De marathon in Willingen is op zaterdag, en dat leidt altijd tot onnoemlijke stress-situaties. De laatste keer hadden we vrijdag een dagje verlof genomen om alles op het gemakske voor te bereiden: de heenreis, vrijdagmorgen rustig ontbijt, een beetje losrijden, startnummers afhalen, … Door het drukke meerdaagse programma dit jaar, is er geen dagje verlof meer over, en is het vertrek dus pas op vrijdagnamiddag. De startnummers kan je maar tot 19u kan afhalen, en de start op zaterdag is al op het onmogelijke vroege 7u30. Dus werd er teruggerekend, en als we om 15u30 zouden vertrekken, zouden we om 18u30 ter plaatse moeten zijn, met nog een halfuurtje speling voor wat druk verkeer.
En zoals meestal is een planning datgene wat je niet gaat halen: eerst was er bij mezelf op het werk een halfuurtje vertraging ingeslopen, dat gelukkig voor de helft gecompenseerd werd door het verkeer dat niet zo druk bleek als gepland. Daarna zorgde een ketting botsing ervoor dat Pepe een halfuur nodig had voor de 1,5 km tussen zijn werk en de carpool parking waar we afgesproken hadden. Van het oorspronkelijk half uur reserve, zaten we dan al 15 minuten in het rood. Gelukkig zonder te verzuren
Het verkeer was niet zo druk en we hoopten dat we nog wat tijd konden goedmaken, en dat de heren en dames van de startnummers mischien nog 10 minuutjes langer open zouden houden. Die hoop werd al snel vakkundig de kop ingedrukt als onze autostrade in de buurt van Keulen afgesloten is, gevolgd door files, werkzaamheden en meer files op de alternatieve route. Uiteindelijk waren we toch met slechts een uurtje achterstand op het schema ter plaatse, maar startnummers zouden we die dag niet meer te zien krijgen. Dan maar snel iets eten en onze matras gaan zoeken.

Het gevolg is wel dat we op zaterdagmorgen de wekker een halfuurtje eerder mogen doodslaan, om 5u30 al. De verse broodjes zouden pas om 6u30 komen, maar dat was te laat als de start om 7u30 is en je nog startnummers moet afhalen. Tot onze verbazing lagen de verse broodjes om iets voor zessen toch al klaar op het buffet. Blijkbaar had de gastvrouw des huizes niet gewacht tot de broodjes geleverd werden, maar haar schoonmoeder uit bed gesjot met de opdracht om ze zelf bij de bakker gaan af te halen. Soms is een schoonmoeder toch handig

Van de 6 km tot aan de inschrijfhal maken we een doorgedreven opwarming. Gelukkig staat er niet heel veel volk aan de inschrijvingen, langs de andere kant gaat het ook niet vooruit. Volgens mij worden ze hier per uur betaald in plaats van per startnummer. Eerst op een andere plaats nog een blad invullen dat de organisatie alle verantwoordelijkheid ontneemt (terwijl je dat al op de inschrijving via de website moeten bevestigen hebt), dan nog een belachelijke 50 euro waarborg voor de chip (die bij andere organisaties, die nota bene voor dezelfde chip slechts 10 euro waarborg vragen, ineens mee met het inschrijfgeld betaald kan worden), daarna moeten ze aan de ene kant van hun hal de startnummer gaan zoeken, aan de andere kant de t-schirt ( verkeerde maat, aangezien er niks anders meer was, terwijl je je maat bij de inschrijving van de website al meegegeven had) en dan ergens anders een zakske met voor 99% nutteloze reclame. Dit alles terwijl een 2de persoon je naam op 36 verschillende lijsten moet afstrepen. Waarschijnlijk is het te simpel en efficient om vooraf de juiste T-shirt en startnummer in het startpakket te steken en die volgens nummer klaar te zetten ? Terwijl bij andere organisatie het afhalen van de startnummer welgeteld 30 seocnden tot maximaal 1 minuut duurt, duurde het hier meer dan 5 minuten per persoon. Ongetwijfeld deutsche grundlichkeit.
Het ganse startpakket hebben we dan vakkundig in de dichtsbijzijnde vuilbak gedumpt, en met nog minder dan 8 minuten te gaan, stond Pepe dan toch nog voor de start in de startbox. Ik moest gelukkig pas om 8u starten, anders had ik het niet gehaald. Als ze op vrijdagavond het afhalen van de startnummers tot 21u zouden toelaten, dan hoeft er op zaterdagmorgen niemand te stressen.

Eenmaal in de startbox verandert het gespreksonderwerp naar het weer. De voorspelling zag er niet goed uit met 13-14 graden en een hele dag regen, maar enkele optimisten beloofden toch zon en 22 graden. En zowaar, we kunnen starten onder een heerlijk voorjaarszonnetje. Geen zomerse toestanden, maar dat hebben we sinds een eeuwigheid in Willingen niet meer meegemaakt. Met het vooruitzicht van de langste afstand, waar ik zelf om verschillende redenen nog nooit in geslaagd ben om die te rijden, heb ik me voorgenomen om de eerste lus heel rustig te rijden. De 3km lange startklim zorgt er direct voor dat het pak uiteen getrokken wordt, en de dooropvolgende afdaling over een bospad is meestal nogal modderig. Dit blijkt vandaag echter nogal mee te vallen, het was hier en daar wel wat vettig, maar toch minder dan we gewoon zijn. Na een uurtje blijkt dat het smeergeld van de optimisten op is, en is het de beurt aan de verwachte regen, die ons voor de grootste deel van de dag gezelschap zou houden. Traditioneel loopt het eerste stuk van de eerste lus tot aan de bevoorrading aan de Diemelsee relatief vlot. De Diemelsee ligt dan ook een stukje lager dan Willingen, en het is dus meer bergaf dan bergop. In de afdaling naar de Diemelsee wordt ik wel 5-6 minuutjes opgehouden: op slechts 500m afstand 2 zware valpartijen op een relatief smal bospad, waarbij de ambulance en reddingsmotos de weg versperren. Gewonden opladen krijgt uiteraard voorrang, en zo hoort het ook, maar daar is blijkbaar niet iedereen van overtuigd, te zien aan het aantal bikers dat het de verplegers extra moeilijk maakt om toch maar te proberen zich voorbij te wringen. Direct na de bevoorrading krijgen we een nieuw parkoers: in plaats van een lang stuk asfalt, worden we nu onmiddelijk een veldweg ingestuurd, en gaat het onmiddelijk vals plat en tegen de wind in omhoog. Een mooi alternatief, maar onder deze omstandigheden had dat asfalt ook niet erg geweest

Gelukkig loopt het parkoers voor een groot deel over gravelwegen, zodat het onder zware omstandigheden toch berijdbaar blijft. Het aantal baggerstukken is beperkt, zo ongeveer eentje per lus. In de eerste lus is dat een mooie, steile singletrail met wortels. Leuk als het enigszins droog is, tot voorbij de enkels in de modder vandaag. Op een laatste, ellendig lang en windtegen klimmetje na, is dit het laatste wapenfeit van de eerste lus. Aan de start-finish doortocht blijk ik bijna 3h15 over de eerste lus gereden te hebben, ik begin snel te rekenen, en kom tot de conclusie dat het krap zal worden om de tijdslimiet voor de laatste lus om 14u te halen. Het enige plan is dat ik de 2de ronde veel sneller zal moeten rijden. Gelukkig krijg ik van Zoef 2 verse bidonnekes Performance-naft, en kunnen we beginnen aan de klim naar de top van de Ettelsberg, met het gaspedaal wat dieper ingedrukt. Steile gravel, smalle haarspeldbochtjes en nog een lang stuk schotter later komt de berghut bovenop de Ettelsberg binnen gehoorsafstand. De downhillers zijn hier al een stevig feestje aan het bouwen en het bier vloeit rijkelijk. Wij bouwen ook een feestje, maar dan op de singletrails die volgen: super-vettig en met veel stenen. Het is zaak om de bike de weg te laten kiezen, en van de ene steen naar de andere te laten schuiven. Enige voorzichtigheid is de moeder van porseleinenwinkel wordt gezegd, maar zonder snelheid gaat mijn porselein zeker tegen de stenen en dus heb ik een berekend risico nodig om recht te blijven. Ik heb ondertussen al 4-5 anderen ingehaald, blijkbaar helpt dat hogere tempo ook om op te schuiven in de klassering.

Bij het uitkomen van een volgende singletrail, zet ik aan, recht op de pedalen, wat gevolgd wordt door een hoop gekraak, geknars en geratel. Niet goed, want blijkbaar was de ketting op de singletrail van het grote naar het middenblad gevallen, met een gigantische chainsuck tot gevolg bij het aanzetten. En dus zie ik 3 schakels van de ketting aan de verkeerde kant van de liggende achtervork zitten, geklemd tussen crankstel, frame en voorderailleur. Wel geluk gehad, want de achterderailleur staat maximaal gespannen en is er *net niet* af. Met zachte dwang lukt het niet om de boel weer los te krijgen, dus komt de niet-voor-gevoelige-kijkers methode er aan te pas. Ogen dicht en eens goed aan de ketting sleuren blijkt wel te helpen, zelfs zonder zichtbare schade aan mens en materiaal. Ik ben wel de winst van mijn extra inspanning op de Ettelsberg weer kwijt. Tja, zo gaat het niet goedkomen met die tijdslimiet. Weer op weg dus om de verloren tijd terug goed te maken. Even verder kom ik Pepe tegen op het punt waar het parkoers even bij mekaar komt. Ik ben goed bezig, denk ik bij mezelf, want ergens in mijn hoofd denk ik dat dit slechts een klein lusje is. Die goed-bezig gedachte gaat wel snel weg, als het maar blijft duren vooraleer ik op datzelfde punt terugkom. Nog veel later blijkt dat ik toch 1u15 nodig heb om op hetzelfde punt te komen, dat lusje was namelijk 20km lang en ik was het half uur verschil van de start vergeten mee te rekenen. Ik ben ondertussen 5u onderweg, er staat bijna 80 km op de teller, en ik heb nog een uur om de tijdslimiet te halen. Ondanks het slechte weer wil ik toch die derde lus nog rijden, want ik kan nog training gebruiken voor Mongolie. Maar met een gemiddelde van 16km/h, nog 18 km en 1 uur te gaan waaronder een klim van 8 km, moet er iets anders gebeuren dan het paspedaal wat dieper in te drukken. De hoogste tijd op de fles NOS open te draaien op de 8 km lange en laatste klim van de 2de lus. Een klimtijdrit van 8 km dus, alles uit de kast, met het melkzuur tot in mijn oren, de spieren klaar om ieder moment in een 7-dubbele kramp te springen en de pezen gespannen zodat je er gitaar op kan spelen (niet doen alsjeblief, want dan springen de krampen er zeker in !). Het is precies alsof de streep bovenop de top van deze klim ligt, samen met het winnende euro-millions lotje. Echter geen streep, en ook geen euro-millions lotje, wel nog 27 km euro-modder. Eerst echter nog een stukje te voet door de wei ploeteren, waar de krampen dan duidelijk laten weten dat ze ook willen meespelen in dit verhaal. Dan komt eindelijk de splitsing voor de 3de lus, waar de seingever me meedeelt dat ik nog 30 seconden heb om te beslissen of ik echt wel wil verder rijden. De toon waarop zei me dat als ik verder reed, hij dan ook nog 1,5 uur in de regen moest staan wachten. Het ene plezier is het andere waard, en dus rijden we verder, anders heb ik me voor niets in de krampen gereden daarnet

De 2de keer de klim naar de Ettelsberg is precies veel steiler geworden dan 2,5 uurtjes voordien, en het downhillers-feestje zit ondertussen ook al in een vergevorderd stadium. Ik wordt zwaar aangemoedigd en krijg zelfs de ene pint bier na de andere aangeboden. Toch maar vriendelijk bedankt, ik moet nog rijden. Ondertussen begint het parkoers toch wel te leiden onder de regen: de wegen zijn omgetoverd tot riviertjes, en nu komt het water zowel van boven als van onderen. Gelukkig is het qua temperatuur nog goed te doen, zolang je bezig blijft is het niet echt koud. Volgens Pepe is de laatste lus snel en goed bollend, ik hoop ergens dus op vooral gravel en niet teveel hoogtemeters. Dat is natuurlijk jezelf in het zak proberen te zetten, want een goed voorbereide marathonrijder heeft vooraf het hoogteprofiel bestudeerd en dat zei dat er nog 800 hoogtemeters moesten volgen in de laatste lus. Deze keer heeft het duvelke op mijn rechtse schouder dus gewonnen van het engelke links. Dat engelke is volgens mij in de bagger blijven stekken aan het begin van de laatste lus, toen ik ineens tot aan de bovenkant van de wielen in de blubber vastzat. Aan de voet van de 4 km lange voorlaatste klim zijn we met 2 samen, en het is duidelijk dat mijn compagnon van me af wilt. Misschien omdat ik me vandaag nog niet gewassen heb ? In ieder geval moet ik hem in de laatste kilometer van de klim zijn goesting geven, dik tegen mijn goesting. Maar het is ondetussen helemaal op bij mij, die klimtijdrit van daarstraks heeft mijn benen behoorlijk om zeep geholpen. Vlak en bergaf gaat nog om tempo te houden, maar bergop is het tempo er helemaal uit. De laatste klim na de skischans is dan ook nog een martelgang, en op de laatste afdaling door een ondertussen spekgladde weide besluit ik dan ook nog eens om er bij gaan te liggen. Gelukkig zonder veel erg, maar de laatste kilometer gaat dan ook bergaf niet echt vlot meer. Mijn favoriete seingever heeft het ondertussen ook laten afweten, waardoor ik nog bijna een tijdsmat mis. Maar uiteindelijk finish ik dan toch voor de eerste keer de lange sfstand in 7h49. Weer geen wereldrecord, maar ben wel tevreden dat ik de lange afstand gereden heb. De basis conditie is dus goed, een goede opsteker met het zicht op Mongolie. Een lekker noedelsoepje aan de finish later, ben ik weer helemaal opgelapt voor de 6 km epiloog terug naar de slaapkeet.

Zoals steeds is het weer op zondag zoals het zaterdag had moeten zijn: 20 graden en een warm zonnetje. Ideaal voor een ritje op de weg, met een lekker stuk appeltaart tussenin. Perfecte afsluiter van een weliswaar groetendeels nat, maar toch geslaagd weekend.

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album