 2de helft weer tegen kunnen. Het landschap wordt nu ook meer open, minder bos en meer weides, waartussen gravelwegen en kleine asfaltbaantjes zich slingerend een weg zoeken. Vandaag had ik nog maar weinig oog gehad voor de omgeving, terwijl die eigenlijk best mooi is. Als men hier nog wat mooie technische singletrails zou tussengooien, is het perfect.
Ik ben ondertussen hardhandig geleerd en maak dus niet meer de fout van den Duits voorop te laten rijden in de afdaling. De kilometers vorderen snel en na goed 50 km komen de eerste bekende truitjes van vanmorgen en de voorgaande dagen in zicht. We komen nu ook dichter bij het hoogtepunt van deze etappe, de Burg Hohenzollern, een indrukwekkend Middeleeuws kasteel dat op een eenzame pukkel hoog boven de rest van het landschap uitstijgt. Die pukkel is de laatste uitdaging van deze Trans Zollernalb, daarna volgen nog 5 km licht dalend tot aan de finish. Bij het binnenrijden van Hechingen komen nog 2 bikers, die ik in de klim naar de burcht achtergelaten had, terug aansluiten en nemen meteen de kop. Ik kan amper aanpikken, maar Pepe had gisteren nog gezegd dat het laatste stuk nog ongemeen steil is tot aan de finish. Ik speel alles of niets en met de ketting op de buitenplaat en de tanden opeen geklemd dat de stukken glazuur eraf vliegen ga ik de laatste 150 m te lijf. Ze moeten beide passen, en als bijkomende bonus kan ik nog net voor de finish een stervende zwaan inhalen. Ik finish uiteindelijk toch nog op de 51 plaats bij de masters1.

Daarmee komt een eind aan deze driedaagse. Een zeer leerrijke driedaagse want we hebben weer vanalles geleerd dit weekend:
Ten eerste: Alles wat slijm produceert, is niet rap.
Ten tweede: Als ge uw eigen voorbijrijdt, komt ge uw eigen nog eens tegen.
Ten derde: Den Duits is niet te vertrouwen.

Uiteindelijk finisht Pepe 6de bij de masters 2, en ikzelf eindig op de 45ste plaats in de masters1 categorie. Aangezien dergelijke korte, snelle parkoers voor geen van ons beiden ideaal zijn, zijn we hier best tevreden mee. Het belangrijkste is dat de conditie in de goeie lijn zit voor de Brasil Ride binnen enkele weken.

Kroki

Uitslag

Etappe 1: Bad Imnau – Balingen

volledige uitslag

volledige uitslag

Etappe 2: Balingen – Albastadt

volledige uitslag

volledige uitslag

Etappe 3: Albstadt – Hechingen

volledige uitslag

volledige uitslag

Algemeen klassement

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album