Toen Reevax in 2006 voor het eerst de bij ons nog onbekende marathon in de bossen rond het Betzenthal stadion ontdekte, waren we onmiddellijk dol enthousiast over de leuke trails en het gevarieerde parcours. Maar het was vooral de motivatie en de gedreven aanpak van de mannen en vrouwen van de Rad Sport Club Sankt Ingbert die van het gebeuren een waar feest maakte. Intussen zijn de Saarlanders aan hun 13de editie toe en met de organisatie van het Duitse kampioenschap marathon in zowel 2007 als 2011, hebben ze bewezen dat ze een koers kunnen inrichten. Trouwens ook in 2014 zal de Duitse kampioen marathon hier in Sankt Ingbert worden gekroond. Deze 13de editie krijgt de naam ‘Die Dreizehn steht kopf’.
Ondanks al deze referenties is het verwonderlijk dat de opkomst van de deelnemers dit jaar aan de magere kant is. Vooral voor de marathon van 100 km zijn slechts een dikke 50 deelnemers komen opdagen. De driekwart-afstand eveneens een vijftigtal en voor de halve marathon van 51 kilometer iets meer dan 160 deelnemers. Terwijl wedstrijden in de buurt overstelpt worden door onze noorderburen, waren er in Sankt Ingbert exact 4 Nederlanders aan de start. Misschien moeten de heren van RSC Sankt Ingbert eens brainstormen over hun public relations want deze marathon is veel te mooi om in de vergeethoek te geraken.

Onze theorie dat het steevast begint te regenen als wij een startnummer op onze fiets hangen, wordt vandaag gelukkig ontkracht want ‘die Sabine vom Wetter’ is ons eens goed gezind. Er is droog weer en temperaturen van boven de 20 graden voorspeld en dat doet – neem het van mij aan- wonderen met een mens. Onze zonnecrème en donkere brilleglazen kunnen we echter thuis laten want het grootste gedeelte van de wedstrijd verloopt diep in de dichte bossen.
Gisteren tijdens de voor alle bezoekers gratis pasta-party kennis gemaakt met Isabel en Bruno van CameleonBike uit Zottegem. Op de terugweg van Eurobike zochten ze nog wat leuke trails om de lome beursbenen terug los te rijden en kwamen zo in Sankt Ingbert terecht. ‘Daar gaan jullie zeker geen spijt van krijgen’ verzekeren we hen alvast en wensen hen veel succes op de halve afstand.
Er moge dan weinig deelnemers zijn opgedaagd, toppers als Hannes Genze, Tim Böhme, Karl Platt en Bram Rood weten de race toch naar waarde te schatten en gaan er als de vliegende bliksem van door. Wij, normale stervelingen, zorgen via onze ingebouwde ster-driehoekschakeling dat de aanloopstroom van onze wedstrijdmotor niet te groot wordt en zullen het toerental pas later langzaam opdrijven. Voor de niet technische lezers verwijs ik graag naar Wikipedia onder de titel ‘ster-driehoekschakeling’.
Amer drie trails ver in de race zie ik op een smalle maar snelle singletrail-afdaling even verderop een kerel met zijn fiets uit de kant gekropen komen. Dat is toch die gast die mij enkele minuten eerder met een rotvaart voorbij is gestoken, denk ik bij mezelf. En inderdaad, het is hem. Net als ik hem passeer zet hij zijn vehikel terug op het juiste spoor terwijl ik hem in het voorbijrijden vraag of alles ok is. ‘Alles in Ordnung’, roept hij me toe, ‘nur ganz unnötig und dumm im Dekor gelandet’, voegt hij eraan toe. Vrij vertaald iets van ‘Ik ben een stom kieken dat ik op zo een gemakkelijk stuk met mijn lompe botten op mijn smikkel ben gegaan’. We kunnen er gelukkig allebei om lachen, maar onze temperamentvolle Duitser draait het gas toch ietwat terug.
De verkenning van ongeveer de helft van het parcours op zaterdag heeft zo zijn voordelen. We kennen nu welke secties door de regen van de voorbije weken geerodeerd zijn en welke lijnen we best kiezen of vermijden. Ook schakelen op het juiste moment gaat iets nauwkeuriger als je daags tevoren het parcours al hebt aangevoeld. Met een dergelijk klein startveld is het de hele dag nagenoeg alleen koersen. Het is jij en je fiets tegen de omgeving van hellingen, afdalingen, wortels en kiezel. Geen hinder van andere rijders, maar ook amper een extra adrenalinestoot door de wisselwerking met de concurrentie.
De seingevers en seingeefsters onderweg zijn vaak erg vriendelijk en moedigen ons vurig aan. Toch moet er ook gezegd worden dat er een tendens aan het ontstaan is waarbij seingevers steeds meer op hun post zitten te GSM’en of via hun smartphone aan het communiceren zijn met hun vrienden. Het zal wel de moderne tijd zijn zeker, maar in mijn ogen is dat allerminst een gunstige evolutie. Misschien wordt ik wel oud ? Ik rij hier tenslotte in de senioren 2 – categorie. Enfin, soit!
Wat me ook nog is opgevallen is dat dit jaar de grappige cartoons ontbraken die langs het parcours de speciale secties aanduidden. Waar zijn bordjes met ‘Hans-Peters Kniebrecher’, ‘Bomber-Abfahrt’, ‘Präsidententrail’ en ‘Totenkopf-Abfahrt’ gebleven ? Zijn ze die vergeten of is iemand er mee wandelen gegaan ? Wij vonden het vroeger alvast een leuk idee, die cartoons.

Na iets meer dan 2 uur en 20 minuten heb ik er de eerste ronde van 51km opzitten en na een doortocht door de feesttent kunnen we aan het tweede couplet beginnen. Snel nog even een vanmorgen klaargezette Performance-bidon meegritsen en op naar de volgende trails. Deels door het mooie weer, maar zeker ook door het leuke parcours, maar ik heb er vandaag echt zin in en wil graag een goed resultaat neerzetten. In de eerste ronde heb ik dan ook geregeld een hoog tempo gereden en vaak kort bij of soms zelfs wat over mijn limiet gegaan. En of ik dat in de tweede ronde gevoeld heb? Vaneigens! Op exact dezelfde helling branden de beentjes nu net dat tikkeltje meer als tweeenhalf uur geleden en soms moet de versnelling toch net een tandje kleiner gekozen worden. Maar de afdalingen daarentegen gaan dan weer net iets vlotter, vermoedelijk door de bijkomende parcourskennis.
Leuk en het onthouden waard is steeds de korte maar spectaculaire afdaling langs enkele rotsgrotten en ook een vervaarlijk uitziende drop in de buurt van het dorpje Hassel. De aanwezige ramptoeristen moedigen je weliswaar aan, maar je ziet ze tegelijk hopen dat er af en toe eens een rijder op zijn snuffel gaat. Dat laatste gunnen we hen helaas niet, want dat is slecht voor de uitslag, de fiets en vooral voor de snuffel. Om nog maar van het ego te zwijgen.

Met nog amper 5 kilometer te gaan duikt voor de tweede en laatste keer de 20% steile ‘Kahlenbergauffahrt’ op. Een weliswaar erg steile asfaltklim, maar dat is nu net spek voor mijn bek. Net voor me zie ik nog enkele renners van de lange afstand naar boven kruipen. Het is uren geleden dat ik nog iemand heb kunnen inhalen. Dus ik zet me dan ook recht om ‘en danseuse’ de berg en de concurrentie met een groot verzet te lijf te gaan. Maar dan wil plots mijn rechter musculus sartorius – kleermakerspier voor de vrienden – alle aandacht naar zich toetrekken. ‘Ik ben er ook nog’ moet die verrekte vezelstreng gedacht hebben en stuurt zonder verwittiging een onophoudelijke en hevige pijnscheut naar mijn intussen gechambreerde hersenpan. ‘Verdikke, nu toch niet, ik heb nu geen tijd !’ vloek ik bij mezelf. ‘Ga op een ander spelen’ grommel ik naar mijn bovenbeen. Ik zie enkele toeschouwers me vreemd aankijken en beantwoord hun blik met dezelfde domme smoel. Met alle moeite van de wereld tracht ik de vervloekte kramp in mijn rechtse bovenpoot de baas te blijven als plots ook zijn jaloerse tweelingbroer aan de linkerkant moeilijk begint te doen. ‘Krijg nu helemaal wat’, denk ik bij mezelf. Seffens sta ik gewoon met twee gestrekte benen geparkeerd en dat terwijl de finale van de koers net in volle gang is. Snel snel trek ik de zekeringkast in mijn bovenkamer open en zet de zekeringen van enkele pijningangen af zodat ik niks meer voel. ‘Nè, gedaan met spelen! Er moet hier gekoerst worden’ geef ik sartorius L en R de volle laag. ‘Straks mogen jullie nog eens aan het venster komen piepen, maar tot ik over de streep ben, in jullie kot !’. Alsof ik over eieren aan het lopen ben, zo loop ik voorzichtig maar toch met voldoende force op de pedalen en langzaam twee concurrenten voorbij. Gelukkig weten die gasten niet dat ik twee opspelende sartoriussen meevoer, want anders maakten ze me wellicht ter plaatse af. Op kousevoeten kan ik echter langzaam wegrijden en aangemoedigd door een bende luidruchtig trommelende supporters werk ik de laatste echte helling af. Nu is het alleen nog enkele trails en een technische finale van 1 kilometer.
De trails gaan goed en de streep komt met rasse schreden dichterbij. Nog een stuk verbrokkeld asfalt en dan een scherpe 180 graden bocht naar rechts om de laatste technische krokels aan te vatten. De laatste kilometer is een wild kronkelend cross-country-parcours tussen de bomen waar steeds weer geremd en geaccelereerd moet worden. Hier en daar een diepe kuil die je in moet duiken en weer uit moet rijden. Ik hoor achter mij dat iemand me aan het inhalen is en wil dit kost wat kost vermijden. Maar het vet is duidelijk van de soep en de sartoriussen liggen nog steeds op de loer. Deze finale is weliswaar leuk, maar je hebt heel wat explosiviteit nodig om er snel doorheen te komen. Nog amper 300 meter van de finish en ik heb letterlijk de hete adem van mijn belager in mijn nek. Ik zou trouwens gezworen hebben dat die kerel gisteren look gegeten hat, maar dat is nu niet aan de orde. Een eerste inhaalpoging kan ik counteren door me breed te maken en de deur, zoals dat heet, dicht te doen. Maar ik wil natuurlijk niet dat die kerel seffens mijn deur uit het kozijn rijdt en bovendien zit die gast in een jongere leeftijdscategorie. We zijn dus blijkbaar aan het duelleren voor de eer. Om geen accidenten te maken doe ik bij een tweede aanval de deur niet dicht en moet dan ook met lede ogen en pijnlijke benen aanzien hoe ik wordt voorbijgestoken. So what, ik ben immers senioren 2 en hij een stuk jonger.
Met amper 6 seconden achterstand rij ik over de finishlijn en zoek mijn concurrent op om hem te feliciteren met het gewonnen duel. ‘Gratuliere’, schud ik hem de hand ‘aber du bist bestimmt eine andere Altersklasse, oder ?’ spreek ik hem aan. ‘Nein, genau die gleiche !’ repliceert hij met een niet te onderdrukken grijns op zijn gezicht. ‘’t Is toch nie waar, zeker. Zit die gast nog in mijn categorie ook, terwijl ik dacht dat hij jonger was’. Verdikke dan had ik misschien toch harder moeten vechten met het risico op een gezamelijke valpartij. Zes seconden! Miljaar, miljaar! Terwijl vreugde en ontgoocheling en de verschillende koerstaktieken als een tornado door mijn hoofd wervelen, gaat er plots een belletje … ‘Wie daar ?’ vraag ik in gedachten. ‘Het zijn wij, uw liefste sartoriussen …’ Ahhhhhaaaaaaaaaaa !!!!

Kroki komt na 5u21 over de streep en vond het ook zwaar en ik herken me voor een groot deel in zijn koersrelaas. Zijn tijd levert hem een 5de plaats op bij de senioren-1 van de fun-categorie. Ikzelf word nipt tweede (grmpfffff!!) bij de senioren-2 met licentie maar er is helaas geen podiumceremonie voor deze categorie. Leuk detail: tijdens een gesprekje aan de finish zal blijken dat de kerel die ik in de eerste ronde uit het decor heb zien kruipen in augustus zo maar even wereldkampioen roeien in een 8-mans boot werd in het Bulgaarse Plovdiv. En dan nu effe hossen door de bossen van Sankt Ingbert op een mountainbike. Dat noemen ze dan een multi-talent, zeker ?
Kroki en ik wisselen nog wat ervaringen uit en koersincidenten worden besproken. De sleutelplaatsen worden nogmaals aangehaald en ondanks de zware wedstrijd zijn we het er beiden over eens dat het een erg leuke race was. Het blijft voor ons onbegrijpelijk waarom er zo weinig deelnemers zijn.
We laten het echter niet aan ons hart komen en trakteren onszelf op een lekker ijshoorntje van Eis Louis. Eentje met 3 groooote bollen. Likken maar en hopelijk blijven de krampen weg !

Pepe

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album