Furtwangen, zowat centraal gelegen in het Zwarte Woud. Nooit van gehoord. Maar ze organiseren er de Schwarzwald Bike Marathon over een afstand van 120 km en 3000 hoogtemeters. Reden genoeg dus om er eens een kijkje te nemen, en dus karren we vrijdagavond naar het zuiden van Duitsland. Voor Pepe en Stekkie een lange rit, voor mezelf wat korter aangezien ik vrijdag aan de slag was in de buurt van Stuttgart. Stekkie’s bike staat trouwens nog steeds op stal, maar de rug blessure herstelt goed en met een beetje meeval mag hij vanaf volgende week terug wat fietsen.

Furtwangen blijkt een dorpje van 2 keer niks te zijn, maar Triberg, een berg of 2 verder gelegen, zou interessanter zijn. De bestemming voor het zaterdagse losrijritje is dan ook snel gevonden. Triberg blijkt het middelpunt van de koekoeksklokken streek te zijn (helemaal niet interessant voor mountainbikers ;-)) en de thuishaven van Duitslands grootste waterval. Dat laatste klinkt al interessanter en na even nagevraagd te hebben of we met onze fietsen binnenmochten, zijn we op weg om Triberg’s natuurwonder te aanschouwen. De lokale beek valt in verschillende trappen meer dan 160m over ruwe bemoste rotsblokken naar het centrum van Triberg. Een smal, steil wandelpaadje zig-zagt langs de waterval omhoog en de combinatie van +20% helling, 180 graden haarspeldbochten en onvoorspelbare toeristen zijn een perfecte techniektraining. Tot aan de bovenste ingang hebben we zowat 1 km en 200 hoogtemeters afgelegd, vandaag gaan we geen afstandsrecords breken. Remblokken gaan er dan wel vlotjes door op de terugweg, het natte bemoste asfalt is op sommige plaatsen glad en het laatste wat je wil is door een onverwachte toerist in de waterval gelanceerd worden.

Naargelang de dag vordert, slaat het weer helemaal om. Gedaan met het mooie zomerweer van gisteren, dikke, zwarte onweerswolken nemen langzaam de plaats in van een aangename najaarszon. Dankzij ons geweldige support-team-ad-interim Stekkie slagen we er toch in om helemaal droog terug in onze Ferienwohnung te geraken. Tijdens de nacht zouden er nog verschillende zware onweders met bakken regen voorbijtrekken, en ook de weersvoorspellingen voor zondag zijn niet om vrolijk van te worden: met meer dan 40 l/m2 regen kan je al een zwembroek ipv koersbroek overwegen. Nog voor dag en dauw zijn we zondags uit de veren, de organisatie heeft het grandiose idee gehad om om 7u te starten, en een korte blik uit het venster zegt genoeg: donker en nat. De herfst is spijtig genoeg 1 dag te vroeg dit jaar.
Bovendien heb ik tijdens de hele zomer geen enkele noemenswaardige afstanden of hoogtemeters gereden, en is de huidige conditie dus een groot vraagteken. 120 km en 3000 hoogtemeters is sowieso al zwaar, doe daar nog een scheut slechte weersomstandigheden en een onzekere conditie bovenop en een stevige dosis spanning en een kleine beetje zenuwachtigheid is een feit. Daarbovenop nog de kledijkeuze: regenjas of windvest meepakken? Korte of lange vinger handschoenen? Temperatuursvoorpelling is niet echt koud (13-16 graden), maar het is een vraagteken wat die doet als het water met bakken uit de lucht valt op 1200m hoogte. Enfin, 3x van gedacht veranderd dus, en uiteindelijk in “lichte” outfit vertrokken, met korte-vinger handschoenen en windvest in de achterzak aangezien het voorlopig niet regent. Als het dan 5 minuten voor de start begint te regenen de windvest en handschoenen toch weer snel ingewisseld voor een warmer exemplaar, de bibber-sessie van Bad Wildbad nog altijd fris in het geheugen gegrift.

Als de nacht dan eindelijk plaatsmaakt voor wat schuchter daglicht zijn we weg. Eerst voor een opwarmlusje van 30 km en een kleine 1000 hoogtemeters. De eerste 8 km zijn vals plat bergaf en dus wordt er snel gestart. Ik probeer mijn fusees nog te houden voor later, met het risico natuurlijk dat ze door het natte weer straks niet meer aangaan. Tijdens de eerste klimmen kan ik maar moeilijk een goed tempo kiezen, ik heb het gevoel dat ik te snel ga en mijn maag pruttelt ook wat. Iets verkeerd gegeten of de spanning die speelt? Ik dring alleszins niet teveel aan, ik zal wel zien hoe het verder verloopt.
De laatste helling van de eerste lus gaat al wat beter, en ook de vals-platte kilometers terug naar Furtwangen gaan relatief vlot. Hier drukt Stekkie me een verse Performance drinkbus in de rechterhand en kunnen we verder voor de volgende hoogtemeters. De volgende 20 kilometers gaan namelijk voornamelijk bergop tot op het hoogste punt van de wedstrijd. Het hoogteprofiel vertoont wel behoorlijk wat haar, het gaat dus geregeld ook weer een stukje naar beneden. Het klimmen begint steeds beter te gaan, en met een tandje groter schuif ik langzaam enkele plaatsen op naar voor.

Het parkoers bevat behoorlijk wat asfalt en vooral goedlopende gravelwegen, afgewisseld met korte, leuke stukjes met wortels en stenen bezaaide singletrails. Wat meer singletrails zou leuker geweest zijn, langs de andere kant is het goed bollende parkoers ideaal om de conditie te testen. En ondanks de regen van vannacht is er amper modder, wat ook altijd leuk meegenomen is. Het grote aandeel asfalt en gravel zorgt er wel voor dat de kilometers veel sneller vorderen dan verwacht, ik had gerekend met 7-7.5u, maar voor ik er erg in heb, ben ik na 3u al halfweg. De eersten van de 90 km afstand komen me net voor de bevoorrading aan Katharinenhoehe met een rotvaart voorbij. Stekkie staat hier ook paraat met verse koolhydraten voor de 2de wedstrijdhelft. Het volgende stuk gaat hoofdzakelijk bergaf tot in Gremmelsbach, maar bevat toch enkele stevige kuitenbijters. Die kuitenbijters hakken er goed in, de beentjes beginnen stilaan zwaar te worden en een hoog tempo houden op de klimmen wordt steeds pijnlijker.

Na 88 km, net voorbij de top van de lange klim vanuit Gremmelsbach, komt een konijn van de 90 km afstand voorbijgestoven met een smalle, niet-onaardig-uitziende blonde met lange benen in het wiel. Negatieve punt is dat ze rap met de velo rijdt, het snelheidsverschil kan als gigantisch omschreven worden en het idee alleen al om aan te pikken staat gelijk aan pure zelfmoord. Maar op dat moment is er efkes kortsluiting in mijne kop – door die blonde zeker ? – smijt ik 2 vitessen extra op de stoof en bijt me vast in haar achterste … wiel. De naald van mijne toerenteller vliegt vlot door het rood, in het purper en gaat langzaam richting zwart. Ik zal wel zien waar het schip strandt, de bom ontploft en het licht uitgaat.

Na elke bocht wordt er stevig doorgetrokken en mag ik telkens alles uit de kast halen om een gaatje van 5m te dichten. Met ongetwijfeld een betere conditie, 30 km en 1000 hoogtemeter minder en vooral veel jonger zijn de anderen wat rapper terug op snelheid. Gelukkig gaat het langere stukken vals plat bergaf, zodat ik in het wiel toch efkes naar adem kan happen. Het duurt niet lang voor we de eerste 120-ers voorbijrijden, dan heeft dit sm-gedoe toch nog enigszins nut. En dan moeten we via een kleine tunnel een grote baan kruisen. Mijnheer konijn beslist halverwege de trappen dat het te moeilijk is voor hem en probeert nogal stuntelig af te stappen, madam kan er nog net voorbij voordat de toegang geblokkeerd is en ik ook te voet sta.

Elk normaaldenkend mens legt er zich bij neer dat de vogel gaan vliegen is, maar deze kat doet stommiteit nummer 2 door er nog eens achter aan te gaan. Geen schuchtere poging, maar de gespaarde fusee van vanmorgen helemaal open.

Met de hulp van het onhandige konijn en 2 opgeraapte 90-ers, slagen we nog in het plan ook. In de daaropvolgende kilometers hang ik steeds meer aan de rekker in de vals-platte klimmetjes, en krijg ik nog een gratis latex douche als de achterband van mijn voorligger het voor bekeken houdt. Dames (en heren uiteraard ook): goeie tip voor het volgende bezoek aan de wellness, het houdt je huid glad en elastisch Bij de eerstvolgende ietwat steilere en langere klim is het dan blijkbaar goed geweest voor zowat iedereen, want de blonde lokvogel gaat er alleen vandoor. Met 3 zien we onze achterstand langzaam oplopen tot een goeie 100m. Ikzelf ben ondertussen zo ver weg, dat ik het een goed moment acht om de handdoek te gooien en mijn eigen tempo terug te rijden, maar dan trekken mijn compagnons toch weer een tandje bij. Godmiljaardenondedju en stommiteit nr 3 is een feit!

De toerenteller zit nu helemaal in het zwart, het zweet loopt in rivieren van mijn gezicht en armen, Duitsland’s grootste waterval is niks in vergelijking met het snot dat zich met oorverdovend geraas uit mijn neus in de diepte stort, mijn maag draait zich in 37 knopen van de inspanning en elke 50m is het slikken om een meet&greet met de inhoud te vermijden, de verzuurde spieren in mijn benen protesteren heftig, het melkzuur schiet uit mijn oren en de pezen staan gespannen als snaren waarop je moeiteloos AC/DC’s Thunderstruck kan spelen. Twee keer raden wat er dan gebeurt als we tot op een kleine 50m gekomen zijn, en het tempo wat zakt? Juist ja, den deze op kop.

In een ultieme poging mezelf te lanceren en op de grote plaat op het volgende korte bergske het gat te dichten. En wat er gebeurt als datzelfde korte bergske te lang blijkt te zijn ? Dan botst ge keihard tegen een muur, ontploft de melkzuurbom en is deze Wile E. Coyote voorgoed uitgeteld.

Na het kieken zijn nu ook de hanen gaan vliegen, en blijf ik alleen achter. Ik en mijn klein viteske. Het is nog een kleine 20 km te gaan, maar gelukkig hebben we quasi alle hoogtemeters gehad. Behalve een onnozel piekske van een kleine 100 hoogtemeters op 8 km van de finish. Het is hier dat mijn quadricepsen zowat gelijktijdig laten weten dat de speeltijd gedaan is, mijn inschrijfgeld op is, en dat ze genoeg ellende gehad hebben voor vandaag.

En dus is het balanceren op de slappe koord tussen nog wat tempo houden of in een dubbele kramp schieten, en verlies ik nog 3 minuten en 4 plaatsen in de laatste kilometers om uiteindelijk na iets meer dan 6u als 17de bij de senioren1 te finishen in Furtwangen. Pepe miste een afslag, verspeelde daardoor bijna 10 minuten, finishte 4de en zag zo de 3de plaats aan hem voorbijgaan. Jammer.
Ah ja, de blonde roadrunner finishte 2de op de 90km.

Vandaag was het de eerste keer in 2 maanden zonder ellendig, vermoeid gevoel op de bike. Er zat terug kracht in de benen, en diepgaan, mezelf vastbijten en door de muur gaan scheen ook weer te lukken. En nu, een dagje na de marathon, zelfs geen overdreven zware benen. Alles bij mekaar dus een geslaagde test die het beste doet verhopen dat de conditie helemaal op punt staat voor ons Braziliaans avontuur in oktober.

Kroki

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album