De marathon in Sankt Ingbert, een klein stadje in de buurt van Saarbrücken, stond al jaren met stip op onze agenda dankzij een leuk, afwisselend parkoers door de bossen over zanderige singletrails met een hoog fun-gehalte. Tot 2 jaar geleden beslist werd om de langste afstand van 100 km terug te brengen naar goed 70 km, omwille van een gebrek aan interesse voor de langste afstand. Geen idee waarom, maar in het verleden stonden hier meestal slechts een 50-tal bikers aan de start van deze MTB speeltuin. Niet dat er vorig jaar meer volk aan de start stond, dus aan de afstand lag het niet. 70 km telt niet echt meer als marathonafstand en dus gaven we vorig jaar forfait, maar dit jaar werd het lange parkoers terug wat uitgebreid naar 82 km in het kader van het Duits Kampioenschap marathon en leek het ons de moeite om nog eens in de Betzenwald speeltuin gaan te spelen.

Bovendien heb ik nog wat stevige trainingskilometers nodig na 6 weken verplichte rust, na een “foutje” in Zuid-Afrika door met de griep verder te rijden. Na 6 weken zomerslaap voel ik me terug gerecupereerd, maar met slechts 2 trainingen vorige weekend en 2 ritjes op en af naar het werk is er toch een klein vraagteken of de conditie zal volstaan voor de Swiss Epic van volgende week. En daar moet deze marathon duidelijkheid in brengen.
Met zijn zessen, supporters Monique en Michel (kortweg “de Chelle”) komen ons ter plaatse aanmoedigen, hebben we een appartementje vlakbij de voetgangerszone van Sankt Ingbert. Bovendien speelt de Duitse Frank Deboosere (of hebben ze daar ook een Sabine Haagedoren?) mee en belooft prachtig nazomerweer. De conclusies van het zaterdagse verkenningsrondje zijn al snel gemaakt: het parkoers ligt er kurkdroog en quasi perfect bij, maar de korte, steile hellingen zijn nog altijd even pijnlijk als 2 jaar geleden.

Met 160 staan ze aan de start in het mistige Betzental op zondagmorgen, de heren die zullen strijden voor de Duitse Kampioenstitel. En om te vermijden dat wij de pret voor de profs verknallen, krijgen de hobby-rijders en buitenlandse licentie-rijders 5 minuten stop-and-not-go. En dus staan Pepe en ik op de eerste startrij van een goed 50-koppig startveld om 5 minuten na de vlaggenjagers van start te gaan. Die koppositie kunnen we net geteld 3 volle seconden vasthouden, dan komt zowat de helft van het startveld om mijn oren gevlogen. Het plan om rustig van start te gaan wordt in de startklim al opgeborgen – ah ja, ik moest nog trainen – en plan B wordt bovengehaald: gaas geven en kijken waar het licht uitgaat.

Op de eerste lange singletrail klim gaat het eigenlijk te snel, en dus zitten de beentjes vol melkzuur, de longen vol hijgen, en mijn hart in mijn keel als de eerste afdaling begint. De cross-country afdaling is doorspekt met bom-kraters uit minder leuke tijden en voor deze editie werden ook nog wat jumps, en drops geintegreerd, kwestie van je attentie op het parkoers te houden. We passeren een eerste keer terug aan de start/finish en na aanmoedigingen van Sieg en Hettie zijn we voorgoed vertrokken voor de lange lus. Nadat Sieg en Hettie gerustgesteld zijn dat we de eerste kilometers overleefd hebben, maken zij zich klaar om te starten in de dames-hobby-klasse, ook weer 5 minuten na de dames-vlaggenjaagsters.

De steile hellingen zorgen ervoor dat de kuiten en quadricepsen gegeseld worden ondanks dat het kleinste verzet geregeld aan bod komt. De met wortels bezaaide afdalingen zijn snel, zoals ik ze graag heb en ik geniet er dan ook ten volle van. Ondertussen heb ik een gelijkmatig tempo gevonden, en krijg ik 2 zielsgenoten in het vizier. Ervan wegrijden lukt echter niet, zij zijn net iets sterker bergop, in de afdaling kom ik dan meestal weer aansluiten. Het middelste gedeelte van de ronde is ietwat kuitvriendelijker, maar niet minder slopend. De hellingen zijn meestal wat minder steil, daartegenover staat dat het tempo duidelijk de hoogte ingaat. Na een 30-tal kilometer duikt de Chelle op in het bos met een versgetapte performance van het vat. Ik verlos hem graag van het kleinood in ruil voor een afgesabberd exemplaar.

Ondertussen heeft de zon de nevel van vanmorgen helemaal weggebrand en staat nog eens in volle glorie aan de hemel zoals we dat de afgelopen weken niet meer gezien hebben. Het laatste grote obstakel gaat van helemaal in het dal naar de top van de Kahlenberg. Bijna uitsluitend asfalt, maar wel 20% steil. Hier geven mijn zielsgenoten een indruk van slapte, het moment dus om een tandje bij te steken en te versnellen. Zij doen echter geen van beide veel moeite en dus is er ook niet veel leuks aan, want binnen de kortste keren zie ik niemand meer achter mij. Gaas gegeven en licht uitgegaan zeker?

De eerste ronde zit er na 2u15 op, en na een passage door de feesttent mogen we deel 1 nog eens doen, met een korte afsteker in het begin: die eerste lange zware klim hoeven we niedeze keer niet te doen. In die 2de ronde zie ik zo goed als niemand meer. Enkel in het begin komt de leidster bij de dames me voorbij aan toertocht tempo, zij is blijkbaar met 2 vingers in de neus op weg naar haar kampioenentrui. Ik probeer mijn tempo te houden, maar het klimmen gaat toch wat moeizamer dan de eerste keer en een tandje kleiner is hier en daar toch aan de orde.
De toeschouwers die op de vele spectaculaire punten stonden tijdens de eerste doortocht, zijn het allen afgebold, gelukkig staat onze supporters crew nog langs de kant, met een verse bidon (merci Monique!) en de boodschap om op de volgende helling schoon te lachen. Chelle-fotograaf heeft zich in de kant gezet, maar van dat schoon lachen komt bij mij op een 20% steile helling bezaaid met wortels en zure benen niet veel meer in huis.

In het laatste gedeelte kom ik eindelijk nog eens wat volk tegen op het parkoers, maar dan vooral van de middelste afstand. Nog een laatste keer rond en door de bomkraters vooraleer ik na 4u15 aan de finish ben. Ik heb de hele wedstrijd een redelijk constant hoog tempo kunnen rijde: gaas gegeven en licht niet uit gegaan. Een wederoptreden waarmee ik dan ook tevreden ben. Geweten gerustgesteld met het oog op de Swiss Epic van volgende week. Pepe slaagt er in om als 6de algemeen en 3de in zijn categorie te finishen, maar even later is hij al een plaatsje opgeschoven en in de finale uitslag ’s avonds blijkt hij zelfs zijn categorie gewonnen te hebben en 4de algemeen te zijn. Verkeerde uitslagen is eigenlijk on-Duits, maar vandaag is toevallig wel de Duitse bond ter plekke…

Hettie wist ondanks krampen in de laatste 5 kilometers de hoofdtrofee in de dames-hobby-klasse mee naar huis te nemen. Enige domper op de vreugde dit weekend is de mechanische problemen bij Sieg. Nadat zaterdag de ketting tussen cassette en spaken gevallen was, had ik de derailleur nog wat extra bijgeregeld zodat het zeker niet opnieuw zou gebeuren. Blijkbaar heeft dat niet geholpen want al na goed 12 km stak de ketting geblokkeerd tussen cassette en spaken dat ze er niet meer tussenuit te krijgen was. Enkele kilometers voetenwerk later was er toch iemand bereid om te helpen, maar bij de eerstvolgende steile helling stak de weerbarstige ketting weer vast. Met de vele steile hellingen zat er dus niet veel anders op dan de strijd vroegtijdig te staken. Ondergetekende mekanieker voelt zich schuldig, want zoiets zou niet mogen gebeuren, zeker niet nadat ik haar fietske afgelopen week nog eens helemaal nagekeken had Wat er precies aan de hand was, is nog altijd een raadsel, want aan de finish werkte alles weer zoals het hoort.

Kroki

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album