Het moest weer lukken. Nadat we dan eindelijk toch een beetje zomer hebben, wordt er net voor onze volgende wedstrijd regen aangekondigd. Blijkbaar gunnen de weergoden ons dit jaar geen droge wedstrijden, want terwijl ‘s morgens vroeg de hemel boven Saalhausen in het Duitse Sauerland nog open was met een schuchter morgenzonnetje, werd de lucht alsmaar donkerder naarmate de start korterbij kwam. Bovendien is het een beetje afwachten hoe de beentjes na de Mongolia Bike Challenge zouden reageren op de lange steile hellingen, in deze Shark Attack marathon krijgen we immers meer dan 3000 hoogtemeters voor de wielen op 95 km.

Niet heel veel volk aan de start van de lange afstand met een geschat startveld van 60-70 bikers en dus begint de startbox pas 5 minuten voor het startuur langzaam op te vullen. We zijn nog op de aanloopstrook op het asfalt als de eerste druppels aankondigen dat we vandaag zeker niet droog zullen blijven. Gelukkig blijft het voorlopig bij enkele losse druppels en kunnen we droog de eerste hellingen aanvatten. Langs de typische Duitse schotterwegen gaat het steeds vrij lang omhoog, om dan kort weer af te dalen. De beentjes blijken in cruise-control mode te zitten, want ondanks het gevoel dat ik aan een degelijk tempo onderweg ben, lukt het helemaal niet om echt door te rijden of eventjes door te trekken op een steiler stuk. In de afdalingen op de soms losse gravel blijft het goede gevoel ook helemaal achterwege, ik heb steeds het gevoel aan het klungelen te zijn, slechte lijnen te kiezen, de putten slecht op te vangen en de bochten verkeerd aan te snijden. Ik heb er dan ook weinig vertrouwen in, en verkies dan maar om iets rustiger af te dalen.

Na goed 1,5u gaan de hemelsluizen zoals verwacht open, en krijgen we de ene bui na de andere over ons heen. We zitten regelmatig in de wolken, waar het zicht beperkt is tot 10m. De gevoelstemperatuur zakt onmiddelijk en alhoewel het niet echt koud is, zit ik na enige tijd toch te rillen op de fiets. In de klimmen kan ik me nog enigszins wat opwarmen, maar in de afdalingen koel ik telkens meer en meer af. Gelukig zijn de afdalingen niet super lang, maar ik begrijp toch niet goed wat er aan de hand is. De laatste maanden hebben we meermaals in harde regen bij veel lagere temperaturen gereden, zonder echt kou te krijgen. En vanmorgen aan de start had ik ook al koud, alhoewel daar geen enkele reden voor was. Misschien ben ik ziek aan het worden? Of is mijn beschermend speklaagske in Mongolie weggesmolten ?
Gelukkig blijft het parkoers, dankzij de schotterwegen, goed berijdbaar. Na iets meer dan 2,5u en 40km zit de eerste lus er op, en de enige highlight tot dusver is een leuke singletrail van ongeveer 500m. Aangezien ik het nog steeds kouder krijg, denk ik er serieus over na om er de brui aan te geven, maar even voordat we voor de 2de keer dezelfde lus opgestuurd worden, stopt het met regenen en wordt het terug iets warmer. En dus rijd ik toch maar verder.

Nu het gestopt is met regenen en de temperatuur terug iets omhoog gaat lossen de wolken snel op en krijgen we geregeld een uitzicht over het landschap. De mist die opstijgt uit de steile, donkergroene valleien van het Sauerland en de flarden van de overblijvende wolken die regelmatig in je gezicht waaien, geven de omgeving iets mysterieus en spannends. Ofwel ben ik al te lang alleen onderweg, want de laatste uren ben ik buiten de bevoorradingspost en af en toe een seingever, geen levende ziel meer tegengekomen.

Als de 2de lus ten einde is, mogen we de berg helemaal af tot in het dorpje, om de laatste lus van 20 km aan de andere kant van de grote weg aan te vatten. Ondetussen is de zon helemaal doorgebroken, en is het aangenaam warm geworden. We passeren eerst nog langs de finish, waarna we via een lange, pokkesteile klim in 1 trek naar de top van de volgende helling rijden. Met nog 15 km te gaan krijgen we als toetje nog de ene singletrail na de andere: eerst steil omhoog via een met wortels bezaaid en gras overgroeid paadje dat zich de kale helling van het recent gekapte bos omhoogslingert tot aan het Alpenhaus, meteen het hoogste punt van deze marathon. De daaropvolgende laatste afdaling gaat voor meer dan de helft via leuke, met wortels bezaaide singletrails langs de bergflank terug naar het dal, waar na 5h54 de finishlijn ligt. Goed voor een 38ste plaats algemeen en een 13de plaats bij de senioren1. Pepe slaagde erin om in de senioren-2 categorie de 3de plaats weg te kapen.

Jammer dat het grootste deel van het parkoers enkel uit schotterwegen bestaat. Het laatste stuk bewijst dat de mogelijkheden voor een gevarieerd parkoers met leuke singletrails wel degelijk aanwezig zijn…

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album