Na wat grasduinen in ons archief, realiseer ik me dat het van 2006 geleden is dat ik nog in Malmedy aan de start stond van één van België’s Mooisten: de Raid des Hautes Fagnes, The Ultimate Bike Race. En toch herinner ik me nog als de dag van gisteren mijn brandend pijnlijke quadriceps op de pokkesteile muur vlak na de start, het gehotsebots over de in elkaar verstrengelde worteltapijten en bovenal het heerlijk-ellendige gevoel dat ik bij de finish zo gaar was als een gestoofde prei. En toch heeft Reevax deze wedstrijd opnieuw geprogrammeerd, want het was nu éénmaal één van België’s Mooisten, remember, en bovendien schuilt er in onze programmamaker een genadeloze beul.

Okee, welke ingrediënten hebben we allemaal nodig voor een geslaagd mountainbike-weekend:
Een schitterend decor? Malmedy en omgeving zijn dik in orde … Check!
Een uitdagend parcours? The Ultimate Bike Challenge … Check!
Een bende gelijkgestoorde vrienden? Kroki, Sven en Wouter en Dimitri van het CyCo-team. De naam zegt genoeg …Check!
Keizerlijk weer? Hmmmm… Euhhhh… Tjaaaa… Volgens Frank dB zou het kunnen dat … , maar dat is goed nieuws voor de hooikoortslijders. In ieder geval, op zaterdag regent het niet, dus … Check!
Voila, zet de ketel maar op het vuur, gooi de hele zooi er maar in en roer als een gek tot we een fijn weekend bereid hebben. Smakelijk !

Voor de tweede keer in enkele weken tijd slaan we figuurlijk onze tenten op in Weywertz. Extreem-fietser Clemens (zie reportage over Les Cimes de Waimes) en zijn vrouwtje ontvangen ons wederom met open armen. Wiwo heeft immers opnieuw netjes het base-camp geregeld, inclusief home-made “Tagliatelle al Pollo e Pommodoro”: Super vers en overheerlijk! Om duimen en vingers af te likken en de pot uit te krabben. Dit laatste bleek bij de afwas trouwens geen beeldspraak te zijn. Geen paniek echter, we hebben de pot helemaal schoon gekregen, al kwamen er werktuigen aan te pas die je normaal niet in de keuken verwacht.
Het is intussen zondag, even vóór 9 uur en het gonst van de bikers op de terreinen van Malmedy Expo, net buiten het centrum. Deze tot expositiehallen omgebouwde leerlooierij vormt start en aankomst van de wedstrijd. Het is droog en de zon doet verwoede pogingen om door het wolkendek te breken. Te fris voor de tijd van het jaar, maar het is ver van koud. De wind daarentegen is prominent aanwezig. Zowat 1600 deelnemers staan te popelen om zich uit te leven in wat The Ultimate Bike Race wordt genoemd. Zelfs onze olympische hoop voor Londen, Kevin Van Hoovels, heeft zich voor de 65km ingeschreven. Behalve de catering van gisterenavond, heeft Wiwo ook nog voor een 3-koppig support-team gezorgd: vriendin Kitty, pa Guy en ‘ze-kan-het-nie-laten’-Zoef zullen onderweg voor welgekomen bevoorrading zorgen.

Ondanks een professioneel ogende PA-installatie worden we om stipt 9u zonder enige vorm van aankondiging op gang geschoten. Het moet niet altijd ‘Highway to Hell’ zijn, maar we zijn toch wel wat meer sfeer en animo bij de start gewoon. Ik schrok haast van het onverwachte startschot.
Gelukkig krijgen we ruimschoots de tijd om op te warmen want de eerste 650m zijn volledig vlak. Vervolgens een linkse, haakse bocht en dan de gevreesde muur van de Rue Outrelepont in. Gedurende 1,5 kilometer klimmen we ons het zweet onder de oksels en hijgen we onze longblaasjes binnenstebuiten. En ik had me nog zo voorgenomen om rustig te starten. Hoe doe je dat in godsnaam, als het parcours dwars over de hoogtelijnen loopt ? Het veld heeft zich hierdoor natuurlijk al mooi uit elkaar getrokken en van drukte hebben we de volgende kilometers geen last. Het parcours is in verbazend goede staat. Ten gevolge van de regen van de voorbije dagen – of zeg maar weken – had ik een drassigere ondergrond verwacht. De organisatie had op zijn website laten verstaan dat het parcours ten opzichte van vorig jaar grondig gewijzigd was en dat het zwaarste stuk op het eind zit. Het plan is dan ook om te doseren zodat ik het venijn in de staart de baas kan. Een babbeltje hier en daar kan er dus wel af en blijkbaar zijn er nog die er zo over denken. Wat verderop zit de snelheid er wel goed in, want niet veraf horen we de gierende motoren op het Formule 1-circuit van Spa-Francorchamps.

Het eerste gedeelte van de wedstrijd is boeiend en gevarieerd en de typische worteltapijten laten niet lang op zich wachten. Een voldoende grote versnelling, een niet te hoekige lijn en soepel als een elastiek op de fiets vormen de basis voor succesvol ‘wortelen’. Voeg daarbij nog een zachte gummimengeling van de Conti X-King en een lage bandenspanning en ‘You get the Grip’! Malmedy staat bekend als een technische wedstrijd en dat leidt bij sommige afdalingen tot vervelende files.
We doorkruisen opnieuw het natuurpark van de Hoge Venen, de Botrange en ook de skipiste van Ovifat passeert de revue. Zowat de helft van de wedstrijd blijft het droog, maar als de eerste regendruppels beginnen te vallen weet iedereen hoe laat het is: de op zich al moeilijke wortels worden spekglad, de stenen glibberig en gaandeweg verandert het parcours zich in een chocco-mousse die steeds vloeibaarder wordt. Eerst is het nog water wat van de hellingen afstroomt, maar op de duur blubberen ons heuse modderstromen tegemoet. Het zicht wordt steeds minder en ik besluit om mijn bril af te zetten om niet om de haverklap de modder van de glazen te moeten wissen. Ook de remmen krijgen het zwaar te verduren evenals de aandrijving.
Wanneer meerdere afstanden samenvloeien verhoogt ook de kans op files en we staan geregeld te voet, ook al is de sectie perfect te rijden. Het is dus afwisselend fietsen, lopen en in de wieldiepe vloeibare modderbagger kunnen we haast zwemmen: een perfecte off-road triathlon dus.

De wedstrijd is intussen zowat 5 uur aan de gang en ik heb zonet een verse bidon gekregen van het supportteam. Ook zij hebben regen en wind moeten doorstaan om ons te bevoorraden. We zijn hen dan ook erg dankbaar. Heerlijk om van een proper bidonteutje te kunnen drinken, ook al duurt dit maar heel even.
De volgende steile beklimming vergt weer heel wat kracht en coördinatie om het verzet rond te krijgen. De ondergrond ligt bezaaid met houtafval waardoor de modder minder nadrukkelijk aanwezig is. Ik tracht een constante, maar stevige cadans te trappen om zo in het laatste gedeelte van de race nog enkele plaatsjes op te schuiven. Het doseren bij het begin heeft ervoor gezorgd dat het vat nog niet af is. En dan springt er plots, onaangekondigd en op laffe wijze een extremistisch dennetakje tussen het onderste versnellingswieltje en mijn ketting. De ketting blokkeert ogenblikkelijk en met een krakend en metaalachtig geluid staan mijn pedalen ineens stil. Ik weet direct dat het ernstig is: Het geluid en het gevoel zeggen me dat er iets deftig mis is. Een snelle inspectie bevestigt mijn vermoeden: de achterderrie staat op halverzeven en de ketting is zelfs uit het onderste deel van de versnellingskooi getrokken. “Okee, dat wordt opgeven en een taxi bellen”, schiet het door mijn hoofd. Misschien is er toch nog een kans om de boel zodanig te herstellen dat ik op zijn minst de finish haal. Met een inbussleuteltje uit mijn multitool kan ik de derailleurkooi open schroeven en de ketting gelukkig weer op haar plaats brengen. Alleen staat de achterversnelling helemaal scheef. Even proberen of hier überhaupt mee te rijden valt. En waarempel, het lukt nog ook, al zijn de 2 linkse kroontjes van mijn cassette verboden terrein. Ik zal dus bij momenten wat groter moeten trappen. De boosdoener van deze aanslag was ocharme een takje van 2cm lang en zo dik als een potlood.

De laatste 5 kilometer van de wedstrijd zijn een echte afknapper. Het samenvloeien van alle afstanden, de modder en een zelfs bij goed weer onberijdbare helling zorgen ervoor dat een groot deel te voet moet afgelegd worden. We schuifelen allemaal achter elkaar als in een processie. Alleen het allerlaatste stukje over het downhilparcours leverde nog wat fun. In de perfect aangelegde kombochten kon je heerlijk scheuren, tenminste als je niet geblokkeerd geraakte tussen andere deelnemers.
Na 6u35min en in de gietende regen sta ik terug aan de hallen van Malmedy Expo. Door het weer ook nu geen ambiance maar wel Kitty, Zoef en Guy die me met brede smile verwelkomen. Het was een zotte dag met apocalyptische trekjes en bij momenten kreeg ik zelfs de slappe lach bij het zien van zoveel modder. Snel de fiets afspuiten en douchen in een geïmproviseerde douchetent. De omkleed-hal daarentegen was zo groot dat er zelfs auto’s binnen konden.
Vandaag vormde Malmedy een haast perfecte X-Terra-wedstrijd. Het weer heeft niemand in de hand maar over het vernieuwde parcours hoorden we heel wat bedenkingen. Ook de scheiding van de verschillende afstanden was niet optimaal en vooral de finale zorgde voor een wrange nasmaak. Malmedy en de Raid des Hautes Fagnes heeft absoluut veel meer potentieel want dat hebben ze in het verleden al vaker bewezen. Positief is dat de organisatie op zijn website al een vinger op enkele wonden heeft gelegd. Onze verwachtingen zijn dus hooggespannen voor de volgende editie van The Ultimate Bike Race.

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album