Amper de sportzak uitgepakt van Zuid-Afrika, en al terug ingepakt en op weg naar Duitsland. Ons marathon-seizoen is dus begonnen. De bestemming van afgelopen weekend was Emmelshausen, een pietluttig dorpje in het Hunsrück gebergte in de buurt van Koblenz en gekneld tussen de Rijn en de Moezel. De weersvoorspelling laat niets dan goeds vermoeden, maar onze slaapkeeteigenaar geeft aan dat het de afgelopen 10 dagen zowat onophoudelijk geregend heeft, en dat het grootste deel van het parkoers over boswegen gaat. En dat we dus veel modder kunnen verwachten. Gelukkig hebben we onze Zuid-Afrikaanse droog-weer-banden gewisseld voor een modelleke met meer noppen.

Met weinig zin om zaterdag de fiets nog te kuisen, beslissen we unaniem om de modder te sparen voor de wedstrijd en een toeristisch toerke langs de Rijn te maken. Langs rustige, vrijliggende fietspaden zetten we ons met 4 op weg richting Oberwesel, aan de Rijn. Het is duidelijk dat de lente niet stilgestaan heeft tijdens onze 3 weken afwezigheid: ondertussen staan de weides in volle bloei, hebben de bomen frisse groene blaadjes gekregen en is de winter (voor zover je van winter kan spreken dit jaar) uit het land. Doe daar nog een warm zonnetje bovenop en het leven is zo goed als perfect.

Bijna, want de super-steile hellingen van de MittelRhein-vallei, bezaaid met wijngaarden, grillige rotsformaties en middeleeuwse burchten en kastelen, zien er niet alleen spectaculair uit, maar vooral bijzonder pijnlijk voor mountainbiker-kuiten.  Dat belooft voor morgen, als er 100 km Hunsrück op het menu staat. En dat met beentjes die nog niet helemaal hersteld zijn van de joBerg2c.

Op zondagmorgen staan we in het startvak klaar voor de langste afstand van de Schinderhannes marathon over 100 km en 2500 hoogtemeter. Sieg had tijdens het ritje van gisteren nog last van een overbelasting in de voet opgelopen tijdens de laatste etappes van de joBerg2c en beslist wijselijk om de blessure eerst te laten herstellen. Niet plezant, maar we zijn het allemaal eens dat dat de verstandigste beslissing is. Wij staan met 3 klaar om de strijd tegen de lokale bandiet Schinderhannes aan te gaan.

Klokslag 8u30 worden we op gang geschoten, voor Hettie echt letterlijk. Pepe en ikzelf zijn nog niet in onze pedalen ingeklikt als Hettie al bijna 100m voor ons rijdt. En hoeveel moeite we ook doen, we zitten zelf aan ons plafond en komen niet echt korterbij. Na een lusje van 6 km passeren we nog eens langs de start voor we definitief vertrokken zijn. Ondertussen hebben we met alle moeite van de wereld Hettie bijgebeend en heeft Pepe haar aangemaand dat doseren vandaag belangrijk is. Verrassend genoeg lijkt het bij mij vrij vlot te gaan, in tegenstelling tot gisteren, heb ik kracht in de benen en ik kan zowaar Pepe volgen, zonder het gevoel te hebben dat ik echt diep moet gaan.

Na 15 km heb ik Pepe nog altijd in het vizier en dat is een ongewone situatie. Oftewel heeft hij geen goede dag, oftewel krijg ik straks een gepeperde rekening gepresenteerd. Na enig overleg met mezelf en mijn benen besluit ik dat zelfs in het geval Pepe een mindere dag zou hebben, dat ik dan nog niet in zijn wiel hoor te zitten en het dus dringend tijd is om een tandje terug te schakelen.

Het parkoers gaat grotendeels door het dichte woud en ondanks de regen van de afgelopen week, is er niet veel modder. Het grote deel van het parkoers bevindt zich in de toestand tussen modder en droog: een beetje zompig waar je met je banden 2 cm inzakt en het lijkt alsof je met vastzittende remmen aan het rondrijden bent. De hellingen zijn meestal niet heel steil, maar bollen voor geen meter. De afdalingen gaan dikwijls via singletrails of smalle boswegen, maar ook hier moet je geregeld bijduwen om enigszins vlot vooruit te komen. Buiten een 3-tal pokke-steile hellingen heeft het parkoers geen echte uitgesproken highlights, maar het is wel plezant mountainbiken. Er zit nauwelijks asfalt, weinig schotterwegen en nog veel minder recuperatiestroken in het parkoers. De singletrail afdalingen zijn niet echt moeilijk en best plezant, maar het is af en toe toch wat opletten om niet in het dekor te eindigen.

Allesbehalve een typisch Duitse autostrade marathon dus, en door het continue kracht zetten worden rug, nek en benen zwaar belast.  Sieg zorgt ondertussen voor de levensnoodzakelijk verse drinkbuskes, fotootjes met stervende gezichten en de nodige aanmoedigingen om de klus tot een goed einde te brengen. Vanaf kilometer 80, ik ben dan zowat 4,5u onderweg, begint het allemaal wat moeizamer te gaan. Maar ik wordt niet ingehaald, en stel me dan maar voor dat ik goed bezig ben, ondanks het feit dat de benen ondertussen serieuze pijnbanken geworden zijn en dat het beste er toch stilaan af is. Dit laatste wordt me pijnlijk duidelijk gemaakt als ik enkele kilometers verder een “Herijgerske” te verwerken krijg: met een schouderklopke en een “goe bezig” komt Geert Biesmans uit de achtergrond terug en laat me zowaar ter plekke achter. Tot zover “goe bezig”;-)

Nog 15 km te gaan en het gaat allemaal heel moeizaam nu. De benen zijn op, de gepeperde rekening gepresenteerd, de visa kaart leeg. Ik tel de kilometers naar de finish af, alleen vordert dat ook niet zoals ik in mijn gedachten heb. Op 3 km van de finish krijgen we dan nog een cadeautje gepresenteerd: de muur van Emmelshausen. Steil, steiler, steilst. Het is buigen of barsten. Alles kraakt: spieren, tanden en bike. Pfff, dat had er niet meer moeten inzitten voor mij.

Na 5u41 zit het er dan eindelijk op. Het is genoeg geweest voor vandaag. Pepe is al een 25 minuutjes aan de finish, maar had evengoed een moeizame dag. Het is nog even wachten op Hettie, die ook al een lastige dag had. De joBerg2c zit bij iedereen duidelijk nog in de kleren. Het was een zwaar gevecht, maar Schinderhannes heeft toch het onderspit moeten delven. Op naar de volgende strijd met hopelijk betere benen.

Kroki

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album