Vorige week bolden we nog 450 km op en af naar het Zwarte Woud, om daar onze vingers te laten afvriezen op een ondermaats parkoers. Deze week dan compleet het tegenovergestelde: met een mountainbike speeltuin voor de deur, de start op een steenworp van diezelfde deur en een schuchtere poging van de zon om eindelijk het voorjaar te beginnen, staat de Hagelandse Chrono garant voor enkele uurtjes singletrail plezier. En dus staan we op zaterdagmorgen alle vier klaar voor een rondje Hagelandse bergen. Met vier, want ook Marv is alweer spontaan opgedoken om mooie foto’s te maken.

Onmiddelijk na de start is het al duidelijk dat het mijn dagje niet is. Dit is normaal zowat de enige wedstrijd waar ik in de aanvangsfase Pepe alle hoeken van het bos kan laten zien tot die blauw aanloopt, maar deze keer hang ik zelf aan de rekker, en krijg ik regelmatig een achteromkijkende, meelevende “Waar blijft ge?”-grijns op het gezicht van mijn blauwe metgezellen. De opeenvolgende weken in het buitenland en de autorit van 6 uur gisterenavond zitten precies nog goed in de beentjes. Maar geen nood, ik geniet dan maar van het sterven in het wiel

Het parkoers ligt er ondanks de vele regen van de afgelopen week nog verrassend goed bij, op een aantal plassen en modderstroken na dan. Op de vele singletrails is het slalommen tussen de bomen, en na iedere bocht weer stevig optrekken. Het Hageland zijn geen Alpen, en ook geen Ardennen, maar de vele korte, venijnige klimmetjes zorgen telkens opnieuw voor een melkzuurbommetje in de kuiten. Namen als “Bosberg”, “Konijntjesberg”, “Tienbunder”, “Houwaartse berg”, “‘t Rot”, “Wijngaardberg” doen bij de kenners van de streek spontaan krampen opkomen in de beentjes maar evenzeer een oor-to-oor grijns op hun gezicht omwille van het hoge speeltuin gehalte. Met volop singletrails tussen frisgroene lenteblaadjes en  af en toe mooie uitzichten over de dorpjes worden we eigenlijk rotverwend en amuseren we ons ten volle, ondanks dat ik toch wel serieus aan het afzien ben.

We zijn iets meer dan 3 uur onderweg als het scenario langzaam verandert. Tot nu toe hing ik meestal enkele honderd meter achter de 2 anderen te bengelen, maar langzaamaan moet onze benjamin als eerste de rol lossen op de klimmen. Pepe kijkt zoals gewoonlijk nog altijd meer achterom dan vooruit, maar bij Stekkie begint het licht langzaam uit te gaan.  Dan dient de Gelrodeweg zich aan, een langere asfalt sleper van Gelrode naar Aarschot, die steeds steiler wordt naarmate de klim vordert. Pepe houdt een strak tempo aan, en dan gaat het zowat als volgt:

- Pepe & Kroki: Stekkie, kent ge deze ?
- Stekkie: Nee.
- Pepe & Kroki: ‘t is ne leuke, d’er zit een verrassingske in, ge zult wel zien !
- 30 sec stilte als ik Pepe en Stekkie preventief laat rijden
- Zwaar gehijg als ik Stekkie terug bijhaal, die ondertussen Pepe heeft moeten laten rijden
- BOEEEMMMMMM !!! Net als het laatste, steilste stukje van 50m zich aandient, ontploft de melkzuurbom bij Stekkie. Volgens mijn bescheiden mening valt dit onder sluikstorten en zware milieuschade en zal de grond in Gelrode afgegraven en gesaneerd moeten worden. Zelfs de frisse jonge blaadjes aan de bomen gaan ervan flauwhangen. En Stekkie ook een beetje
- Stekkie, 1 min later, als we over de top zijn: Wa was da, zeg ???

Dat noemen ze nog een gebrek aan ervaring zeker? Geen paniek, Stekkie, dat komt nog wel !

Enkele bergskes en super-leuke singletrails later zitten we op het jaagpad aan de Demer. Met Pepe op kop ontkoppelt mijn wagonnetje geregeld, en ik moet dan ook het laatste uit de kast halen om het wiel te houden. Gelukkig nog slechts 1 echt klimmetje, in Langdorp centrum de Doornberg over, om dan via nog meer singletrails met 3 samen te finishen. Samen uit, samen thuis, samen zere benen !

Kroki

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album