Vrijdagavond, einde van een vierdaagse werkweek. Snel, snel de auto overvolproppen met kilo’s ‘bikestuff’ en als de gesmeerde bliksem richting Schwarzwald, zuidwest-Duitsland. Als we even vóór negenen de A8 verlaten en de laatste kilometers met bestemming Bad Wildbad aanvatten schrikken we van de plots kelderende buitentemperatuur. Met amper 2,5°C op het autodisplay kijken Stekkie en ik mekaar verontrust aan. ‘Verdikke, dat kan men moeilijk warm noemen!’. De Duitse meteo – die we de laatste dagen steeds opnieuw, met voor de zoveelste maal bij elkaar gescharrelde frisse moed raadpleegden, hield helaas ‘Fuss bei Stück’ en beloofde weliswaar een quasi droge zaterdag, maar tegelijk ook een koude en natte wedstrijd-zondag: temperaturen tussen 2 en 7 °C en regenkans 100%. We konden dus niet zeggen dat we niet gewaarschuwd waren.

Dat Bad Wildbad een kuuroord is zullen we geweten hebben. De concentratie aan Benidorm Bastards was immers duidelijk boven gemiddeld. Behalve door revaliderende medemensen, worden de straten in Wildbad ook nog onveilig gemaakt door een uit de kluiten gewassen tram die het centrum doormidden snijdt. De spectaculairste figuranten in de zijn de zwermen van als Ninja Turtles uitgedoste freeriders en downhillers, die in het locale Bikepark hun grenzen en tanden trachten te verleggen.
Na een krakend vers ontbijt en de bijhorende liters koffie trekken kersverse teamgenoot Stekkie, Kroki en ikzelf de bossen in voor een parcoursverkenning. Voor het eerst sinds lange tijd rijden er weer drie identiek uitgedoste Reevaxers door het groen. Een heerlijk gevoel. En ook het weer zit mee want al snel beginnen we één na één te chambreren, te chaufferen en te transpireren. De zon is van de partij en het fototoestel nooit ver weg. Het parcours is net geen dertig kilometer lang en bevat behalve een drietal secties weinig technisch moeilijkheden. Op de lange afstand van morgen zullen we de ronde drie maal mogen afleggen om zo 90 kilometer en 2200 hoogtemeter aan elkaar te breien. Ondanks de regen van de voorbije dagen is de ondergrond best berijdbaar, maar daar zit het grote aandeel schotter voor veel tussen. De weinige bostrails zijn wel vettig, maar op dit ogenblik nog goed haalbaar.

Stekkie kampt al van vrijdagavond met rommelende darmen. Zou ons aanbod voor Reevax-stagiair hier voor iets tussen zitten ? We mogen hopen dat we die arme jongen toch niet de stuipen op het lijf gejaagd hebben. Of is het pre-race-stress ? Het aroma wat tussen de spleten van de lambrisering van het kleinste kamertje van ons appartement ontsnapt, is in ieder geval meer dan voldoende reden om het rampenplan in Bad Wildbad en omgeving af te kondigen. Gelukkig zijn Kroki en ikzelf wel wat gewoon en zoals het echte ploegmakkers betaamt gaan we samen door dik… en dun. Snuiven maar !

Zondag, wedstrijddag:
Dit is het soort wedstrijden waar teammaatje Kroki echt van houdt: start om 10u30 en dus pas opstaan om 8u. Voor normaal werkende mensen is de dag dan al half en is men al aan zijn eerste tussendoortje en zijn elvendertigste toe. De zon van gisteren is met de noorder vertrokken en er hangt een dikke, onheilspellende mistlaag in de vallei van de Enz. Zo heet trouwens die lawaaierige ondiepe beek die hier door de stad stroomt en er gedurig voor zorgt dat mijn blaas om het half uur de aandacht vraagt.

Nee, zeker geen lange broek, want dat is voor Sisi’s en bovendien zuigt de stof zich bij regen helemaal vol. Wij zijn echte Flandriens en naar het schijnt de dappersten onder de Belgen, dus met een extra laag blinkende vaseline op de benen moeten we het wel rooien. Handen en voeten worden als in de winter in neopreen verpakt en voor het geval dat, steken we elk nog een plastic regenjasje in onze achterzak. Juu met de geit en richting start aan de sportterreinen van FV Wildbad.
De opkomst is bijzonder matig maar dat was met de voorspelling ‘von die lokale Sabine Haagedorn’ natuurlijk geen verrassing. Behalve een verstrooide enkeling of een koppel ontoerekeningsvatbaren blijken wij zowat de enige met blote billen te zijn. ‘Komaan eh gasten, niet flauw doen, we zijn tenslotte mountainbikers’. De Benidorm Bastards vinden het alvast geweldig en gniffelen zich warm.
En laat nu net ‘WARM’ het bijvoeglijk naamwoord zijn wat ik de komende uren het meest zal missen.

In drie schuifjes starten in totaal amper 486 deelnemers voor respectievelijk drie, twee of één ronde. De voltallige Reevax-ploeg gaat vanzelfsprekend voor de volle pot en hopelijk neemt junior Stekkie dit met zijn darmperikelen niet al te letterlijk.
De temperatuur scheert alles behalve hoge toppen en we moeten ons tevreden stellen met iets van een 6 graden. Maar het is tenminste droog en tijdens de startklim kunnen we ons op zijn minst wat warm rijden. De gapende vleeswonde aan mijn linkerknie – souvenir van een tuimelperte in de Ardennes Trophy van vorige week – heb ik de voorbije dagen twee maal daags als een zorgzame moederkloek verzorgd om ontstekingen te voorkomen. Om verder onheil te vermijden heb ik vanmorgen de vleeskrater met speciale medische 3M-plasticfolie hermetisch van de boze buitenwereld afgeplakt. Een waterdichte, transparante, professioneel aangebrachte en bombproof-zittende pleister siert dan ook mijn blote linkerknie. De concurrentie zou voor minder rechtsomkeer maken.
Ondanks het klimwerk raken de stijve spieren moeilijk opgewarmd en ook mijn handen voelen door de kou stram aan. Tot zo ver het goede nieuws want de eerste ronde is nog niet ten einde of het begint hier in Wildbad te ‘drasjen’. Geen apocalyptische stortregen, maar een lichte drizzle, zo eentje waar je tijdens een doordeweekse hittegolf als naar een frisse Spa-bruis naar zou snakken. Heel ander verhaal bij temperaturen rond de 4 graden en een ijzige noorderwind. Al gehoord van iets als de ‘Wind Chill Factor’ ? De exacte definitie moet je zelf maar eens opzoeken, maar ik kan je verzekeren dat de combinatie van koude, regen en wind een mens letterlijk de daver op het lijf jaagt. Steeds meer koelt mijn lichaam af en steeds minder slaag ik erin om, zelfs tijdens het klimmen, voldoende warmte te produceren om dit effect tegen te werken. Tot overmaat van ramp kiest even later ook mijn met zoveel liefde en zorg aangebrachte knielapje het hazepad. Geloof het of niet, maar die 0,2 millimeter dikke en 10 bij 10 cm grote pleister leek toch een beetje de warmte in mijn kniegewricht vast te houden.

Op de technische passages worden het door de aanhoudende regen steeds meer oppassen voor onverwachte glijpartijen en ‘sorties-de-parcours’. Wat gisteren nog dikke fun was, is vandaag met verstijfde en verkrampte spieren sakkeren en sukkelen.
Intussen is het drizzelen overgegaan in malse regen en ik kan mijn ogen amper geloven wanneer ik tegen een donkergroene achtergrond van dennebomen plots witte sneeuwvlokken naar beneden zie dwarrelen: ‘Auch Dass noch !’, mompel ik bij mezelf. Onderhand ben ik helemaal doorweekt en kletsnat tot op mijn vel. Het kan amper nog 2°C zijn al durf ik dit een eerder positieve inschatting noemen. Mijn handen in mijn kletsnatte handschoenen voelen als ijsklompen en ik heb amper nog gevoel in de vingers. De slechte doorbloeding in mijn 10 geboden maken het alleen nog erger en het gaat zelfs zover dat ik op een gegeven moment, bij het dichtknijpen van mijn rechter-achterrem, niet eens voel dat ik met mijn wijsvinger de remhendel niet mee heb. Als dat maar goed blijft gaan ?
Van koersen in al lang geen sprake meer. De focus ligt nu helemaal op overleven. Jezelf moed invloeken, met adrenaline-stoten trachten je lichaam op te warmen en de kou uit je lijf trachten te roepen. Het moet een vreemd gezicht geweest zijn. Ik voel langzaam maar zeker mijn lichaamstemperatuur dalen en wanneer in de volgende afdaling mijn voorwiel begint te slingeren blijkt dit niet te komen door een slag in het wiel of een losse snelspanner. Nee, ik ben gewoonweg ongecontroleerd aan het schudden en beven en maak daarbij onverwachte stuurbewegingen. Ik begin me te realiseren dat dit geen goed einde gaat kennen want we zijn pas in de tweede helft van de tweede ronde. Cirka 50 kilometer afgelegd, maar nog minimaal 2 uur te gaan. Hoe sterk mijn mentale wil om door te zetten ook is, als ik niet ingrijp dan zal het niet lang meer duren of mijn lichaam smijt de handdoek. Tilt !, Game Over !, Over and Out ! Hypothermie of onderkoeling staat voor de deur. Het is me in al die jaren nog niet vaak overkomen dat ik vrees voor een lichamelijke ondergang, maar deze keer voel ik dat de grens niet ver meer af is. Er zit dus maar één ding op en dat is zo snel mogelijk mijn plastic regenvestje aantrekken en hopen dat zo het lichaamswarmteverlies beperkt wordt. Sneller gezegd dan gedaan. Ik stop bij de volgende brede bocht en tracht het opgerolde jasje uit mijn achterzak te grabbelen. Dat lukt nog net; maar met verkleumde vingers en het gevoel alsof je bokshandschoenen aan hebt een 2 millimeter breed elastiekje eraf halen en vervolgens een rits opentrekken is heel ander koek. Als de meest onhandige Harry sta ik minuten lang te klungelen om het jasje eerst open, dan aan en vervolgens weer toe te krijgen. Ik denk dat ik wel tien keer opnieuw geprobeerd heb op de twee ritshelften in elkaar te steken en dicht te ritsen, maar telkens weer schoot die miserie terug uit elkaar. Mijn gevloek maakte me wel niet handiger, maar ik kreeg er tenminste een ietsiepietsie warm door. Uiteindelijk win ik de strijd tegen het regenjasje, rits het helemaal dicht en hoop zo om de eindstreep te kunnen halen.

De trail-passages zijn intussentijd herschapen in papperige modderstroken en de wortels en stenen liggen er verraderlijk glad bij. Ondanks de koude moet ik blijven concentreren want in deze situatie nog eens neergaan en gewond raken is helemaal dodelijk. Ik tel de kilometers af en besef dat ik de voorbije uren bijna uitsluitend ben bezig geweest met mijn lichaam warm te houden. Eten en drinken is er bij al deze ellende nagenoeg overgeschoten en mede door de koude voel ik dat mijn spieren richting krampen neigen. Het is dus voorzichtig omgaan met de krachten en balanceren op een slappe koord. De beproeving duurt uiteindelijk 4u43min en ik kan amper beschrijven hoe blij ik ben dat het erop zit. Nu alleen nog trachten zo snel mogelijk ons appartementje te bereiken, alle natte kleren uit te trekken en tot rust komen onder een warme douche. Hopelijk komen mijn mijn teammakkers ook snel aan. “Wat doe jij hier ?”, schrik ik wanneer Stekkie proper gewassen de deur van het appartement voor me open doet. De arme stakker kreeg tijdens de wedstrijd steeds meer last van zijn opspelende darmen en moest zelfs tot twee maal toe in het struikgewas gaan zitten, iets wat je met dit weer echt niet voor je plezier doet. Uiteindelijk maakte hij toch nog knap twee ronden vol maar toen was alle fut er letterlijk uitgelopen en was binnenrijden de enige optie. Onze nieuwbakken teammakker heeft er echt wel het jaartje uitgekozen om met mountainbike te beginnen. Zoveel rotweer. Een mens zou voor minder overschakelen op dammen of biljarten.

Een twintigtal minuten later komt ook Kroki heelhuids maar evenzeer doorweekt bij het appartement aan en ondanks de ellende ben ik superblij dat we alle drie deze strijd tegen de hypothermie zonder kleerscheuren hebben doorstaan. We waren het er trouwens allemaal over eens dat we veel eerder ons regenvestje hadden moeten aantrekken om zo de dodelijke afkoeling te voorkomen. Zo zie je maar dat je elke dag weer iets opsteekt en vooral leert van je gemaakte fouten.

Uiteindelijk bereikten slechts 229 van de 486 deelnemers de eindmeet en dit over alle afstanden samen. Op de lange ronde van 90 kilometer finishten slechts 27 renners, waaronder 2 Belgen.Een doktersbezoek op maandag bracht snel duidelijkheid voor Stekkie: buikgriep. Meteen een verklaring voor de ongemakken en mits wat medicatie is hij binnen enkele dagen weer de oude. Het rampenplan in (Eis)Bad Wildbad is intussen trouwens afgekondigd.

Ook al was het niet leuk en was er de ontgoocheling van onze junior, toch ben ik apetrots dat we met ons drietjes deze beproeving verstandig hebben aangepakt en zonder brokken doorstaan. Nu blijft er nog maar één ding over en dat is smachten naar goed weer zodat we eindelijk eens aan echt koersen toekomen. De eieren voor de Clarisssen zijn alvast besteld.

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album