Daar waar we vorige week nog puften bij 32 graden, heeft intussen de herfst duidelijk zijn intrede gedaan. Dagen met regen en gekelderde temperaturen maken ons opnieuw pijnlijk duidelijk in welk land we wonen. En weerkundig maakt een kattesprong net over de grens ook niet veel uit. Bestemming is Daun, op zo’n 200 kilometer van huis en centraal gelegen in de zogenaamde Vulkaneifel, een uitloper van de Hoge Venen en bekend om zijn mooie natuurgebied.
Zaterdagmorgen 4u30. De wekker roept me tot de orde en geeft met een vinnig muziekje ‘Race-Time’ aan. Als een verdwaasde slaapwandelaar hijs ik me van tussen het donsdeken en tracht blindelings de badkamer te vinden. Zittend op het toilet pik ik nog snel even 5 minuten extra nachtrust mee om me dan met een flinke klets koud water tot de levenden te brengen. Yoehoe, het is koersdag en we mogen straks weer de wei in voor onze geliefkoosde sport. Geen hotelovernachting deze keer, maar een vroege verplaatsing om de kosten wat te drukken.

Kroki, al helemaal in wedstrijdtenue, pikt zowel mij als Stekkie thuis op om dan koers te zetten naar Daun. ‘Mijn neus zit al enkele dagen vast’ meldt Kroki met een wat hese stem en afgaande op het gehoest wat hij af en toe produceert, overweeg ik om hem een ander sigarettenmerk aan te bevelen. Stekkie daarentegen lijkt nog het fristst van allemaal en telt de dagen af tot wanneer hij van de dokter opnieuw de fiets op mag. Buiten miezert het en de weersvoorspelling laat geen twijfel bestaan: tijdens de wedstrijd is de kans op regen 100% en men verwacht tussen de 4 en 8 liter water per vierkante meter. Ik had misschien beter mijn ‘katsjoeze botten’ en snorkel meegenomen en een roeibootje voor de bevoorrading. Mentale knop omdraaien is echter de boodschap en trachten de positieve kanten te zien. Het is tenminste niet koud en ook de techniciteit van het parcours is niet van die aard dat de nattigheid voor veel extra gevaar zorgt.

Van druk verkeer onderweg is op dit gezegende uur uiteraard geen sprake. De enige auto’s die we tegenkomen zijn Belgische nummerplaten met mountainbikes in of achterop de auto. Zou er ergens een wedstrijd zijn? Op amper 2 uur tijd parkeert Kroki dan ook in het centrum van het verregende vulkaan-stadje.
Nu als ik aan vulkanen denk dan denk ik aan hoge, zwarte, kegelvormige bergen en aan tropische temperaturen. Niks van dat alles is hier in Daun te bespeuren. Donker, nat en grijs en rondom ons groene heuvels. We moeten dus onze verbeelding gebruiken om in de met sappig groen gras omringde ronde meertjes een vroegere vulkaankrater te ontwaren.
Voor het afhalen van ons nummerbordje hoeven we helemaal niet aan te schuiven want tot onze verbazing is het hier nog heel rustig. Voldoende tijd dus om nog snel een toiletpot op te zoeken en dan staat ons een verrassing te wachten. In plaats van vieze, stinkende Toi-Toi hokjes, staat hier een mobiele toiletwagen met marmer-imitatie muurbekleding, hallogeenspots en goudkleurige kranen en deurklinken. Mijn edele achterwerk krijgt alvast een VIP-behandeling. Het zal straks in de modder een heel ander zijn, denk ik bij mezelf.

Terwijl Stekkie de fietsen uit de auto haalt en alvast de startnummers monteert, blijft Kroki met de ogen dicht achter het stuur zitten. Wat bleekjes rond de neus geeft hij alles behalve een gezonde indruk. ’Gaat het makker?’, vraag ik bezorgd. ‘Ben me tijdens de heenrit stelselmatig belabberder gaan voelen en denk niet dat het verstandig is om in deze toestand te gaan koersen’, repliceert hij. Ik zal vandaag dus alleen de wei in moeten, maar krijg dan wel een extra groot race-supportteam mee. Naast Stekkie en Kroki zal ook ex-ploegmaatje Zoef met de Reevax-mobiel meerijden.

Ook vandaag weer wat getwijfel over de juiste kledij, maar deze keer wil ik toch absoluut zonder plastic regenjasje rijden, al was het maar voor de foto’s en de sponsorreclame. Beentjes worden goed ingesmeerd als bescherming tegen de regen en dan zo laat mogelijk de startbox in om al niet helemaal doorweekt te moeten vertrekken.
Aan de start van de Ultramarathon – zo noemt men deze 100km lange wedstrijd hier – dik 300 renners waarvan naar schatting 80% uit België. Nog even wat keuvelen met collega-renners terwijl we het startschot afwachten. En dan komt het verlossende startsignaal en mogen we achter de auto aan de wedstrijd beginnen. Ik moet mijn ogen half dichtknijpen door het opspattende water en het is heel erg oppassen geblazen om in de bochten niet op het watergladde asfalt op je snuffel te gaan.

Eens de neutrale wagen weg en we off-road gaan, schiet de snelheid de hoogte in en beginnen de benen te branden van de inspanning. Ik voel onmiddellijk dat het vandaag een pijnlijke zaak gaat worden, maar op de tanden bijten is de enige optie. De opvliegende modder bevat minuskuul kleine brokjes lavasteen en die zetten zich maar al te graag vast in de renners hun ogen. Mijn Adidas Evil Eye beschermbril heb ik bewust niet opgezet omdat deze toch binnen de kortste keren onder het slijk zou hangen en blind fietsen is niet echt aangewezen. Starten in de voorste gelederen mag dan wel motiverend zijn, maar de snelheid van de kopgroep is duidelijk te hoog gegrepen en ‘bibi’ moet zijn cruise-control willens-nillens op een lagere waarde instellen om dadelijk niet met 4 knipperlichten en rokende motor aan de kant te staan en Touring Wegenhulp te moeten bellen. De ondergrond, een mengeling van klassiek Duitse schotter en gemalen vulkaanberg ziet er op zich wel snel uit, maar ik heb voortdurend het gevoel dat er een kabouter aan mijn wielen ligt te trekken. Het loopt met andere woorden moeizaam en ik heb alles behalve een goed gevoel. De ene na de andere renner steekt me dan ook voorbij maar daar zit het starten op de eerste rij natuurlijk ook voor iets tussen.

Ondanks het moeizame gevoel vliegen de kilometers voorbij alsof het niks is. Alleen wanneer ik bij kilometer 25 mijn hoogtemeter raadpleeg, krijg ik het even warm en koud tegelijk. Blijkbaar heb ik na 1/4de van de wedstrijd nog maar 125 van de 2300 hoogtemeters afgewerkt. Ofwel is mijn Garmin in de war, ofwel staat ons nog een loodzwaar koersvervolg te wachten.
Bij kilometer 30 staan een hele meute supporters de renners aan te moedigen en ook mijn support-team zijn op het appel. Stekkie drukt me een nieuwe bidon stevig in de hand en Kroki en Zoef leggen alles vast op de gevoelige plaat. Onderweg is er af en toe wat ruimte voor een babbeltje en daarvoor moet je vandaag echt geen Duits kennen. Limburgs en West-Vlaams zijn immers de voertaal en het lijkt wel een Vlaams onderonsje. Ondanks het miezerige weer is het dan ook supergezellig met al die Nederlandstalige supporters aan de kant.

Bevoorrading 2 na zowat 50 kilometer komt als geroepen want mijn drinkbus is bijna leeg. Op een licht naar beneden lopend stuk parcours zal het een snelle bidonwissel worden. Alles verloopt echter vlekkeloos en met een droge slag ruk ik de verse bidon uit Stekkie’s hand. 100% Mate! En we kunnen weer verder. Behalve de gemalen vulkaanstroken zitten er ook af en toe passages door de bossen in het parcours verweven en daar heeft de regen natuurlijk veel meer invloed gehad. De kaboutertjesgrond zuigt dan ook je wielen vast en het is bij momenten stoempen om vooruit te komen. Het leukst van al vandaag zijn de super steile hellingen die een ware uitdaging vormen en waar meestal heel wat toeschouwers hebben postgevat. Ook sommige afdalingen zijn nog wel tricky vanwege de schuifmodder en her en der een verloren gelopen wortel die het parcours kruist. Het mag dan wel een snelle wedstrijd zijn, toch eist de afstand en waarschijnlijk ook de weersomstandigheden hun tol want in het laatste gedeelte van de race blijken toch een aantal deelnemers terug te vallen. Ook al had ik deze koers vroeger al eens gereden, toch kon ik me het parcours niet meer op voorhand voor de geest halen. Nu ik echter weer onderweg ben, komen de herinneringen terug en weet ik opnieuw hoe de finale er ongeveer uitziet. Het laatste deel is immers enorm snel want men stuurt ons enkele bruggen over en dan over een oude, intussen geasfalteerde, spoorlijn door een spoorwegtunnel richting finish. Het is een echt tijdritstuk en de GPS geeft snelheden tussen de 40 en 44 km/u aan.

Nog even alles uit de kast om dan na 4u22min in het centrum van Daun te finishen waar Kroki en Stekkie me al staan op te wachten. Yeehaa, deze opdracht zit er toch weer op en al bij al is het weer nog best meegevallen. De hoeveelheid regen bleef beperkt en van echt baggeren was gelukkig geen sprake. Gelukkig voelden de benen in de tweede koershelft beter aan en kan ik tevreden terugkijken op een geslaagde wedstrijd. Tot in de late uurtjes beleef ik nog plezier aan de brokken gestolde lava in mijn ogen. Ik was nochtans niet van plan om souvenirs mee te brengen vanuit het buitenland.
Hopelijk mag teammakker Stekkie vanaf volgende week weer voorzichtig op de fiets en is ook Kroki snel weer gezond want aanstaande vrijdag wacht ons de drie-daagse etappenwedstrijd Trans Zollenalb in het Duiste Albstadt, in de buurt van Stuttgart. Wij berichten van ginder dagelijks over het verloop, zodus wees op post voor meer Reevax-avonturen.

Pepe

volledige uitslag

Foto album