De regen klettert als kiezelsteentjes op het glas van mijn Velux-dakraam. Al dagen heeft het onophoudelijk oude wijven geregend en donder en bliksem zorgen voor klank en lichtspel. Uren lig ik al te woelen in mijn bed want morgen staat één der zwaarste binnenlandse marathons op het programma en het is voor de zoveelste keer typisch Belgisch klxxxweer. Moeten we nu echt weer 120 kilometer lang in die dikke Ardense modder in Houffalize gaan baggeren? Moeten we nu echt weer 3000 hoogtemeter over de gladde wortels en stenen gaan hossen? Ik trek het niet meer! Ik heb er genoeg van! Dat is nu al de zoveelste keer dat we een schitterend parcours in verzopen toestand moeten afleggen. Hun kabouterbier en Ardeens brood kunnen ze aan mij misschien nog slijten, maar die Ardeense modder komt me langzaam de strot uit. Het angstzweet gutst me intussen als een bergbeekje van de rug als ik opeens met een ongecontroleerde schok wakker schiet. In de kamer is het muisstil. Geen kletterende regen, geen donder of bliksem. Met een hartslag van een opgeschrikt damhert spurt ik naar het raam en merk tot mijn verbazing dat buiten … nog balkdonker is maar vooral droog, kurkdroog. Shit, vent, ik had gewoon een natte, zeg maar kletsnatte, droom. Ben ik blij dat ik wakker geworden ben, ook al is het 4u45 in de nacht.

Terwijl Kroki gegarandeerd nog tot ver in de namiddag met zijn twee ongeschoren benen omhoog tussen de versgeplukte eenderdons volop aan zijn recuperatie werkt, staat ploegmakker Stekkie met een wintermuts tot half over de ogen en een zonnebril op zijn voorhoofd te glunderen aan de voordeur. Om te fietsen heeft hij van de dokter nog geen toelating gekregen, maar wandelen schijnt goed te zijn voor de rug. Zijn blinkende oogjes verraden dat er eentje dolblij is dat hij ten minste mee kan naar de koers. Diezelfde Reevaxer moest een week geleden nog verstekkie – let op literaire woordspeling –laten gaan en lag met een hip, gepersonaliseerd naambandje in een ziekenhuisbed geimmobiliseerd naar de wulpse verpleegsters te lonken. Ik prijs me dan ook al op voorhand gelukkig met de luxe van een persoonlijke race-assitent. En wij op weg naar d’Ardennen.
Een uur en twintig minuten later parkeren we de Reevax-bolide vlak bij de Place de l’Eglise van het wedstrijddorp. Eerste werk bij aankomst is het afhalen van het startnummer en bijhorende prullaria in de locale sporthal. Het ontvangstcomitee van dienst bestaat uit een nog herkauwende verdwaasde medewerkster, enkele doelloos rondwandelende heerschappen en de locale chirojeugd die in een hoekje plannen smeedt voor het volgende zomerkamp. Na wat voorzichtig gekuch van mijn kant en enkele ‘Pardon’s’ en ‘Excusez-moi’s’ komt één van de zombies waarachtig tot leven en wil ons aan een nummerbordje helpen. Hier heb je je nummer en je transponder en een handvol kabelbinders plus een zoveelste Buff-sjaaltje en nu vlug ophoepelen. Geen envelop of zak om het handeltje in te steken, maar dat zullen we dan maar kaderen onder de noemer ‘milieuvriendelijk’, zeker.

Op naar het volgende punt op de agenda: het niet te missen bezoek aan ‘Pâtisserie Fontaine et Compagnie’, de bakker in het centrum van Houffalize met een vitrine vol met gebak en chocolade waarvan zelfs de meest doorwinterde sporter begint te kwijlen. We gaan er niet om te ontbijten, want dat hadden we onderweg in de auto al gedaan, maar wel om een heerlijk, hete kop Café Liégeois naar binnen te slurpen en ‘en passant’ het sanitair aan een stevige duurtest te onderwerpen.
Ook op het appel vandaag zijn onze voormalige teamgenoten Zoef en Pat en onze enthousiaste supporters uit Bekkevoort, Chayenn, Kristel en Philippe. Aan de aanmoedigingen zal het vandaag zeker niet liggen, ik zal dus mijn allerbeste beentjes moeten voorzetten. En of dit extra stress met zich meebrengt? Moaaa, nee hoor !?!
En dan is het nu de hoogste tijd om me klaar te maken voor de westrijd want de aftelling is al begonnen. Er zijn dan wel verschillende startboxen, maar er blijkt maar één ingang en die is helemaal achteraan. Je moet dus blijkbaar door drie andere startboxen doorworstelen om in de eerste blok te geraken en dat lijkt me hoogst onpraktisch. Dan maar fietske over de nadar gehoffen en ineens op de eerste rij gaan staan. Sorry, hoor, maar het gaat nu eenmaal niet anders. Ken Vandenbulcke volgt enkele tellen later mijn voorbeeld. Amper drie minuten later schieten we met z’n allen uit de startblokken, richting La Roche voor een hele dag Houffalize Mountainbike Marathon.

In de amper 3 kilometer lange startlus komen we maar liefst twee auto’s tegen. De eerste keer staat Ton Ton Tapis nietsvermoedend te manouvreren in het midden van den boulevard en blokkeert daarbij drie vierde van de weg. Wanneer hem plots een 200 man sterk startveld passeert schrikt Bompie zich een Ardeens ongeluk, bevriest gelukkig elke beweging en klampt hij zich krampachtig en met de ogen dicht aan zijn stuur vast. We geraken gelukkig zonder ongelukken door de plots opgedoken trechter. Een politieagent is er trouwens in de verste verte niet te bespeuren. Maar dat hoeft natuurlijk ook niet voor zo’n internationaal evenementje als de Houffalize Mountainbike Marathon. Nog maar net zijn we bekomen van de eerste verrassing, of er komt een auto recht op ons af. Gelukkig gooit de alerte chauffeur zich tijdig in het struikgewas zodat het peleton zonder kleerscheuren door kan. Allee, dat hebben we dan ten minste al overleefd.
De benen voelen verrassend goed en de startexplosie is niet al te pijnlijk. De speciaal afgezakte supporters en mijn persoonlijke race-assistent zorgen voor een berg extra motivatie en de goesting om te knallen is dan ook groot. Ik probeer me dan ook zoveel mogelijk in de voorste gelederen te handhaven en dat lukt niet onaardig. Na een tweede doortocht door Houffalize klimmen we via een lang oplopende straat de stad uit richting off-road. Als ik even later mijn ketting op het grootste voorste tandwiel wil gooien, blijkt dit niet te lukken. Ik bedien weliswaar de shifter, maar de voorversnelling weigert dienst. Nonde miljaarde! Het zal toch niet waar zijn. Ik weet onmiddellijk waar de klepel hangt en waar ik het euvel moet gaan zoeken. De buiten-gaine van de voorversnelling is gebroken op het punt waar hij van aan het stuur het frame induikt. Exact hetzelfde probleem hebben we tijdens de Alta Via in Italie aan de hand gehad en sindsdien controleer ik regelmatig de toestand van de buitengaine. Maar ondanks een regelmatige controle had ik hier de voorbije dagen helemaal niets van gemerkt en ik ben dan ook stomverbaasd dat ik al na minder dan 10 kilometer met een gigantisch technisch probleem opgezadeld zit. De kabel meer aanspannen is helemaal geen optie want de gaine is helemaal aan flarden en ik krijg met de beste wil van de wereld geen spanning meer op de versnellingskabel . Vanaf nu beschik ik dan ook maar over 9 versnellingen in plaats van de gebruikelijke twintig en de hele reeks grote versnellingen is buiten dienst. Met een maximale overbrenging van 28/12 zal ik de marathon dus als een nieuweling moeten verder zetten.
Maar ondanks de ellende is er geen haar op mijn hoofd – beeldspraak, hé jongens – wat er aan denkt om de strijd te staken. Een schitterende uitslag zit er natuurlijk niet in want ik kan de concurrentie in de afdalingen en vlakke stukken niet bijhouden, maar uitrijden zal ik, ook al moet ik soms trappen als een koffiemolen tot mijn knieën beginnen te roken. Bij de eerste ontmoeting met het supportteam kan ik al onmiddellijk het slechte nieuws melden.

Geluk bij een ongeluk is wel dat ik vandaag de ‘kleine plateau’ echt wel goed kan gebruiken. Er moet immers heel wat geklommen worden en sommige hellingen zijn echte muren, zo steil. Alleen als het wat vlakker wordt of bergaf gaat, kom ik een heel arsenaal versnellingen te kort en moet ik verplicht op soeplesse rijden. En dan zie ik plots bij ravitaillement nummer 2 een bord ‘Assistance mécanique’ staan met daarbij een bestelwagen van The Barracuda Company met twee mecaniciens. ‘Dit is mijn redding’, denk ik en vraag de kerels in mijn beste Frans: ‘Est-ce que c’est possible de réparer la gaine derailleur, svp?’ Ze kijken allebei even van ver en met de handen in de zakken naar mijn uitgerafelde derailleur-gaine en melden me dan koudweg: ‘Ah non, ce n’est pas possible!’. ‘Hoezo dat gaat nie?’. ‘C’est un cable à l’intérieur du cadre et ça on ne peut pas réparer.’ Hoor ik dit goed? The Barracuda Company kan geen stukje versnellingskabel vervangen en staat hier als ‘Assistance Mécanique’ zijn broek te verslijten. Awel merci! Dat is dan ook alles behalve reclame voor het niveau van hun technische service. Enfin, ik bedank de twee luie technici voor niet-bewezen diensten en zet mijn low-gear-race dan maar verder met een technische handicap.

Het parcours zelf is en blijft een schitterende uitdaging en voor deze editie hebben ze alles flink door elkaar gehusseld. Globaal gezien rijden we een groot deel in de omgekeerde richting en dan ook weer niet, maar dan hebben ze bepaalde secties anders achter mekaar geplakt. Resultaat is dat ik hier en daar wel stukken herken, maar nooit echt weet hoe ver we in de race gevorderd zijn. Komt daar nog bij dat ik vergeten ben om de elektronica op mijn stuur te vijzen want die hing thuis nog aan het stopcontact om op te laden. Geen besef van tijd, afgelegde afstand of hoogtemeters. Ook hartslaggegevens niet zichtbaar, maar dat voelen we gelukkig na al die jaren wel aan.
Hier en daar zijn er – zoals steeds in onze Belgische Ardennen – stroken met modder maar globaal genomen ligt het parcours er erg droog bij. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer ik nog een zo droog parcours in Houffalize heb meegemaakt. Mij hoor je over de staat van het parcours alvast niet klagen.

Wat dan weer wel tot nadenken stemt was het inzetten van de locale chiro als seingever. Met alle respect voor de jeugdbeweging, maar als men kinderen van 8 jaar de oversteek van een drukke weg laat beveiligen, dan denk ik dat men toch wel een loopje neemt met de veiligheid. Sommige piepjonge seingevers hadden zich zelfs al uit verveling op de grond gezet met de rug naar het verkeer. Sorry, maar dit kan voor mijn part echt niet door de beugel. We kijken dan maar zelf extra uit bij elke oversteek, iets wat je eigenlijk altijd zou moeten doen.
Intussen heb ik het gezelschap gekregen van Henk, een sympathieke Nederlander, die al eventjes in mijn buurt aan het fietsen is. Henk blijkt een wegrenner te zijn die vandaag zijn eerste marathon fiets. ‘Whoow, respect man! Want de Houffa Marathon is nu niet echt de lichtste om mee te beginnen. Aan het gehijg en gepuf te horen heeft mijn compaan er alvast een flinke kluif aan en bij de vraag: ‘Is dit nu zwaarder dan een wegkoers?’ antwoordt hij resoluut: ‘Veel zwaarder. Bij een wegkoers rijden we immers in waaiers en hier sta je er zowat alleen voor. Wel veel zwaarder, maar veel leuker en mooier, voegt hij er nog aan toe. Zijn eerlijke en deugddoende reactie bevalt me wel en ik tracht Henk op mijn beurt te motiveren om de eindstreep te halen. Dat wij mountainbikers de wegrenners soms ‘asfaltjanetten’ noemen, daar kon hij trouwens goed om lachen en al grappend vlotten de kilometers vlotter dan verwacht.

De supporters/assistentieteam hebben via GPS her en der punten op het parcours kunnen vinden om me aan te moedigen en van verse bidons te voorzien. De zotte bende langs de kant geven telkens weer een mentale boost en ik kijk steeds uit naar de volgende ontmoeting.
Even voor de laatste bevoorrading wil ik voor alle zekerheid mijn achterband wat bijpompen, want ik heb sterk de indruk dat deze wat lucht verloren heeft. Henk rijdt intussen door want het zal niet lang duren en normaal kan ik hem wel terug inhalen. Tot ik even later na een afdaling aan de verkeerde kant van het bevoorradingsstation uitkom. Philippe had me blijkbaar gespot en de hele supportersploeg laat me al roepend weten dat ik fout ben. Dan maar rechtsomkeer en op zoek naar de gemiste afslag. En inderdaad, ik had effectief een resem pijlen gemist. Resultaat: bijna zeven minuten verloren en weg Henkie. Het goede nieuws komt van Stekkie want die laat weten dat het nog slechts 14 kilometer is tot aan de finish en dat is een regelrechte meevaller. Had ik echt niet gedacht dat we al zo ver gevorderd waren. Zo zonder elektronica is het toch moeilijk inschatten, blijkt nu overduidelijk.

De laatste kilometers tracht ik nog flink gas te geven om na zowat 5u45min met een voldaan gevoel de Place de l’église op te draaien en de wedstrijd met enkele rake high-fives te bezegelen. Een mooi resultaat zat er door de mechanische pech helaas niet in, maar alle omstandigheden in acht genomen wat het toch nog een succesvolle en leuke wedstrijd. Dat de nieuwe organisatie her en der steken heeft laten vallen, moge duidelijk zijn en dat wordt nog eens extra in de verf gezet als blijkt dat ook de uitslagen en podiumceremonie vol met fouten zit. Eerlijk gezecht verbaast het ons intussen helemaal niet meer. Om voor ons onbegrijpelijke redenen slagen de organisatoren in ons eigen België er zelden of nooit in om het niveau te halen wat in Duitsland standaard is. Op enkele uitzonderingen na is het meestal dwijlen met de kraan open. De parcours in ons Belgenlandje zijn ronduit schitterend, maar om er een deftige wedstrijd op te organiseren zouden we onze Duitse buren eens moeten uitnodigen.
Ook al was er geen podium bij vandaag, toch gaan we met z’n allen een ijsje eten.
Bedankt aan alle supporters voor hun aanwezigheid en motiverende steun.
Nu hebben we een weekendje rust en dan op naar de volgende wedstrijd. Gelukkig in Duitsland. Ik kijk er nu al naar uit.

Pepe

volledige uitslag

Foto album