In het leven van een sporter gaat het vaak met up’s en down’s en hoewel tegenslagen nooit fijn zijn, toch horen ze er nu eenmaal bij. Je hebt soms van die momenten dat het even niet echt meezit. En de voorbije week was precies zo’n week.
Kroki vertoeft al enkele lichtjaren voor zijn werk in het buitenland en daardoor nemen Stekkie en ik de honeurs van het team waar. De laatste wedstrijd werkten we zonder onze 3de man af en ook alle andere activiteiten gedurende de voorbije weekends vonden zonder Kroki plaats. Maar de trainingen en voorbereiding naar de volgende wedstrijd liepen uitstekend. Gevariëerde ritten in de Ardennen en Luxemburg stonden op het programma en ook de Bekkevoortse tourtocht mocht uiteraard niet ontbreken. Met rasse schreden naderde dan ook de volgende marathon in Neustadt an der Weinstrasse.
En dan plots slecht nieuws: Een weerspannige zenuw in de onderrug van onze jongste Reevaxer speelt voor spelbreker en tovert het daags tevoren nog rondhuppelende jonge veulen opeens om in een stijve kapstok die amper nog uit de voeten kan. Hoe is zoiets nu mogelijk. Gisteren gezond en wel gaan slapen en bij het opstaan ineens een plank. We proberen met alle mogelijke middelen onze onfortuinlijke junior te helpen, maar het wordt al vlug duidelijk dat er dit weekend geen fietsen zal inzitten, laat staan een wedstrijd rijden. Zo hard kan het leven van een sporter soms zijn. Maar zoals altijd, moet elke tegenslag de basis vormen om sterker uit de situatie te komen en daar werken we met z’n allen aan. Teammakkers zijn er immers in goede maar nog veel meer in slechte tijden voor mekaar. Stekkie blijft er erg positief bij, zoals het een echte Reevaxer betaamt, en besluit om na enkele doktersbezoeken toch mee op weekend te vertrekken en zich naast de fiets voor het team in te zetten als bevoorrader en huisfotograaf. En wij weg naar Neustadt.

Op vrijdagavond zijn het enkel Stekkie en ik die onze intrek nemen in het netjes opgeknapte pand niet ver van de markt van Neustadt. Teammakker Kroki komt pas morgen toe vanuit zijn Duitse stek in Stuttgart. En we verwachtten nog meer volk op zaterdag want we hebben ook de ladies Heidi en Siegrid kunnen overhalen om na hun schitterende avontuur in Polen voor de eerste keer de trails in Neustadt te komen ontdekken.
Voor inkopen en het ontbijt hebben we dus alle tijd want onze andere huisbewoners blijken uiteindelijk pas na de middag voor de pinnen te komen. Team Reevax is sinds lange tijd weer verenigd en ook het weerzien met de meisjes is hartelijk. Voor vanavond hebben zij trouwens voor het eten gezorgd. Het was immers hun beurt nadat Reevax in Thalfang achter het fornuis heeft gestaan. We weten dat we de lat daarbij hoog hebben gelegd, maar zijn er tegelijk ook zeker van dat de vrouwtjes gegarandeerd met een ‘topgeregje’ voor de dag zullen komen. Ik begin alvast te kwijlen.
Intussen heb ik Stekkie ingewijd in de wereld van de fotografie en de knopjes van camera uitgelegd die hij moet gebruiken en vooral diegene waar hij vanaf moet blijven, want met dat jeugdig enthousiasme weet je maar nooit. Vers rolleke film in den appareil, het hele zootje in een comfortabele fotorugzak gepropt en we sturen onze kleine al mankend richting de Wolfsburg waar we elkaar enkele uren later hopen te treffen.
Intussen hebben we de verhuiswagen van de ladies helpen lossen en werden de fietsjes rijklaar gemaakt. En dan kunnen we eindelijk de beenspieren loslaten op het schitterende parcours. Kroki en ik willen vooral een aantal sleutelpassages laten zien zodat Heidi en Siegrid morgen tijdens de wedstrijd min of meer weten wat hun te wachten staat. Er zijn immers nogal wat verrassende technische passages in deze marathon aanwezig en die kan je maar beter van tevoren eens bekeken hebben. Na de eerste van deze technische secties lijken de meiskes inderdaad ietwat verrast over de techniciteit van het parcours, maar daarvoor is zo’n recon nu eenmaal bedoeld. Vertrouwen winnen door een goede voorbereiding. We rijden uiteraard niet het hele parcours af want dat zou veel te vermoeiend zijn en terwijl ik voortdurend per sms contact hou met onze junior, stevenen we langzaam maar zeker op het uithangbord van deze wedstrijd af: de Wolfsburg. Deze ruine uit de 13de eeuw heeft de voorbije jaren al voor heel wat spectaculaire foto’s gezorgd, maar tegelijk ook voor paniekaanvallen, vloekserenades en tuimelende fietsen en rijders. De zowat 200 meter lange afdaling tot aan de bovenzijde van de ruïne is bezaaid met de meest grillig uitziende rotsblokken en op het eerste zicht denkt elke normaal denkende persoon: “No way, jose!”. Maar als je beter kijkt dan zie je dat er toch wel een lijn te vinden is waarlangs er een kans bestaat dat je met je fietsje zonder te sneuvelen beneden geraakt. Wel, precies die lijn moet je nemen en met voldoende vertrouwen en snelheid zonder te twijfelen insturen en dan geraak je zonder kleerscheuren beneden. Voor diegenen die het echt niet zien zitten heeft de organisatie een Chicken Way voorzien, al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat deze verre van eenvoudig te rijden is. Het is meer de bedoeling om een bypass te hebben zodat de ‘voetganger’ geen obstakel vormen voor diegenen die zich via de hoofdweg in de diepte willen storten. Er wordt wat getwijfeld, gekeken en geprobeerd en uiteindelijk geraakt iedereen op zijn manier tot aan de Wolfsburg en zien we eindelijk onze Stekkie terug die intussen met een brede glimlach aan zijn elvendertigste filmrolleke is begonnen. Nog wat groepsfotookes en dan is het de hoogste tijd om af te zakken naar de stad voor het afhalen van onze startnummers en ook om de maag al wat te vullen want het is tenslotte van vanmorgen geleden. Met een slimme truuk, vereende krachten, blind vertrouwen en wat acrobatisch stuntwerk op de fiets geraken ook Stekkie en ik op relatief korte tijd weer in het centrum en kunnen we aan het pizzabrood. Op het terras ontmoeten we nog Kim Saenen en Patrick en onze voormalige teamgenoten Zoef en Pat.

De avond valt over Neustadt en alles is klaar voor de wedstrijd van morgen. En we moeten niet zelf koken want er wacht ons een gezellig dineetje bij de ladies. Na een fris voorgerechtje staat er spirelli met twee soorten saus op het menu. Ze hebben allebei een andere saus gemaakt wat het kiezen welke saus de beste is erg moeilijk maakt. De meest tactische oplossing is dan ook om gewoon een mengeling van de twee te vragen en het probleem is opgelost.
De klokkentoren op de markt van Neustadt maakt aanstalten om negen uur te slaan. In de startbox staan Heidi, Siegrid en ikzelf te wachten voor het vertrek van de lange afstand van 103 km. Stekkie staat in Reevax-outfit met zijn telelens klaar om de wedstrijd vast te leggen en wenst ons allemaal veel succes. Het doet een mens iets als een ‘close-friend’ aan de kant staat om je succes te wensen. Ik had onze junior natuurlijk veel liever naast mij op de fiets gezien. Vandaag heb ik dan ook een extra motivatie om goed mijn best te doen: Be an example for my teammate!
Kroki heeft een half uurtje langer gepit want hij heeft wijselijk besloten om de middelste afstand (56km) te rijden. Hij is immers verre van uitgerust en wil zijn lichaam niet nog meer belasten.
De wedstrijd start zoals we al kennen van de voorbije jaren met een deftige beklimming. De opwarming van een half uurtje geleden mag dan wel kort geweest zijn, toch helpt dit om de eerste pijn wat te verzachten. Ze hebben het parcours wat verlegd om de trechtervorming te voorkomen en we geraken dan ook allemaal zonder veel geduw en getrek door de eerste kilometers. Er zijn overigens heel wat Belgen naar Neustadt afgezakt en het is een blij weerzien met heel wat vrienden uit het marathon-milieu. De beenspieren branden wel, maar ze voelen verder goed aan en met onze junior als bevoorrader/fotograaf ben ik extra gemotiveerd om er iets moois van te maken. In het eerste deel van de eerste ronde – we moeten inderdaad twee keer dezelfde ronde afwerken – maak ik deel uit van een groepje waar bij momenten nogal schokkend gereden wordt. Dan weer harder, dan weer trager en dit terwijl ikzelf zoveel mogelijk een egaal tempo tracht te produceren. Gevolg is dat ik de ene keer vooraan en dan weer achteraan van dit groepje rij wat een nogal nerveus wedstrijd geeft. Nu ja, ik laat die mannen maar doen en bepaal uiteindelijk zelf mijn eigen tempo. Af en toe een woordje wisselen met de Belgen en kilometers en hoogtemeters afmalen is de boodschap. Steeds opnieuw sta ik versteld hoe knap dit parcours eigenlijk wel is. Het lijkt wel een cross-country parcours in een marathon-jasje gestoken. Single trails en technische passages wisselen af met bredere boswegen en ook de ondergrond varieert voortdurend: van bosgrond naar kiezel, heide, rotsplaten, trappen en takken. Voor elk wat wils dus.

Na zowat 49 kilometer begint het echt te jeuken want we komen steeds dichter bij de killer-afdaling van de Wolfsburg. Hopelijk is de baan vrij zodat ik zonder oponthoud naar beneden kan. En ja hoor, het wordt een ‘clear-run’ van boven tot beneden. Daar staat teamie Stekkie me al van ver aan te moedigen. Bochtje om en juu met de geit voor een lus van een 3-tal kilometer om dan aan de achterkant van de ruïne weer naar boven te komen. Intussen hebben al enkele renners uit het groepje van daarstraks hun tempo moeten terugschroeven en in de achtergrond verdwenen. Ik maak nog van de gelegenheid gebruik om mijn bidons zoveel mogelijk leeg te drinken want Stekkie staat dadelijk klaar met twee verse Performance-bussen. ‘Goe bezig, echt waar!’ roept hij terwijl ik langs de muur van de ruïne naar hem toe rijdt. Ik gooi de lege bidons in de kant en krijg met een vastberaden gebaar een gevuld exemplaar in de hand gedrukt. Een perfecte bevoorrading. ‘De tweede bidon staat even verderop om zelf te nemen’, roept de kleine me nog snel toe. En ook deze bidon staat perfect geplaatst en heb ik maar in het voorbijrijden op te pakken. Ik hoor de rijder achter mij gewoon versteld staan van de professioneel uitziende Reevax-bevoorrading, en dat is kicken. Alle tanks zijn vol, dan kunnen we naar beneden scheuren en even verder de tweede ronde aanvatten. En net op dat ogenblik komt de leider van de middelste ronde me voorbij gereden. Wolfram Kurschat, bike-profi voor het Topeak Ergon Racing Team, is een half uur na ons vertrokken en heeft de 56 kilometer bijna afgewerkt. ‘Slik !’
Niet ver in de tweede ronde zie ik in de verte de rose outfit van de eerste dame verschijnen. Katrin Schwing mag dan wel een stuk sneller gestart zijn, het tempo heeft ze klaarblijkelijk niet kunnen volhouden. Voor mij werkt het uiteraard bijzonder motiverend en de hele tweede ronde verloopt op deze manier. Tempo houden en stelselmatig andere rijders inhalen. That’s my game and I love it.
Op een gegeven moment pikt er toch een renner aan op het moment dat ik hem inhaal. Gewoonlijk is dit van korte duur, maar deze kerel blijft iets langer aanklampen. Tot we op een gegeven moment achter enkele trager deelnemers van de korte ronde belanden en even onze remmen moeten dichtknijpen. De technische passage gaat het petje van één van de rijders klaarblijkelijk te boven want even later vliegt er een mountainbike met berijder en al in de lucht en ondersteboven en ligt de kerel te spartelen tussen zijn kader. Ik stop onmiddellijk, leg mijn fiets veilig in de kant en tracht de knoop mens-fiets te ontwarren zonder die kerel zijn armen of benen te breken. Mijn achtervolger gaat er op dat ogenblik echter vandoor zonder zich om het slachtoffer te bekommeren. Gelukkig ben ik nog bij de scouts geweest en ken dus wel iets van knopen zodat ik de onfortuinlijke kerel even later uit zijn netelige positie bevrijd krijg. Alles bleek nogal mee te vallen en hij zei dat het wel ging, dus snel weer de fiets op en de achtervolging inzetten op die lafaard. Maar al snel moet ik mijn mening herzien want blijkbaar realiseerde hij zich dat zoiets niet kon en hij wacht me dan ook even verderop op. ‘Super gemacht, Kollege!’ roept hij me toe en ik sla hem bedankend en vergevend op de rug, drijf het tempo even later stiekem zodat ik zonder wieltjeszuiger verder kan.

Nu stilaan weer de tweede Wolfsburg-afdaling voorbereiden door te zorgen dat ik niet achter een resem tragere deelnemers kom vast te zitten. Het is dus goed uitkijken en tijdig nog iemand inhalen om zo je kansen op een vrije baan te verhogen. En ook deze keer lukt het om zonder hinder de stenen naar beneden te denderen. Een zaaaaalig gevoel. De laatste kilometers komen eraan en er is nog een rijder in zicht die ik mogelijk kan inhalen. Dat lukt effectief in de beklimming maar als we even later de finale afdaling naar de finish aanvatten, komt die kerel terug sterk opzetten. Resultaat is dat we met z’n tweeën naar de finish toeracen. Ik op kop en hij in het wiel. Niet de ideale positie voor een sprint natuurlijk. Alleen is er hier geen echte sprintstrook want om aan de finishlijn te geraken moeten we nog via zeventachtig bochten rond de kerk. Ik schakel de grootste versnelling, blokkeer mijn voorvering, zet me recht en snij de bochten helemaal af zodat ik hem geen geen kans geef om voorbij te geraken. Stekkie staat al te roepen. Het mag niet mislukken, ook al is het maar voor de eer, want die kerel zit niet in mijn categorie. En oef, het lukt. Missie geslaagd. High five van Stekkie en Kroki die intussen reeds gefinisht is. Toch even bekomen want de finale was best pittig.
Ik mag erg tevreden zijn over mijn wedstrijd. Enige jammere is dat de organisatie besloten heeft om in de licentie-klasse geen leeftijdscategorieën te maken. Dit betekend dat alle mannen met een licentie, hoe jong of oud ze ook zijn, in dezelfde rangschikking terecht komen. Mochten er zoals gewoonlijk wel leeftijdsklassen zijn geweest, dan had er zeker een podium-annex ijskreem in gezeten. Als teken van protest hebben we dan maar met het hele Reevax-team het podium bezet (zie foto’s). Toch een goed gevoel en super tevreden met mijn 18de plaats in de licentie-categorie.
Junior Stekkie deelt in de vreugde en heeft zich ondanks zijn rugblessure toch kunnen amuseren met het maken van schitterende foto’s en het leveren van een perfecte bevoorrading. Thanks, mate!
En hoe is het met Kroki gegaan, na zoveel weken buiten beeld: Hij wijst naar de achterzijde van zijn fiets en al snel wordt duidelijk dat daar een essentieel onderdeel ontbreekt: zijn achterderailleur en derailleurpad is verdwenen en Kroki heeft zijn fiets tot een single-speed omgebouwd. ‘Onderweg een wandelende tak in mijn achterwiel gesprongen’, vertelt hij en ‘tsjieng, achterpad in twee en derrailleur eraf’. Zo snel gaat dat, blijkbaar. Na een heel gepuzzel om alles weer uit de knoop te halen is het techneut Kroki dan toch nog gelukt om zijn fiets enigszins berijdbaar te maken zodat hij de finish van de middelste ronde heeft kunnen halen.

Ook Siegrid staat al aan de finish wanneer ik arriveer en dit terwijl ze voor de lange afstand gestart was. Niet verwonderlijk dat ze na amper een weekje terug van de etappenwedstrijd in Polen nog niet volledig gerecupereerd was. Naar mijn gevoel een wijs besluit om na één ronde binnen te rijden en het lichaam wat rust te gunnen. En dan is het nog wachten op Heidi die eveneens voor de lange afstand onderweg is. We bekijken intussen de tussenstand en merken dat er nog maar één vrouw in haar categorie binnen is. Ze maakt dus nog kans op een podiumplek en ja hoor, met een welgemeende high-five ontvangen we het enige podiumbeest van ons groepje. Dikke proficiat met je tweede plaats en we gaan de ijskreem straks zeker laten smaken. Blijkbaar hebben de nieuwe, lichtere Shimano-wielen – die nota bene door de importeur speciaal binnen de twee dagen werden geleverd – hun positief effect niet gemist. In combinatie met vers Continental-rubber klaarblijkelijk een basis voor succes.
Ondanks de mechanische pech van Kroki en de rugblessure en het forfait van Stekkie werd het toch nog een mooi, gezellig en sportief weekend in de Pfalz. Als we kunnen staan we hier volgend jaar zeker terug.

Moraal van dit verhaal?
When the going gets tough, the tough keep going!

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album