Wiemeringhausen is volledig onbekend op de kaart van Google, maar er wordt wel de Langenberg marathon georganiseerd. Na wat verder graven in het internet, blijkt dit pietlullig dorpje in het Duitse Hochsauerland te liggen, ongeveer halfweg tussen Willingen en Winterberg te liggen. Dat klinkt alvast bekend, maar daar wordt een mens niet meteen vrolijker van. Willingen en Winterberg staan bij ons in de boeken namelijk bekend als slecht-weer-oorden. Per uitzondering is het daar eens goed weer tijdens het marathon-weekend. Het lijkt een ziekte van de hele streek te zijn, want om op vrijdagavond richting Duitsland te reizen, hadden we beter de boot genomen in plaats van de auto. De Duitse autostrade lijkt namelijk meer op een kanaal, met het water dat tot aan de lippen van de bumpers staat. Desondanks zijn we toch slechts een uurtje later dan gepland ter plaatse in ons Gasthof in het naburige dorpje Assinghausen. Onze eerste vraag aan de jonge dame die ons verwelkomt luidt dan ook: “Wie sieht es morgen mit das Wetter aus?”, en het antwoord is ven kort als ontnuchterd: “Nicht gut !”

Op zaterdagmorgen blijkt het weer dan toch nog mee te vallen. Het is weliswaar zwaar bewolkt, maar voorlopig droog, en volgens de weersverwachtingen zou de voormiddag slecht zijn, en de namdidag wat beter. Na een uitgebreid ontbijt, springen we dan ook op onze fiets om de streek wat te verkennen. Het lijkt ons niet heel verstandig om vandaag al te gaan modderploeteren, en dus nemen we de rustige Ruhr fietsroute tot in het 17 km verder gelegen Winterberg. Het gaat steeds vals plat bergop via kleine asfaltwegjes of gravelwegen en ondanks het guur uitziende weer, is het best aangenaam fietsen. Na een klein uurtje zijn we dan in Winterberg aangekomen, maar veel tijd om het toeristsche stadje te verkennen is er niet. De hemelsluizen gaan dan toch open, en we vluchten het eerste de beste cafe in, dat aangeprezen wordt met een grote keuze aan zelfgebakken taarten. De volgende tegenslag laat niet lang op zich wachten: geen taart vandaag! Doemme toch ! Anderzijds is dat nog niet zo slecht, aangezien we sportief nog niet veel uitgezet hebben vandaag. Eén koffie worden er twee, gevolgd door nog eentje, en nog eentje, en nog… na 3 uren weliswaar droog te zitten terwijl het buiten nog altijd bakken water giet, is het tijd om het plan te veranderen: de menukaart erbij halen, want ondertussen hebben we ook honger gekregen

Nog een klein uurtje later, als er net een bakje water per seconde minder valt, nemen we dan toch een stoere beslissing: we rijden door de regen terug naar Assinghausen. Windvest, regenvest, handschoenen, alles wat we bij hebben, trekken we aan. Al na enkele 100 meter zijn we doornat en stijfbevroren. De temperatuur is tot slechts enkele graden boven nul gezakt, doornat, en daar de rijwind van de afdaling nog bovenop, en binnen enkele minuten begint alles te pitsen van de koude. Langs de grote weg gaat het zo snel mogelijk richting warme douche. En we hadden het uiteraard kunnen denken, net als we 25 minuten later Assinghausen binnen rijden, stopt het dan toch met regenen. Tja, als we die 25 minuten in Winterberg nog gewacht hadden, was het 100% zeker nog niet gestopt. De warme douche deed eens zoveel deugd, en voor zondag wordt er alvast goed weer voorspeld: droog en zonnig !

Eindelijk eens een marathon naar mijn standaards, want de start is pas op 11u. Voor een keer eens niet opstaan op een ontieglijk vroeg uur om toch te proberen een pistoleke in uw maag te stoempen, maar tijd genoeg om rustig uit te slapen en te ontbijten. De weersvoorspelling klopt voorlopig wel nog maar voor de helft: alles zit potdicht, maar het is voorlopig wel droog.
En net op het moment dat we willen vertrekken naar de start, vallen dan toch de eerste druppels. Met de ervaring van gisteren in het achterhoofd, ben ik binnen enkele seconden terug op de kamer, en even later terug beneden met extra overschoenen, regenjas en warmere handschoenen. Mij zullen ze geen 2 keer hebben dit weekend. Gelukkig duurt het gedruppel niet lang, maar er blijft wel een ijzige wind staan. In de startbox doen we ons best om niet uit ons vel te bibberen. Het is duidelijk dat de zomer voorbij is en de winter nadert.

Om 11u worden we dan los gelaten, samen met bijna 700 anderen, voor 1 of 2 rondjes rond Wiemeringhausen. Wij uiteraard voor 2 rondjes, samen goed voor 80 km en 2000 hoogtemeters. Maar eerst een kort opwarmronde om het peleton uit elkaar te trekken, een goeie kilometer langs een gravel weg bergop en dan weer afdalen naar de grote weg, om dan met 50km/h terug langs de start te vliegen en voorgoed vertrokken te zijn. De eerste klim naar de top van de Langenberg is meteen de langste, goed 4 km lang en 400 hoogtemeters te overbruggen. Ondanks de mist waarin de Langenberg zich verstopt heeft, heb ik al lang geen kou meer. De hartslag zit zowat tegen het plafond, de eerste zweetdruppels parelen stilaan op mijn voorhoofd en lopen langzaam langs mijn gezicht naar beneden. Ik besef dat ik eigenlijk over mijn toeren aa nhet gaan ben, maar ja, wat doet ga als er zo een nummerke op uw stuur hangt

Gelukkig komt de skilift bovenop de top van de Langenberg in zicht, waar de gravel meteen over gaat in een bospad bezaaid met gladde wortels. Na enkele honderden meter hotsebotsen en schuiven wordt het einde van de eerste trail bezegeld met een onvervalste baggerzone. Gelukkig niet lang, en ook niet zo erg, maar ik hoop toch stillekes dat er niet teveel van die stukken inzitten.
In de lange, snelle afdaling over gravel en boswegen heeft er zich een klein groepje gevormd waar ik in de kleine stukjes bergop steeds moeten aanklampen of zelfs lossen, maar in de afdalingen telkens zonder moeite weer vooraan kom. Ondertussen komen we aan de 2de bevoorrading die meteen het begin van de 2de klim aangeeft. Slechts half zo lang en half zo hoog als de eerste betekent dat we pijnlijk snel de Olsberg bedwongen hebben. Vanaf nu verandert het parkoers: de brede gravelwegen zijn in de minderheid en worden gewisseld voor singletrails in het bos en langs de weides. Korte afdalingen bezaaid met wortels worden afgewisseld met korte steilere klimmetjes. En verrassend genoeg na de zware regen van de voorbij dagen blijkt alles er behoorlijk droog bij te liggen. Het blijft steeds op en af gaan en aan het einde van de eerste ronde moet ik mijn metgezellen laten rijden. Ik voel dat de krampen niet ver af zijn, en met nog een volle ronde te gaan, is dat volgens mij geen goeie zaak.

Bij het ingaan van die 2de ronde vallen 2 dingen meteen op: ten eerste is er ineens veel minder volk onderweg en ten tweede is die eerste klim precies steiler dan daarstraks. Ik moet een tandje kleiner, dat is niet goed voor de moral, en ben dan ook blij als ik de skilift weer zie opdoemen, ondanks het feit dat ik enkele plaatsen opschuif, en zelf slechts 1x ingehaald wordt. De lange afdaling die volgt betekent immers een welgekome pause voor de verzuurde spieren, terwijl een schuchter zonnetje de omgeving wat probeert op te warmen. Ik rijd zowat driekwart van de 2de ronde alleen, als dan op ene kort klimmetje van 500m in eens een hele bende komt aansluiten. Game over, denk ik bij mezelf, want als de anderen zo vlot terugkomen, dan is het licht bijna uit. Maar ik geef me niet zomaar over, en hang mijn wagonnetje aan bij de eerste die voorbijkomt. Het is echt alles uit de kast halen om enigszins te kunnen volgen, en ik bengel dan ook meer op 10m dan in het wiel te zitten. Maar toch, de anderen die teruggekomen zijn, volgen bijna allemaal op grotere afstand.

Op 5 km van de finish zijn we dan met 3 “ongeveer” samen. We moeten elk al eens enkele fietslengtes laten, maar echt wegrijden zit er ook voor niemand in. Op 1.5km van de finish, in 2de stelling, heeft mijn voorganger het lastig om tempo te houden op een hobbelig pad tussen 2 weiden. Bij de eerste mogelijkheid ga ik er dan ook voorbij, voer het tempo terug op, en op het laatste asfaltklimmetje 1 km voor de finish speel ik alles of niks door op de buitenplaat omhoog te willen rijden. Nog voor ik helemaal boven ben, ontploffen mijn benen, regent het melkzuur en moet ik het tempo laten zakken. Op het volgende vlakke stuk verwacht ik elk moment om terug ingehaald te worden, maar het blijkt dat de anderen het opgegeven hebben en op zowat 50m volgen. Nog wat gekronkel door het dorp later, ben ik dan eindelijk aan de finish, met 14 seconden voorsprong op mijn eerste metgezel. Gelukkig ook in de senioren 1 categorie, zodat ik niet voor niets in de zure regen gereden heb.

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album