Les Cimes de Waimes is altijd een leuke wedstrijd om te rijden en ik keek er dan ook naar uit om hier van start te gaan. Het is een schitterend parkoers met vele technische singletrails in een prachtige streek. Woensdagavond waren Pepe en ikzelf al naar Weywertz, enkele kilometers van Waimes afgezakt. Wouter – wiwo – Wuilmus had daar een slaapkeet gevonden en nog een lege slaapkamer over, die we met veel plezier in beslag genomen hebben. De pasta a la chef Wouter smaakte voortreffelijk en dus deden we ons uiterste best om de pannen en casserollen uit te likken. Nog een laatste haal met onze natte tong en de gietijzerern, met email bezette kookpot kan zo weer de kast in

Donderdagmorgen 6u45: her en der beginnen gsm melodietjes te spelen als teken dat de dag begonnen is. De eerste blik uit het raam doet ons direct veel plezier: een stralende zon aan een staalblauwe hemel belooft ideaal mountainbike weer. Iets wat we sinds onze terugkeer uit Zuid-Afrika gemist hebben. Een tweede blik, deze keer met het raam open, doet het enthousiasme (en niet alleen het enthousiasme) al wat inkrimpen: het is berekoud ! De temperatuur is vannacht tot -4 gedaald, vandaar dat het felgroene weidegras vannacht een sneeuwwitte pyama aangetrokken had. Het zal dus frisjes zijn de eerste uren. Maar alleszins beter dan de regen van enkele dagen voordien !
Rond 8u gaat de telefoon bij de zoon van onze huiseigenaars, en blijkt onze gastheer, 80 jaar oud, met de fiets aangekomen te zijn in Keulen. Hij was vanmorgen al om 3u (!) vertrokken voor een fietstochtje over en weer naar Keulen. Hoog tijd dus om daar zelf ook iets sportief tegenover te zetten, en met zijn zessen gaan we op weg naar de start in Waimes. Ik had me pas enkele dagen vooraf ingeschreven, omdat ik even wou afwachten hoe zwaar de weerbots van ons Zuid-Afrikaans avontuur zou zijn. Hierdoor heb ik een startplaats in de derde startbox, die met 20 minuten vertraging ten opzichte van de rappe mannen van start zou gaan. Het voordeeel van de 3de startbox is dat de start veel minder hectisch verloopt. Ik heb me voorgenomen om rustig te beginnen, want ik herinner me van vorig jaar dat na goed 50 km, bij de skipiste van Ovifat, het beste er toen al af was. Bovendien verwacht ik dat het parkoers er dit jaar wel eens een heel deel zwaarder zou kunnen bijliggen dan vorig jaar, toen het kurkdroog was. De startopstelling is nogal chaotisch en dus worden 20 minuten al snel een halfuur. Maar dan mogen we uiteindelijk toch op weg, direct de steile klim naar de hogeropgelegen parking op. De eerste cime is meteen een feit. Ik voel al onmiddelijk van bij de start dat het geen superdag zou worden, de benen draaien echt vierkant, en er zit precies geen ‘jus’ in. Bij terugkeer van Zuid-Afrika heb ik meteen een verkoudheid opgelopen, en bijgevolg loop ik al 1,5 week met een kop vol snot rond. Ook de bike heb ik enkel gezien als ik hem gisteren in de auto zette. Kortom, zonder lucht en met vastgeroeste benen zijn zijn er geen wonderen te verwachten, en ik heb dus geen andere keuze dan relatief rustig te rijden. Goed, dan slaag ik daar toch al in

De eerste kilometers zijn snel en voor ik het goed en wel besef is de 3 km lange singletrail-Wolfsbusch klim al achter de kiezen. Persoonlijk vind ik dit een schitterende klim: een wandelpaadje door het gras waartussen met mos begroeide boomwortels stenen verstopt liggen, slingert zich tussen de denne- en loofbomen de berg omhoog. Op zich relatief makkelijk volledig te rijden, mits je goed je spoor zoekt tussen de natte boomwortels en de glibberige stenen. Het bos is open genoeg om geregeld de warmende zonnestralen door te laten waardoor dde frisse ochtend temeperaturen al snel verdwijnen. Op het steile technische gedeelte van de afdaling is er echter enkele minuten stilstaand verkeer. Alhoewel het parkoers er tot nu toe onverwacht goed bereidbaar bijligt, is het op de natte, glibberige boomwortels en stenen goed oppassen, waardoor alles wat sneller opstopt. Ook goed, kunnen we wat recuperen, om sebiet dan weer sneller te gaan
We duiken helemaal de vallei van de Ambleve in, en dat wil maar 1 ding zeggen: terug omhoog, de vallei weer uit, op naar de volgende cime via alweer een mooie singletrail. De hellingen worden naar mijn gevoel steiler en langer, maar ik slaag er toch in om ze soepeler op te rijden dan vorig jaar. Op de klim waar ik vorig jaar net 2u onderweg was, blijk ik nu een kwartiertje sneller te zijn. Hmm, dus toch goed bezig ?

Even later komen we in de dichtbeboste vallei van de Warche. We rijden kilometers aan een stuk op een singletrail langs de Warche en Bayehon, steeds op en af met af en toe een oversteek naar de andere oever, en steeds bezaaid met wortels en stenen. Dit is op en top mountainbiken, en dikke fun. Jammer genoeg is het hier heel veel opstopping, zodat stukken die perfect berijdbaar zijn, te voet gedaan moeten worden. Tja, vroeger inschrijven zeker, zodat je vooraan kan starten. Ik maak me er niet al te druk om, ik kan er toch niets aan doen, en geniet van dit prachtige stukje natuur vooraleer het alweer helemaal achter de rug is. De singletrail gaat over in een iets vlotter rijdende smalle gravel weg. Hier moeten we ook enkele keren de Bayehon doorsteken. Natte voeten gegarandeerd, en aangezien het water duidelijk nog last heeft van de nachtelijke vriestemperaturen, komen de koude voeten er gratis bij. Dit gedeelte bolt dan wel iets makkelijker, het gaat toch continu bergop en is de aankondiging van de zwaarste klim van het ganse traject: de ski-piste in Ovifat. 900m lang en kaarsrecht tegen de grashelling omhoog. In tegenstelling tot vorig jaar mochten we dit jaar het jeep spoor niet volgen, en moesten we in het gras blijven. De kleinste versnelling mocht nog maar eens bewijzen waarom ik nog altijd niet naar een dubbel tandwiel vooraan overgeschakeld ben. De bovenste 50m lagen er bovendien behoorlijk vettig bij en moesten de krachten gedoseerd op de achterband overgebracht worden om geen grip te verliezen.

Na een kort afdalingske tussendoor, mogen we de zware klim naar het dak van Belgie beginnen. We worden een kilometerslange brede weg, of eerder een brandgang, ingestuurd, die er behoorlijk zompig bijligt. En hoe hoger we komen, hoe vettiger het wordt. Water wordt toch verondersteld van de berg af te lopen? Awel, hier blijkbaar niet. De bike zakt geregeld 20 cm in de modder, en het is hard werken om vooruit te blijven gaan, steeds van links naar rechts zwalpend op zoek naar de beste lijn. Zowat 90% van de bikers die ik zie, gaan te voet. Op de ergste plaatsen heeft men enkele paletten voorzien, zodat je toch kan blijven fietsen. Alhoewel slechts enkele meters, zijn dit de enige recuperatiestukken, en bijgevolg zeer welkom. De klim blijft maar duren maar na lang aandringen komt er toch een eind aan de slijktunnel. We zijn aan de Signal de Botrange, met 700m het hoogste punt van Belgie. Vanaf nu kan het dus enkel bergaf zijn. Ik herinner me van vorig jaar dat vanaf hier de kilometers voorbijvliegen, op de grote plaat tempo maken tot aan de finish. En aangezien ik nu nog een heel stuk frisser ben dan vorig jaar op dezelfde plaats, kijk ik er al naar uit om de laatste 25km naar Waimes te gaazen. Awel, dit jaar werkt dat precies zo niet. Op de een of andere manier, kan ik geen tempo aanhouden, ben ik onmiddelijk aan het verzuren, en de ene na de andere komt me voorbij en laat me ter plekke achter. Ik begrijp het niet helemaal goed, want dit zou nu net wel vlot moeten bollen. Misschien toch niet gerecupeerd van Zuid-Afrika? Of toch die verkoudheid? Ik weet het niet, ik weet enkel dat ik precies niet vooruit ga, en dat dat er keihard ingewreven wordt door de anderen die met bosjes tegelijk voorbijkomen. Nog 15 km te gaan en de lijdensweg is compleet: in plaats van op de grote plaat tempo te maken, moet ik het middenblad soepel ronddraaien. Precies alsof ik een hongerklop van jewelste gekregen heb en compleet leeggereden ben, maar aangezien ik voldoende gegeten heb, kan het daar niet aan liggen. De paadjes met wortels die we tussendoor nog krijgen, zijn een nachtmerrie. In plaats van soepel over de wortels te rijden en de slagen op te vangen, bots ik van de ene wortel naar de andere. De benen beginnen compleet te verkrampen en verzuren, terwijl ik zelfs geen kracht kan zetten. Het prachtige stukje langs het meer van Robertville is een ware marteling geworden. Gelukkig komt de laatste klim eraan, maar als je gelooft dat het de laatste 5 km binnenbollen is, dan heb je verkeerd gedacht. We worden nog door enkele zompige weiden gestuurd, en dat bolt voor geen meter. En ik bolde sowieso al voor geen meter. Twee keer voor geen meter bollen, is quasi stilstaan, terwijl ik echt alles uit de kast haal. De laatste afdaling, nog enkele honder meter asfalt en kom na 5u17 aan de finish. Compleet kapot. Het is heel lang geleden dat ik me aan de finish nog zo slecht gevoeld heb, zo’n pijnlijke, verkrampte en verzuurde benen heb. En dat nadat het in Zuid-Afrika de laatste dagen steeds beter ging, en ik dacht dat het wel goed zat met de conditie. Jongens toch, zo afgezien die laatste 15 km.

Na eerst 20 minuten mezelf gereanimeerd te hebben, dan toch maar op een klein verzetje vertrokken voor de 5 km naar onze slaapkeet. Uiteraard voornamelijk bergop, of wat had je gedacht. Daar dan maar ineens de fiets in de auto gezet. Hey, wacht eens, hier klopt iets niet? Normaal past dat allemaal net tussen de bodem en het plafond van de auto, en nu is er plaats over. Blijkbaar is mijn zadel maar liefst 4 cm gezakt ! Niet moeilijk dat ik geen kracht op de pedalen kreeg en niet vooruitging. Vergeten vast te zetten na de thuiskomst van Zuid-Afrika? Ineens de momentsleutel bovengehaald en nagekeken: hmm, de vijs staat vast. De zadelpen heeft tot nu toe geen millimeter gebougeerd, en nu ineens 4 cm? Dat wordt weer een leuke zoektocht naar de oorzaak…
Een doucheke later, net als we de autos ingeladen hebben en wilden vertrekken, komt onze gastheer thuis van zijn ritje naar Keulen. Hij heeft ver over de 200 km, en dat op een zware stadsfiets, en met een gewone short en hemdje aan. En hij zag er zelfs helemaal niet moe uit! Petje af !

Kroki

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album