Omdat Kroki nog tot over zijn oren in de technische problemen bij zijn klant in Stuttgart zit is er voor hem deze keer helaas geen vrij weekend. Misschien nog een geluk bij een ongeluk, want zo wordt hij verplicht om te recupereren in plaats van te racen. Alhoewel dat ik mijn twijfels heb of de lange dagen op het werk hiervoor ideaal zijn. Ook ons begeleidingsteam van vorige week moeten we missen en het ladies-duo heeft ook andere plannen. Blijven dus over Stekkie en ik om de Reevax-kleuren tijdens dit koninklijk weekend in de Duitse kijker te plaatsen.

Junior en ik dus onder ons tweeen naar Wombach, in de buurt van Frankfurt.
Het weer is weer keizerlijk en de lokale fietsvereniging heeft kosten nog moeite gespaard om er een mooi evenement van te maken. Dat merken we al onmiddellijk op zaterdag wanneer we na een stevig ontbijt het parcours opzoeken. Ook al was ik hier twee jaar geleden voor een eerste keer, toch herken ik amper iets van het parcours. Ik denk dat het weer er veel mee te maken heeft, of zou het toch het gigantische gat in mijn geheugen kunnen zijn? Wat was ik nu ook weer aan het vertellen?
Stekkie en ik leven ons uit in de bossen die ons gelukkig nog goed beschutten tegen de priemende zon. Deze keer trachten we de dag voor de wedstrijd onze benen niet te veel af te beulen en dat is alles behalve eenvoudig. Allebei hebben we er immers ongeloofelijk veel zin in en alles popelt om van start te gaan. Als superfan van de Slowaakse Peter Sagan heeft onze jongste teamie zijn zinnen gezet om net als de groene trui uit de tour een wheelie zonder handen uit zijn mouw te toveren. En ja hoor, even later kan ik als stomverbaasde fotograaf de stunt op de gevoelige plaat vastleggen. Zelf doe ik al zowat 15 jaar schuchtere pogingen om mijn voorwiel de lucht in te krijgen, maar veel verder dan enkele centimeter bleek dit niet te lukken. Maar nu heb ik de specialist/instructeur in het team en mag hij mij proberen de circus-artiest uit te hangen. Blijven oefenen, Pepe, praat ik mezelf moed in. Sagan in blue rijd hier intussen losjes op zijn achterwiel naast me. Gewoon schitterend.

De hitte brengt een mens soms op rare gedachten en met een rivier als de Main niet veraf was een verkoelsessie snel gevonden. Effe kopje onder in het heerlijke water. Al moet ik toegeven dat het niet al te proper was. Voor amper 20 EUR inschrijfgeld is er op zaterdagnamiddag zelfs een pasta-party voorzien. De noedels smaken en er kan zelfs een tweede bordje af. We gaan morgen in de wedstrijd zeker niet van honger moeten opgeven. Verder maken we er een rustig avondje van met wat humor van een stand-up comedian zodat we relaxed en op tijd onder de wol kunnen. Correctie: boven op het donsdeken gaan liggen wegens anders te heet.

De race start al om 8 uur. Dat betekent vroeg opstaan, maar daardoor kunnen we wel de eerste uren bij wat lagere temperaturen rijden. De wedstrijd is 94 km lang en telt 2150 hoogtemeter. Eerst leggen we een lus af van 62 km en nadien nog eentje van 32 km die eigenlijk gewoon een ingekorte versie van de eerste lus is. Met een kleine 100 renners staan Stekkie en ik aan de start en we zijn allebei zinnes om er een serieuze lap op te geven. Na een 2,5km geneutraliseerde start achter de wagen gaat het op schotter onmiddellijk bergop en spat het hele peleton uit elkaar. Ik heb al mijn concentratie en adem nodig om de start-explosie tot een goed einde te brengen en dus geen tijd om te kijken waar mijn teamie zit. Maar als we even later een klein recuperatiestukje in een weide aansnijden kan ik in een glimp toch zien dat hij bij de start zijn tempo heeft gezocht en zich een dikke honderd meter achter me bevindt. Gewoon zijn ding laten doen, denk ik bij mezelf en dat ga ik de komende uren ook proberen. Na de eerste startklim, waarbij de benen flirten met een nakende lactaat-explosie, duiken we in een lange en snelle afdaling op schotter. De zonnestralen in combinatie met het opvliegende stof maken het haast onmogelijk om te zien hoe het parcours loopt. Gelukkig kan ik de renners voor mij als referentie gebruiken om te kijken of de bocht naar links of naar rechts gaat. Wat al vlug blijkt is dat dit een snelle, zeg maar heel snelle marathon gaat worden. De klimmen zijn goed op tempo op te rijden en de afdalingen zijn super snel. Ook de singletrail-afdalingen door de bossen zijn ultra-speedy. De bomen flitsen me aan een sneltreinvaart voorbij en dat is maar goed ook. Elke close-encounter met het locale arboretum loopt bij deze snelheden beslist slecht af.

Ook moeten we deze keer de luxe van een eigen bevoorradingsteam missen, de organisatie heeft toch zijn uiterste best gedaan om ons van drank te voorzien. Gisteren vulden ze maar liefst 2000 bidons die vandaag op de verschillende bevoorradingspunten worden aangereikt. Er is gewoon water, appelsap en iso. Bij de eerste bidongrabbel kies ik voor iso, maar of dat een misser van formaat was? Al bij de eerste slok proefde ik een super geconcentreerde rare smaak en de bidon werd dan ook bij de eerste de beste gelegenheid aan een seingever-brandweerman geschonken. Lang leve de Performance Carbo. De volgende bidon werd dus gewoon water.
Intussen hebben een aantal van mijn concurrenten om allerhande redenen het onderspit moeten delven en samen met het goede gevoel in de benen krijg ik de indruk dat er vandaag wel een mooi resultaat zou kunnen inzitten. Ik tracht er immers naar om nog eens aan de ijskreem te kunnen.
Aan het eind van de eerste lus van 62km heeft zich een klein groepje gevormd waarin alleen een Nederlander en ikzelf willen werken. Wanneer ik even later in een singletrail door een tragere deelnemer van een andere afstand wordt opgehouden, wacht de Nederlander me zelfs op. ‘Super-sportief, kerel’ bedank ik hem en vraag tegelijk waarom hij dit deed. ‘Jij hebt tenminste goed meegewerkt’ antwoordt hij ‘en dan zou het een beetje lullig zijn om weg te rijden’. Ik apprecieer het gebaar van Michael enorm.
Samen kunnen we de profiteurs van het groepje afschudden en zo gaat het samenwerkingsverband Nederland-Belgie de tweede ronde in.
Maar dan blijkt dat Michael door zijn drankvoorraad heen zit en de volgende bevoorrading is nog even wachten. Ik bied hem dan ook met plezier op mijn beurt mijn bidon aan. Had natuurlijk wel eerst even gepolst in welke leeftijdscategorie hij zat zodat ik wist dat hij noch voor mij, nog voor teammaatje Stekkie een bedreiging vormde.

En onders ons tweeen gaan we de laatste kilometers in tot ik in de verte een bekend blauw-oranje truitje al stappend naast het parcours zie lopen. ‘Oh, nee, die heeft iets tegengekomen!’ In de snelle afdaling kan ik helaas niks aan hem vragen maar op het eerste zicht leek alles nog in orde.
De laatste paar meter moet ik nog een sprint uit de benen persen en hijgend als een rennend wild everzwijn – het logo van de hoofdsponsor – zit mijn race er na 4 uur en 2 minuten op.
En dan is het vol twijfel en vraagtekens afwachten naar de aankomst van onze junior.

Onder luid applaus komt hij een twintigtal minuten later met zijn fiets op de schouder over de finish gelopen.
Wat is er nu gebeurd? Een 45-tal kilometer in de wedstrijd is zijn achterderrie er in een beklimming vanaf gevallen. Twee bouten en een stuk van de achterversnelling ontbreken gewoon. Geen aandrijving meer, zodus lopen geblazen want ook gewoon bollen lukt niet met dat loshangend stuk aluminium aan de ketting. En doorbijter als hij is heeft onze onfortuinlijke teamgenoot de fiets op de schouder gegooid en beginnen lopen om zo de finish van de eerste lus na 62km te bereiken. Het dragen van de fiets bleek best wel pijnlijk en dat was nadien aan zijn schouder goed te zien. Ondanks de pech een dikke pluim voor het doorzettingsvermogen en Stekkie heeft ten minste applaus aan de finish gekregen.
Oh ja, mijn hoop op een schitterend resultaat wordt bij het zien van de voorlopige uitslag snel de grond ingeboord: alweer een 6de plek. Doeme toch! Nu ik kon toch niet harder, hoor. Later wordt de uitslag nog gecorrigeerd en blijkt het een vijfde plaats te zijn geworden.

Volgende keer gaan we zeker alle boutjes controleren om situaties als deze te voorkomen. Stekkie heeft er uiteindelijk een gecombineerde fiets- en looptraining van gemaakt. Allee, een duathlon dus.

Op naar de volgende uitdaging en hopelijk deze keer zonder brokken.

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album