Het is exact 20 jaar geleden dat ik nog aan de start stond van de Ardennes Trophy, door allerlei omstandigheden heb ik in 1993 mijn laatste wapenfeit in La Reid gepleegd. En dit jaar was het alweer kantje boordje. Net voor de afreis naar de Joberg2c nog snel ingeschreven, maar dan vorig weekend met griep en zware luchtwegeninfectie van Zuid-Afrika teruggekeerd. De koorts is al enkele dagen gaan liggen, maar de productie van de fluo-groen-gele jongens is nog steeds in volle gang, en het was dus wat afwachten hoe vlot de hoogtemeters verteerd zouden worden. Komt daarbij dat het weer al de hele week op nat staat, met een  hoogtepunt gepland op de dag der Trophy. Deze doet ineens ook dienst als Belgisch Kampioenschap marathon, persoonlijk heb ik daar geen enkele interesse in (ge moet daarvoor zo een papierke bij den bond hebben), maar het parkoers is alleszins marathonwaardig.

Op maandagmorgen dus vroeg uit de veren, Pepe en Stekkie oppikken in Bekkevoort, om dan koers te zetten richting Ardennen. Stekkie rijdt zijn eerste marathon EN voor het eerst in de Ardennen, met de Ardennes Trophy meteen een klepper. Onderweg al wat lichte regen, de weersvoorspellers lijken gelijk te krijgen. We zijn goed op tijd ter plaatse, zowat bij de eersten, maar we zijn toch geklopt door Marv. Reevax supporter van het eerste uur en in een vorig leven nog Reevax fotograaf, had een vrij weekend en besloot om ook naar La Reid af te zakken om nog wat Reevaxers op de gevoelige plaat vast te leggen. Leuke verrassing !
Binnen de kortste keren hebben we onze startnummers en staan de fietsjes klaar voor het verwachte modderfestijn.

Onder een lichte regen wordt Pepe samen met alle andere tricolore strijders om 9u30 losgelaten, terwijl Stekkie en ikzelf nog 5 minuutjes geduld moeten hebben. Maar dan mogen ook wij aan de opdracht beginnen. Meteen na de lange startklim is het duidelijk dat het vandaag baggeren wordt. Al na enkele kilometers zijn we onherkenbaar en de regen van de afgelopen week heeft het parkoers herschapen in 1 grote, vettige, glibberige modderpoel. Ik ben continu en bijna hopeloos op zoek naar grip, mijn bike gaat overal naartoe behalve in de richting waar ik wil. De afdalingen liggen er superglad en gevaarlijk bij, het lijkt meer op skien dan fietsen, en ik besluit dan ook al snel om in deze omstandigheden een voorzichtig tempo te rijden, daarbij krachten sparend voor de vele hoogtemeters die nog volgen, en de afdalingen op het gemakske aan te pakken. De eerste 15 km speel ik zo nog haasje over met Stekkie, maar als dan op een steile helling mijn achterwiel wel vlotjes blijft ronddraaien, maar ikzelf geen centimeter vooruit ga, is hij voorgoed uit het zicht verdwenen. Net als die honderden anderen die me continu voorbijsteken. Zelf inhalen is er niet bij, ingehaald worden daarentegen des te meer.

Na een goeie 20 km passeren we terug aan de start en voor velen is dit blijkbaar het moment om er de brui aan te geven. Toegegeven, ikzelf ben ook nog op zoek naar de fun in dit modderbad, maar aangezien we nu toch al vuil zijn gaan we maar door. Anderen betalen in beautycenters honderden euros om wat modder op hun lijf te laten kwakken en enkele uren te laten trekken in een poging om er jonger uit te zien, en aangezien bij mij de leeftijd ook al begint aan te tikken, kan ik dergelijke verjongingskuur best gebruiken
Enkele kilometers verder komt slecht nieuws de berg omhooggewandeld: Pepe die te voet op weg terug is naar de start. “Stukken?”, vraag ik snel wanneer ik hem passeer. “Nee, gevallen en knie kapot”, krijg ik als antwoord. Blijkt er een serieuse jaap in de knie te zitten, waar op het eerste zicht ongetwijfeld naald en draad aan te pas moet komen. Einde verhaal dus.

We skien verder, en het is steeds weer voorzichtig kracht zetten op de pedalen om het achterwiel niet te laten doorslippen in de klim, en voorzichtig sturen in de afdalingen om het voorwiel niet onderuit te laten gaan. Op de gladste stukken is er geen houden aan, en moet ik zelfs te voet oppassen om niet in het decor te belanden. Ondertussen werkt derailleur ook maar halftijds meer en blijft de ketting geen 2 meter aan een stuk op hetzelfde tandwiel van de cassette liggen, hoeveel ik de derailleur ook probeer bij te regelen. Frustrerend. En het weer blijft even troosteloos. Enig lichtpuntje voorlopig is de lekkere rijsttaart aan de bevoorradingen. Tja, de liefde van de man gaat door de maag, dat geldt ook voor de liefde voor de fiets
Maar zie, in de 2de helft zijn er geregeld stukken die beter bollen, stopt het met miezeren en komt er af en toe zowaar een schuchter zonnetje tevoorschijn. En ik ben me ondertussen al een tijdje aan het amuseren. Ik denk bij mezelf dat er bij vele mountainbikers toch een rare kronkel in de hersenen zit als je je amuseert in dergelijke omstandigheden. De hellingen blijven mekaar wel in sneltempo opvolgen, telkens aan de voet netjes aangekondigd met nummer, lengte en gemiddelde stijgingspercentage. Kwestie van te weten waar je aan toe bent, en die nummers zijn wel handig, want er zijn 18 hellingen aangekondigd, maar ik ben ondertussen de tel kwijtgeraakt en niet meer teruggevonden in de modder.

De 2,5 km lange slotklim nr 1 dient zich pas op 4 km van de finish aan, gaat grotendeels over singletrail en blijft eigenlijk doorgaan tot aan de finish. Een mooie, maar zware finish van een zware wedstrijd, die door de omstandigheden nog veel zwaarder werd. Getuige daarvan de uitslag, waar minder dan de helft van de starters de finish bereikte. Het voorzichtige tempo zorgt ervoor dat, ondanks de ziekte afgelopen 2 weken, ik na 6u38 in relatief goede toestand over de streep kom. De beentjes zijn natuurlijk wel moe
Ook Stekkie overleeft deze modderslag zonder veel problemen en is dus met glans geslaagd voor zijn marathon-doop.

Kroki

Uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album