Vandaag viert Jules Hazard en zijn ‘équipe’ het zilveren jubileum van de Ardennes Trophy. Inderdaad, voor de vijfentwintigste maal organiseren de leden van de Ardennes Mountain Bike Theux hun welbekende wedstrijd. Zowel bij de Belgen als bij de Nederlanders en steeds meer ook bij onze Duitse buren staat deze Ardeense klassieker al jaren met stip op het programma aangeduid. Waar is de tijd dat we nog vertrokken opeen startplatform in een kermistent in Theux? Het moet ergens in 1994 of 1995 geweest zijn dat ik voor de eerste keer met de ruwe streek rond Theux kennismaakte. Heel precies weet ik het niet meer maar in totaal heb ik toch zowat 12, misschien 15 keer aan deze uitdaging deelgenomen.
Nog vers in mijn geheugen gegrift is het débacle van vorig jaar tijdens het Belgisch Kampioenschap marathon. Apocalyptische omstandigheden met bakken regen en een door modder overspoeld parcours vormden de setting voor de anders al loodzware koers. De bodem was glad, zeg maar spekglad en ik had de grootste moeite om mijn fiets onder controle te houden. Na amper 20 kilometer ging het dan ook mis, belandde ik pardoes in het decor en hielt er een gapende vleeswonde aan mijn linkerknie aan over. Game over en binnenrijden om de wonde te laten verzorgen. Pijn deed het niet, althans niet fysiek, maar balen deed ik als een stekker. ‘Opgeven’ is nu eenmaal een woord wat niet in het Reevax-woordenboek te vinden is.
Een jaar later is er geen kampioenschap, wel een jubileum-editie en goed, nee zeg maar gerust schitterend weer. Terwijl Sieg thuis voorzichtig als test de eerste kilometers op de fiets aflegt, zijn Kroki, Hettie en ikzelf vroeg uit de veren om de kriebelende beentjes te vrije loop te laten op één van de schitterendste parcours van ons land. Het is zoals elk jaar een blij weerzien met de fietsvrienden, al hadden we in Waimes al heel wat oude bekenden tegen gekomen.

Onder een stralend lentezonnetje is het heel wat aangenamer om de start af te wachten aan de kerktoren van La Reid. De uitslag is vandaag van ondergeschikt belang, ik wil vooral genieten van het parcours en de omgeving, mij uitleven op mijn fietsje en bovenal afrekenen met het verleden.
Voor het eerst is de langste afstand trouwens de volle 100 km lang en telt 2650 hoogtemeter. Wanneer je de streek rond Theux een beetje kent, weet je dat dat geen sinecure is en dat de gemiddelde snelheid niet echt hoog ligt. Het komt er dus op aan goed te doseren, je krachten te verdelen en niet te vaak in het rood te gaan. Anders sta je onherroepelijk met rokende motor en vier pinkers aan, op de pechstrook. Zo gezegd, zo gedaan en ik dus in alle rust vertrokken en ook vooral heel erg voorzichtig in de afdalingen. Ik wil hier natuurlijk niet voor het tweede jaar op rij op mijn snuffel gaan en de strijd voortijdig moeten staken. Janneke en Mieke en ook Sus en Pol rijden me dan ook vlotjes voorbij terwijl ik op een gezapig tempo de hellingen op en de afdalingen afwerk. We zien straks wel of er nog jus in de benen zit en dan kan ik er nog altijd een lap op geven.

De eerste 19 kilometer verlopen vlot al ben ik jaar na jaar verrast hoe lastig dit parcours toch wel is. De ‘Côtes’ zijn respectabel, de zompige stroken slopend en de ‘Déscentes’ verraderlijk. Voldoende uitdagend en toch net haalbaar is precies wat bikers zoeken in een marathon als de Ardennes Trophy. En dan stijgt meter voor meter de spanning wanneer ik het punt van mijn ‘Sortie de parcours’ van vorig jaar nader. Het is een doel op zich. Een mikpunt. Een focuspoint. ‘Ik moet en zal er deze keer heelhuids doorgeraken’, pep ik mezelf op. Afrekenen zal ik met die verdomde afdaling! Er valt dan ook een last van mijn schouders wanneer ik bij kilometer 25 besef dat het zwarte beest overwonnen is. Ook al zal ik deze wedstrijd niet winnen, toch voelt dit voor mij als een ‘Victoire’ en ik moet me bedwingen om niet spontaan mijn handen de lucht in te steken. Een dergelijke euforische actie heeft immers afgelopen winter in een weekje krukken geresulteerd. ‘Nie doen!’ dus, zou de Heistse stand-up comedian Guy Folie zeggen.
Het hek is van de dam! De kogel door de kerk! De stop van de fles! Of dit laatste echt een door Van Daele geregistreerd gezegde is, betwijfel ik, maar het klonk goed en met deze temperaturen past het absoluut in de context. Van temperaturen gesproken. Vandaag flirten we met de 30 graden en zoals het een goede Belg betaamt hoor ik geregeld deelnemers klagen over te warm. Nu ja, je moet weten wat je wil, hé. Ofwel is het te koud, of te nat. Dan weer te droog of te warm. Het ideale weer zal wel voor iedereen anders zijn zeker? Mij hoor je alvast niet klagen en ik geniet dan ook met volle teugen van deze heerlijk, zomerse Ardennes Trophy.
Dank zij het mooie weer zien de landschappen er tien keer aantrekkelijker uit en ik merk details op die ik bij vroegere edities met rotweer nooit gezien heb. De panorama’s zijn ronduit schitterend. De kastelen en ruïnes imposant en de natuur kleurrijk en fris. Afzien doet pijn maar het genieten van de omgeving compenseert ruimschoots.
Ook al stond ik reeds vele malen aan de start, toch ken ik het parcours niet uit het hoofd. Wel zijn er op het traject bepaalde herkenningspunten waarvan ik weet dat we die vast en zeker moeten passeren. Telkens er zo’n herkenningspunt opduikt, vink ik deze af op mijn denkbeeldige lijst. Een mentaal spelletje waaruit de marathonrijder in mij moed put om de zware beproeving te doorstaan.

Zonder een inzinking te krijgen tikken de kilometers systematisch weg en bij de bevoorradingsposten laat ik telkens één bidon met water vullen. Onvoldoende drinken met dit warme weer is immers vragen om spierkrampen en dat kan ik missen als kiespijn. De bordjes met de nog af te leggen afstand tellen af evenals de hellingsnummers. Ik ruik bij manier van spreken al de ‘Saucisses d’Ardennes’ aan de finish. Na iets meer dan 6 uur zitten de 100 kilometer en 2650 hoogtemeter erop. Mijn lichaam voelt de inspanning maar al te goed, maar toch heb ik geen leeg gevoel. Het doseren heeft blijkbaar zijn vruchten afgeworpen. Of had ik sneller kunnen en moeten rijden ? Het zal altijd een vraag blijven welke tactiek de beste is. Ik heb in ieder geval heel erg genoten van deze jubileum-editie. Ook genoten heeft Hettie, die me met open armen aan de finish staat op te wachten. Zij koos vandaag voor ¾ van de afstand en ook zij finishte met een goed gevoel. Super gedaan, meid !
Kroki had minder geluk: de vermoeidheid van de voorbije wedstrijden en het drukke werkschema zaten blijkbaar nog in de benen en hij hield het na de doortocht in La Reid op ca. 20 kilometer voor bekeken. Waarschijnlijk een verstandige beslissing want forceren is nooit goed. Hopelijk kan hij snel recupereren en de draad weer oppikken.
Volgende wedstrijd is de Bike Marathon in het Duitse Willingen. Ook dat wordt vast en zeker geen weggevertje.

Pepe

volledige uitslag

volledige uitslag

volledige uitslag

Foto album